Dit was carnaval 2017: ik heb mijn lesjes wel geleerd

Carnaval 2017. Het zit er weer op. Vier weken al inmiddels. Maar ik had tot ongeveer drie dagen geleden nodig om bij te komen. Oké, dat is niet helemaal waar. Maar getverdikkie, het ging me niet in de koude carnavalskleren zitten dit jaar. Voor iedereen die nog eens mijmerend terug wil denken aan z’n gekke pekske of gewillig pilske maak ik vier weken na dato de balans op.

Ik lijk warempel dus echt een stukje meer volwassen te worden. (Pap, lees je mee?) Ik bleek me namelijk best twee keer over mijn brakheid heen te willen helpen, maar een derde keer ging me te ver. En dus had ik carnavalsmaandag, na drie dagen hossen, hijsen en heul veul vet eten mijn lesjes wel weer geleerd. Welke lessen? Deze.

Hechtingsproblematiek

De voorbereidingen voor het zuidelijke zuipfestijn kunnen volgend jaar echt beter. Het blijkt namelijk niet het meest handig om net voor carnaval een moedervlek weg te laten halen op je rug, waardoor je de carnaval viert met verkering, vrienden én drie hechtingen tussen je schouderbladen. Dat beperkt je bewegingsvrijheid best wel. Alhoewel de druk op mijn rug door de joviale dermatoloog goed gecheckt is door in de behandelkamer hosbewegingen na te bootsen door mijn handen helemaal omhoog te steken en daarna de polonaise positie te checken door mijn handen voor me uit te steken. For real. Ik kreeg groen licht, mits ik mijn hechtpleisters zou koesteren.
Het grootste nadeel van de hechtingen was echter dat douchen best een uitdaging is, als zo’n centraal deel van je lijf niet nat mag worden. Dus sorry, mocht iemand iets geroken hebben.

App je even voor mij?

Communicatief bleek ik deze carnaval ook niet al te sterk. Al dat geapp van ‘ik ben hier’, ‘ik ben daar’ vond ik vrij nerveus makend. Met een telefoon zonder hoesje (omdat ie anders nergens in past) in een klein tasje aan de binnenkant van je clownsrokje en de dag erna aan de haken van de touwen die je als boef bij je hebt, is het allesbehalve kinderlijk eenvoudig om ‘even’ op je telefoon te kijken. Wel weer goed in het kader van de dappere digitale detox pogingen. Maar met carnaval en veel vrienden op veel verschillende plaatsen, werd ik er vooral nerveus van. Kleine opsteker: ik heb mijn telefoon (zonder hoesje dus) niet laten vallen. Ik herhaal, ik heb hem niet laten vallen (*wonderen bestaan).

Sociaal ongemakkelijk

Verkering is in het dagelijks leven altijd wat jaloers op mijn sociale gaven. Ik blijk bijzonder bedreven in smalltalk. Bij het koffieapparaat met collega’s, met de pompbediende na het tanken, met volslagen vreemden op straat. Ik hou enorm van kleine, gezellige gesprekjes. Behalve dus met carnaval. Dan blijk ik echt sociaal incompetent. Doordat ik met veel omgevingsgeluid vrij weinig hoor en dus in een volle kroeg vooral bezig ben met gokken wat ik zojuist verstaan heb. Doordat met schorre stem boven de muziek uit schreeuwen me op dag twee vaak al te veel moeite kost. En doordat m’n hersenen tergend traag werken door de maximale hoeveelheid alcohol en de minimale hoeveelheid slaap. Gevolg: mijn verwoede pogingen om een meer dan ‘hoi, alles goed’ gesprekje aan te knopen ontaarden in een soort kortsluiting moment waarbij ik even lijk te blijven hangen en me pas een paar seconden later realiseer dat ik met open mond en een starende blik op oneindig me aan het afvragen ben of ik het nu niet goed gehoord heb of dat ik het inmiddels alweer vergeten ben. Mentale notitie voor volgend jaar: verkleed gaan als iemand die doof is. Of niet praat. En dan doen alsof ik heel erg in mijn rol blijf. Suggesties anyone?

Motorisch misverstand

Ik bleek verder in mijn boevenpak dus onbedoeld onherkenbaar. Waardoor ik meerdere malen vol enthousiasme op iemand afhoste en diegene met een wat angstige, afwachtende uitdrukking op het gezicht naar me keek. Niet de meest fijne binnenkomer. Tot ik bij de marktkoopman kwam. Hij was niet verkleed als marktkoopman, maar is in het dagelijks leven marktkoopman. Dus naast verkering, bestie en vriendinnetje, nu dus ook marktkoopman. Anders moest ik vriend van vriendinnetje van verkering’s beste vriend zeggen en dat vond ik wat langdradig.
Anyway, met mijn boevenpak incluis zwart masker voor mijn ogen hos ik op marktkoopman af. Even zie ik de angstige, afwachtende uitdrukking, maar die maakt snel plaats voor een brede grijns. ‘Hee Sas, ik herkende je bijna niet, totdat je begon te bewegen. Jij hebt zo’n herkenbaar grappige motoriek!’

Say whaaaaaat?

In mijn hoofd probeer ik altijd elegant en beheerst te bewegen. En lukt dat vrij aardig. Nou niet dus. Navraag bij verkering en vrienden leert me dat mijn kolderieke motoriek inderdaad dus schokkerig stuntelig en hilarisch herkenbaar is. Mentale notitie voor volgend jaar: verkleed gaan als robot dan maar?

Kebab-snij-les

Ook een belangrijke les geleerd deze carnaval: kebab afsnijden is echt heel moeilijk. Nadat ik vrienden maakte in de Aladin shoarmazaak op de Kleine Berg, mocht ik een poging wagen. Ik blij. Ik kan namelijk vaak nogal gefascineerd naar iets kijken en me afvragen hoe dat voelt om te doen (ik heb jarenlang een fascinatie voor de ballenbak bij Lingo gehad). Zodoende ook bij de kebab. Terwijl twee van mijn carnavalskornuiten al aan tafel zaten, hing ik aan de bar tussen de andere dronken eenlingen. En werd ik zowaar door mister Aladin himself uitgenodigd voor een kebab-snij-sessie.

Ik kebakte er niks van. De mate van druk bepalen blijkt echt heel lastig. Te weinig: je schiet in één snelle beweging met je machientje naar beneden en moet uitkijken dat je geen kebab van je buik maakt. Te veel: je haalt geen reepje, maar een drie centimer diepe hap uit de kebab. Hulde aan alle kebab-snijders !

Penibele plas positie

Andere belangrijke les: mocht je áchter de dixies gaan plassen vanwege te lange wachtrijen, kijk dan niet alleen om je heen om te kijken of je redelijk safe je plas kan laten lopen, kijk ook omhoog. Omhóóóóóóg! Of er niet toevallig een glazen trappenhuis is waar drie verdiepingen mensen staan te lachen en te wijzen en je later nog herkent zult worden in de carnavalsdrukte als die plassende boef. Juist.

De les der lesjes

Maar de ongetwijfeld mooiste les deze carnaval was dat je te midden van alle tumult van hossen en hijsen de meest onverwachte, open gesprekken kunt hebben. Ik heb met meerdere mensen de meest bijzondere gesprekken gehad. Dichtbij me en wat verder van me af. Figuurlijk dan he, die mensen, niet letterlijk. Om ze überhaupt te kunnen verstaan boven ‘kom pak je lasso maar’ en andere muzikale hoogstandjes uit, stond je sowieso op standje slowen in elkaars oor te scanderen.

Afijn. De meeste bijzondere gesprekken dus. Over verdriet om wat er niet meer is, vreugde om wat er is geweest. Over vasthouden en loslaten. Over verlies en vertrouwen. En alles wat daarbij komt kijken. Waarbij ik tranen heb gelachen. Onnozel gedaan. En tenslotte tevreden, het licht uitgedaan.

Carnaval 2017, je was weer onvergetelijk.

Einde bericht.