Superwoman

‘Papa, mama, kijk.’ Een week nadat de tweede telg ons gezin verrijkt had, was de behoefte van onze peuter om gezien te worden nog groter dan normaal.  ‘PAPA, MAMA, HEEL LANG KIJKEN.’ Logisch. Al kostte het me meer moeite om voorbij het dwingende gedrag de behoefte eronder te zien.

Mijn lief zet muziek op. Ah ja, samen dansen, altijd fijn om einde van de dag energie kwijt te raken en ons verbonden te voelen. Hoewel dansen voor mij, met weer een doormidden gesneden buik, vooral voorzichtig heupwiegen op de plaats betekent.

De peuter mag als eerste een liedje kiezen. En dus lopen we als een beer, stampen we als een olifant en sluipen we als een tijger door de kamer (met dank aan Dirk Scheele en zijn nummer ‘ik loop, ik loop’). Man kiest daarna voor ‘pressure makes diamonds’ van Danny Vera. Maar als het mijn beurt is om te kiezen, kan ik niks bedenken. Mijn lief ziet me twijfelen en stelt zachtjes voor; ‘superwoman’? Poh. Ik weet niet of ik dat al kan.

Ik had het zo mooi bedacht. En gevisualiseerd. Een muzieklijst samengesteld voor tijdens de bevalling. En idealiter zou ‘superwoman’ van Alicia Keys spelen als ik hem eruit zou persen. Ik wist dat de kans op die precieze timing nihil was, maar het me alleen al voorstellen gaf zoveel power. Ik draaide het nummer de laatste weken in de auto snoeihard. Met een hand op mijn buik zong ik mee.

‘Gotta find the strength in me
Cause I am a Superwoman
Yes I am
Yes she is’

De noten droegen me naar een plek waar geen angst was, alleen vertrouwen en oerkracht.

De realiteit bleek anders. M’n ontsluiting ging in twee uur zo rap dat we nog niet op de helft van de muzieklijst waren. En na een half uur persen bleek er teveel reactie van hem op mijn weeën en de ligging te ongunstig. Het werd een keizersnede. Wéér.

In de OK was geen muziek. Alleen mijn gekakel tegen de anesthesist omdat ik heel veel interesse in iemand ga tonen als ik niet weet wat ik met een situatie aan moet. Mijn geklets werd ruw onderbroken door de stem van de gynaecoloog: ‘stilte, concentratie’. Door een zeldzame complicatie bleek ons kindje vast te zitten in mijn buik. Je voelde de paniek de OK vullen, er werd nog geroepen iemand bij te bellen, maar godzijdank hoorde ik een paar seconden later achter het doek de verlossende woorden; ‘ik heb hem’.

Waar ik gevisualiseerd had hem zelf aan te pakken, de eerste te zijn die hem aan zou raken, bleek de realiteit dat ik mijn hand tegen het plastic doek duwde waar hij met blauwe lippen en wit lijfje kort tegenaan werd gedrukt om vervolgens uit mijn zicht opgelapt te worden met zuurstof.

Ik wil me zo graag een super woman voelen. Maar het lukt me nu nog even niet. Weer had ik hulp van buitenaf nodig. In een andere tijd of plaats hadden we het niet overleefd. Dat wat schijnbaar iedere vrouw kan, lukte mij twee keer niet. En dat schrijnt. Net als m’n buikwond.

Ik weet dat ik me straks weer sterk ga voelen. Dat ik ook de mooie stukken uit deze bevalling ga zien. Maar voor nu, overheerst nog de teleurstelling, het falen, het missen van de ontlading. Het is een wirwar van heel veel.

Ik sta met mijn telefoon in mijn handen in de woonkamer. Na even twijfelen druk ik toch op play. Alicia Keys begint te zingen. M’n lief pakt me vast, ik druk mijn natte wangen tegen zijn borst. De peuter komt aangerend en perst zich tussen onze knieën in om mee te dansen. Ik kijk naar onze brok geluk van negen en een halve pond in de box en leg een hand op m’n lege buik als ik haar hoor zingen:

‘Even when I’m a mess
I still put on a vest
With an S on my chest
Oh yes
I’m a Superwoman

Yes I am

Yes we are.’

Einde bericht.

 

Denk je ‘dit was mooi, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.