Your song

Waar ik iedereen op insta met vision boards vooruit zie kijken naar het nieuwe jaar of met termen als ‘leerzaam’, ’licht en liefde’ zie reflecteren op het jaar dat bijna voorbij is, schiet ik bij de tonen van Top 2000 nummer honderdzevenendertig zowaar twintig jaar terug in de tijd.

‘It’s a little bit funny, this feeling inside.’

Mijn zus had een illegaal gebrande cd met covers van klassiekers. Your song (origineel van Elton John) stond er ook op. Ik ben dertien, draag nog een beugel en heb een paar dagen daarvoor tot mijn grote schok ontdekt via een foto van mijn achterkant (analoog genomen door mijn beste vriendinnetje) dat ik heel raar wafeltjes haar heb.

Het is het einde van de zomer. Iedere dag rijden we heen en weer naar familie in Boxmeer, omdat mijn neef van drieëntwintig, die na terugkomst van vakantie op zijn motor stapte om hoi te gaan zeggen tegen zijn ouders, mijn peetoom en peettante, nooit bij hen is aangekomen. Een touringcar zag hem over het hoofd.

Op een van die dagen rijden we laat terug, het is al donker en regent onafgebroken. Your song staat stemmig zacht op. ‘I’m not one of those who can easily hide’. Ik staar uit het raam naar de druppels die, in het licht van lantaarnpalen die verschijnen en weer gaan, naar beneden vallen. En kan alleen maar denken; ik snap het niet.

Mezelf niet, van alles wat ik voel en alles wat ik denk. Van het leven niet. Wat heeft het voor zin als het zomaar ineens afgelopen kan zijn? En van de wereld niet. Waarom gaat een grote neef dood? Wat als het stoplicht net iets langer op rood had gestaan, dan was die touringcar al voorbij, maar als je zo gaat denken dan had het ook al eerder kunnen gebeuren, dan kan mij of mijn ouders zoiets ook gebeuren!? Ik zoek naar een antwoord, een oplossing, iets dat me gerust kan stellen. Maar ik vind alleen een leegte die me op wil slokken en een hoofd dat me overspoelt.

Terwijl ik in mijn hoofd terug ben in de Volvo van mijn ouders voel ik een warm lijfje tegen me aan drukken. Aappie is een straalkacheltje vandaag, 38.9 gaf de thermometer aan, we hangen samen op de bank. Mijn lief rommelt in de keuken. Als ik opkijk zie ik hem met warrig haar en een theedoek nonchalant over zijn schouder bananenmuffins maken (gluten en melk vrij om te voorkomen dat poepen moeilijk wordt voor mijn zwangere buik). Mijn hart wordt plots heel warm.

Ik denk aan het meisje van toen. Aan haar hoop en verlangens en haar angst dat het leven voor altijd onbegrijpelijk zou blijven. En zie mezelf dan zitten, hier en nu. Het is zo’n moment waarop het klikt, waarop het klopt. Ik ben precies nu waar ik toen zo graag wilde zijn. Ik begrijp het leven vaak nog steeds niet, maar weet nu dat dat oké is. Dat zou ik het meisje van toen zo graag toefluisteren. Het komt goed, echt, hou vol.

Ik sla mijn arm om dat gloeiend mannetje naast me heen, leg een hand op mijn buik en hoor Elton zingen.. ‘How wonderful life is, now you’re in the world’.

Dan spuugt Abel heel de bank onder.

Fijne jaarwisseling!

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was mooi, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.