Dit rouwen is als hondenpoep

Vanochtend liet ik Huub uit in onze buurt. Dankbaar deed hij zijn dagelijkse drol om de hoek op de stoep bij een boom. Uiteraard raapte ik het op, ik háát hondenbezitters die hun viervoeter’s vlaai overal maar laten slingeren.
Blijkbaar bespioneerde de man van de pianowinkel ons, getergd door eerdere drollen voor zijn deur, want prompt kwam hij naar buiten. ‘Dank je wel’ galmde luid van de overkant van de straat mijn kant op. ‘Dat mag ook wel eens gezegd worden als mensen de hondenpoep wél opruimen’.

De hondenpoep fase

Terwijl ik glimlachend doorliep zag ik het ineens heel helder. Rouwen is als hondenpoep.
Of het nu verwacht of onverwacht is, je moet er iets mee. Je kan het laten liggen, dan moet je het steeds ontwijken. Of je wordt er boos om, iedere keer als je die drol ziet. Het verdwijnt echter niet vanzelf. Negeren of boos blijven lost het probleem niet op. Uiteindelijk zal je het aan moeten raken, om het opgeruimd te krijgen.  Je kan het even laten liggen zodat het afkoelt. Dat voelt wat minder wanstaltig. Maar uiteindelijk zal je het vast moeten pakken. Geen ontkomen aan.

Rouwperfectionisme

Ik blijk als rasechte perfectionist ook in rouwen de lat vrij hoog te leggen. Ik wil het dus perse goed doen. Mooi. Waardig. Beheerst.
Niet schreeuwend en huilend in bed zoals een zaterdagnacht laatst. Wat moet de buurt wel niet gedacht hebben?
Ook niet rennend en vliegend, alles aan de kant schuivend, omdat ik de eerste twee weken werken weer overspoeld werd met allerhande verplichtingen.
En niet vluchtend en vermijdend, door continu mensen om me heen te hebben en/of afleiding te zoeken in mijn telefoon. Alles om maar niet met mijn verdriet geconfronteerd te worden. Maar er als een waar capoeira kampioen omheen te dansen.

Hallo levensles

En daar zit voor mij persoonlijk leerzame les numero uno in mijn leven zonder vriendinnetje. Het mooie aan mijn fase van hondenpoep de afgelopen weken vind ik de puurheid. De puurheid van alle emoties en gevoel. De sentimentenstoet die met veel kabaal voorbijtrekt. De gevoelenschaos die zich in mij afspeelt. De emotie explosie die zich soms onaangekondigd aandient.

Want dat brengt me wel ‘dichtbij mezelf’. Oei dat lijkt wel erg te passen in het kaliber ‘ik moet echt even aan mezelf denken’, de zin waar ik steevast rillingen bij krijg omdat de mensen die ik deze zin hoor zeggen vaak juist diegene zijn die bij mij not really te boek staan als mensen die een tekort hebben daaraan.

Maar enfin, ik dwaal af.

Dichtbij mezelf dus. En dus stond ik afgelopen vrijdag heel vroeg, in mijn witte badjas op mijn UGG’s sloffen (I know, maar met chronische ijspegels onderaan mijn benen kan ik niet anders, écht) mijn verkering uit te zwaaien. Verkering vliegt met een vriend naar Curaçao. En ik blijf thuis. Bewust. Omdat ik dat wilde.

Omdat de herfst nu beter bij mijn gemoed past.
Omdat ik alleen zijn nu even fijn vind (en retespannend, dat wel).
Omdat ik alles even rustig wil laten bezinken.

En blijkbaar doe ik dat liever in ons huisje in Eindhoven dan op een strandbedje op Curacao (ik kan het zelf ook haast niet geloven als ik het zo typ).

Vier weken in vogelvlucht

Vandaag is het precies 4 weken geleden alweer dat een van mijn liefste, fijnste, grappigste, meest markante vriendinnetjes overleed. Vier weken alweer. Het lijkt veel langer, maar ook alsof ik haar gister nog zag.

Terugkijkend op de eerste vier weken van mijn nieuwe leven zonder haar, kan ik mijn gevoelenschaos van afgelopen weken nu iets beter ontrafelen. En nadat de drempel om te schrijven huizenhoog bleek, omdat er zóveel in mijn kop zat, waardoor het er niet makkelijk uitkwam, is dat dus maar wat ik doe. Simpelweg schrijven hoe het was.

De eerste week was de week van het verdringen, door full focus de hele uitvaart te regelen. Omdat een duidelijk doel dusdanig helpt in zware tijden. Het geeft richting. Houvast. Moed.

De tweede week was van het verzet, tegen het dagelijks leven, tegen mijn eigen gevoel en tegen mensen die veel te vroeg concluderend zeggen ‘ach ja, je moet door’. Waarbij ik me juist giga-graag wilde vastklampen aan wat was. Of vooruitkeek naar ‘als de pijn minder zou zijn’. Maar ik het ‘nu’ accepteren uitermate lastig vond. Was sowieso meer vriendinnetjes ding. Ik bracht de zelfkennis in, zij de acceptatie. Dat maakte ons zo’n sterk team.
Daarom was deze week zo zwaar. Ik had wel de zelfkennis om te zien dat het een zooitje in mijn kop was, maar ik miste haar altijd aanwezige, aanvaardende acceptatie absurd erg.

De derde week in de gevoelenschaos was van het verdriet, waarbij ik iedere avond na een drukke dag werken ineens werd overvallen door een verscheurend verdriet en bizar besef dat ik nooit meer met haar ga praten (in dit leven in ieder geval). Wat tot vele hortende en stotende huilbuien leidde. Lichtpuntje in deze week was verkering, die bleef zeggen dat het oké was, die me vastpakte om me te troosten en met mijn gezicht tussen zijn handen fluisterde dat ik mooi was (wat ik me werkelijk waar niet voor kan stellen met een rood bevlekt gezicht besmeurd met snot en tranen, maar dat terzijde).

De afgelopen week, week vier, lijkt wel de week van de acceptatie. Ik voel me rustiger. Berustender. Ik voel me stoer, dat ik een week alleen ben om te schrijven. Ik voel me dankbaar, voor de bijzondere band die vriendinnetje en ik hadden. En ik voel me gigantisch gezegend met alle lieve mensen om me heen waar ik waardevolle gesprekken mee heb, mijn hondendrollen mee opraap en het leven mee koester.

Wie weet begint volgende week het hele circus weer van voor af aan. Wie weet ook niet. Ik ben er klaar voor. Ook al verdrink ik op het moment zelf soms nog in alle emoties, achteraf blijk ik prima alleen in staat de wijze lessen eruit te filteren. Ik heb tenslotte mogen leren van de expert: ‘It is what it is’. En dat is oké.

Einde bericht.