Tag Archieven | Eindhoven
Stilstaan bij het leven
‘Ik was zo’n geluksvogel die nog met pre-pensioen kon. Daardoor wandel ik al twaalf jaar lang iedere ochtend zo’n dertig kilometer.’ Ik zie hem inderdaad vaak lopen. Met zijn kale kop, ringbaard en rugzak op zijn rug is ie moeilijk te missen. ‘Afgelopen jaar heb ik het een stuk drukker zien worden in de bossen’ […]
De lijst
‘Ik weet dat hij niet goed voor me is, maar het lijkt wel drugs, ik blijf die kortstondige high najagen. Hoe kom ik hier in hemelsnaam uit?’ Het is voorjaar 2015, ik zit tegenover Ilse, mijn hoop in bange dagen, mijn mentor, coach, energetisch therapeut; haar website zegt ‘rust voor denkers’ en dat brengt ze […]
To sit with it
Gistermiddag bokste ik weer in het park tegen een boom terwijl mijn trainster me aanwijzingen gaf. ‘Probeer er eens bij te blijven, je automatische piloot is er meteen van weg te willen’. Na iedere lange reeks stoten tegen het bokskussen blijk ik een stap achteruit te doen. Weg wil ik. Out of reach. Terwijl je […]
Er is zoveel wel
Mijn donderwolk houdt van resultaat. Een geslaagde werkdag is een dag waarop getypt is. Meters gemaakt. Overige zaken als inspiratie opdoen en contact met anderen zijn voor spek en bonen. Ratio en resultaat, daar gaat het om. En het tegenovergestelde – emoties en het proces – daar gruwelt ie van. Drie keer raden wat zich […]
Dromen op een druilerige dag
“Zou je een nationale feestdag aan kunnen vragen?” Het is een uur na de persconferentie als een positief ingestelde vriendin deze vraag dropt in een vrienden-groepswhatsapp. “Lijkt me heel leuk, dat we straks een Coronabevrijdingsdag hebben. Zo rond 20 mei ofzo”. Niet iedereen gaat meteen mee in het idee. “Ben bang dat die dan in […]
Wij zijn met meer
‘Er waren heel veel boze mensen die rotzooi hebben gemaakt’. Ik zit op de fiets met tweejarige zoon richting binnenstad en zoek woorden voor wat er zondag, niet alleen in Eindhoven, is gebeurd. Via een vriendengroepswhatsapp (allemaal Eindhovenaren, allemaal verbijsterd gisteren aan de buis en livestream gekluisterd) ontvang ik een burgeroproep om de Ergon deze […]
Dit is huilen op advies van Carlos
Cuba 2017. Ik noemde man nog verkering, ons nageslacht was nog niet geproduceerd en reizen deden we nog zonder restricties. Het is bijna niet meer voor te stellen. De eerste dagen in Havana hadden we een stamkroeg gevonden waar we minimaal één keer per dag kwamen om mojitos en ander alcoholisch gespuis te drinken. Uiteraard […]
Dit is de supermarkt scène: hoe niets dóen verbazingwekkend goed werkte
Ik zit in een koffietent (toen het nog kon) met de opbeurende naam Happiness Café, als ik het gesprek van de twee vrouwen naast me opvang. Met rechte rug en gestifte lippen hoor ik Links orakelen: ‘je moet zorgen dat je wat om handen hebt. Iets waar je gewoon moet zijn, om meer structuur te […]
Dit is fuck de regels van mijn donderwolk
Het schrijfproces blijft me verbazen. Waar de ene dag als vanzelf een verhaal zich ontvouwt in mijn hoofd en ik slechts snel achter mijn laptop hoef te gaan zitten om mijn vingers – al waren ze van iemand anders – over mijn toetsenbord te zien vliegen, zijn er ook dagen, wat zeg ik, wéken, die […]
Dit is je kind zien
‘Niks aan de hand, je hoeft niet altijd zo hard te huilen. Hup, kom op.’ Met een zwaar hart draai ik me weer om op onze oprit, nadat ik door het brullend tumult vanuit mijn schrijfhuis in onze tuin onderweg was naar de straat om te kijken of ik iets kon doen. Ik verwachtte oprecht […]