Dit is een dag op stap als opstapper bij de politie – deel 1

Met een grote grijns om mijn mond, rugzakje op mijn rug en een lichte kriebel in mijn buik loop ik op een woensdagmiddag het politiebureau aan de Aalsterweg binnen. Ik meld me bij de balie, waar niet direct een belletje gaat rinkelen bij de dame achter de receptie. Busted, stiekem had ik gehoopt dat het hele korps zich verzameld zou hebben om mij te onthalen. Die lichte teleurstelling schud ik gauw genoeg van me af als ik mijn ‘collega’s voor één dag’ ontmoet: Stephanie en Rutger. Mijn functie voor vandaag? ‘Opstapper’. Het staat ook op de sticker op mijn kogelvrij vest. Of is het een steekvest? Ik weet het niet eens, maar kogelvrij vest klinkt stoerder. Door het winnen van een social media actie krijg ik vandaag als doodnormale burger een uniek kijkje achter de schermen bij de noodhulpdienst van de politie. (I know, hóe cool!?).

De politie briefing

En dat betekent the full experience. Ik mag óveral bij zijn, ook bij de briefing. En dus word ik bij aanvang van onze dienst met mijn ‘collega’s’ bijgepraat over belangrijke, lopende zaken. Doordat de teamleider (in politietaal de ‘opco’) brieft met behulp van een powerpointpresentatie is het bijna alsof ik in een teamvergadering van de Fontys zit. Maar in plaats van nieuwe vakken, 21^st century skills en toetsmatrijzen vliegen hier de kentekens die we in de gaten moeten houden me om de oren, probeer ik de foto’s van verdachten in mijn geheugen te prenten en wordt de mededeling gedaan dat het vannacht -5 gaat worden en alle daklozen naar een opvang gestuurd moeten worden. Oké, copy that.

We melden ons bij de meldkamer

Na de briefing stappen we in onze auto voor vandaag: de 2209. Dit roepnummer correspondeert met de activiteit waarvoor men inzetbaar is tijdens de noodhulpdienst. Het nummer 2209 staat voor ‘bijzondere eenheid’. Dat zijn we doordat Stephanie en Rutger, twee enthousiaste met ‘hart voor het vak’ politiemensen, een onnozele opstapper (jup, that’s me) op de achterbank op sleeptouw nemen.

Vanuit bureau Zuid rijden we eerst richting de Mathildelaan om kennis te maken bij de meldkamer. Door het systeemplafond, de tapijttegels en de wat muffige lucht daar is het net een ‘gewoon’ kantoor, alleen staan hier wel heel veel schermen op elk bureau en zie ik op de vele schermen aan het plafond het winkelend publiek in de binnenstad uit alle mogelijke hoeken. Believe me, mocht je ooit de behoefte voelen iets uit te vreten? Doe. Het. Niet. Alles wordt gezien en gemonitord. Doe het overigens sowieso niet, los van dat monitoren. Obviously.

Vanuit de meldkamer komen de politie-meldingen binnen bij het ‘Operationeel Centrum’ (het OC). Degene in charge hier is de centralist, een soort luchtverkeersleider die zorgt dat de noodhulp-auto’s op straat gekoppeld worden aan alle meldingen. Ik schud hem de hand en kijk over zijn schouder mee naar de vijf grote computerschermen op zijn bureau en luister hoe hij binnenkomende meldingen doorzet naar de auto’s. Zijn snelheid van handelen en doortastendheid vallen me direct op, toch klinkt hij rustig en zelfs een tikkeltje vrolijk als ie door de portofoon een auto ergens naar toe stuurt en steevast afsluit met een monter ‘succes’.

Jeetje, hij is wel de spil van de noodhulp, besef ik me. Hij coördineert, organiseert en overziet alles. Wat een verantwoordelijkheid! Hij beaamt bescheiden dat ie wel scherp moet zijn ja, tijdens zijn dienst van 9 uur. Daarom gaat ie er soms ‘even af’ en neemt een collega het over. Sinds kort hebben ze een massagestoel op de gang staan, dat is fijn zegt ie.

‘Anders heb je na een kop koffie toch snel weer de neiging te gaan zitten, in plaats van te niksen. De sessie op de stoel duurt vijf minuten, dan heb je echt even niks. Soms zelfs tien minuten’, lacht hij, ‘als ik voor twee sessies ga’.

Ook nog naar Noord

Onze dienst zal zich vandaag officieel in Eindhoven Noord afspelen en dus melden we ons ook op Bureau Noord. Hier krijg ik mijn porto voor vandaag, zodat ik mee kan luisteren met alle binnenkomende meldingen. Komt mijn ervaring als event organisator mooi van pas, ik weet al van mezelf dat ik dingen bar slecht hoor over een porto en dat eten met je oortje in niet te doen is omdat je jezelf letterlijk hoort kauwen in je hoofd. Mijn collega’s kletsen hier op het bureau even bij met andere agenten. En ik? Als een renpaard dat in zijn kooi staat te dansen voor de start, trappel ik van ongeduld. Kunnen we alsjeblieft kappen met de social smalltalk en gewoon de auto in gaan? Ik wil de weg op! Boetes schrijven! Boeven vangen! Levens redden!

In de volgende blog (2) lees je over lange wapenstokken, helmen en schilden en de twijfel over mijn kwaliteiten als zwarte piet.

Wil jij de Politie Eindhoven volgen? Check de facebookpagina hier.