Ongewenste intimiteit

Ik zappte vorige week zondagavond langs de docu ‘Vertrouwelijk’ waarin de vriendin van Peter R. De Vries zich openbaarde. Zes jaar lang bleef zij in de anonimiteit omdat ze bij het opbouwen van haar journalistieke carrière niet als ‘liefje van’ wilde worden gezien. Interessant dat we als vrouwen vaak beoordeeld worden op onze keuzes en hoe de potentieel bedachte voordelen van zo’n keuze door de buitenwereld als devaluatie van onze eigen kracht kan worden gebruikt, waardoor we ons genoodzaakt zien een deel van ons leven verborgen te houden.

Zo ook Tahmina Akefi. Jarenlang had ze een geheime relatie met haar geliefde Peter die, zoals ze onomwonden zegt ‘afgeslacht is omdat het systeem opnieuw heeft gefaald’, waardoor haar de mogelijkheid om komende zomer, waarin ze zouden trouwen en zich als koppel openbaren, hand in hand te flaneren over iedere openbare plek die je maar zou willen, is ontnomen.

Wat rest je dan nog? Wat kun je nog doen? Om de liefde, om dat grote gapende gat in je hart waar zovelen geen weet van hebben omdat ze niet wisten dat jíj de vrouw naast hem was, om jezelf, een plek, een zichtbare plek in zijn leven te geven? Dan geef je een inkijkje in jullie leven samen. Het leven waar je alleen nog van kunt dromen, omdat je ergste nachtmerrie waarheid is geworden.

En dus deelde ze appjes. Liet ze foto’s zien op haar telefoon. En bezocht ze plekken waar ze samen waren geweest. In de documentaire.

Ik voelde vooral medeleven toen ik het keek en dacht, respect, dat je nog geen negen maanden na zijn dood de confrontatie met al die plekken aandurft. Maar media Nederland dacht er beduidend anders over.

Ongewenste intimiteit

Mediacourant richt zich op het thema ‘ongemakkelijkheid’ en quote een aantal kijkers. Zo zegt Anne “ik vind dit echt te privé. Het laten zien van de appjes en liefdesbrieven. Te veel details. Ik krijg hier een naar gevoel van, alsof je stiekem in iemands dagboek zit te lezen.”
Nieuw Israëlitisch Weekblad-hoofdredacteur Esther Voet deelt deze mening; “Natuurlijk, ik denk dat iedereen begrijpt dat Peter R. als een blok voor Tahmina Akefi viel, maar gevoelsmatig wringt dit. Intimiteit. Zo op straat. Wie zou dat willen?”
Ook Heleen van Royen blijkt gevoelig voor ongemakkelijkheid en tweet; “Weggezapt bij #Vertrouwelijk Sorry, maar het lijkt wel een Bouquet-reeks in beeld. #ongemakkelijk”
En kijker Sydney stelt; “Ook best bijzonder dat Tahmina zegt dat ‘Peter echt een bloedhekel aan de roddelbladen had’ om vervolgens in een RTL Boulevard-achtig format alle privé-appjes en foto’s te tonen. Hoezo vertelt zij hoe ze geschaakt is? Hoe kijken zijn ex-vrouw en kinderen hiernaar?”
(bron)

Kwaliteitswebsite ‘bekende buren’ doet een schepje bovenop het thema ‘ex-vrouw en kinderen’ met de kop; “ex vrouw Peter R. De Vries laat niets heel van zijn verloofde Tahmina Akefi”. Bij het lezen van het artikel blijkt dat ex-vrouw Jacqueline enkel heeft gezegd: ‘Ik ga geen commentaar op de documentaire geven. Ik houd alles wat voor mij privé is in mijn hart’. Dat zou ik niet perse ‘niets heel laten’ willen noemen, maar hee, het is de clickbait kop die telt he (bron)
RTL Nieuws-presentator Boyan Ephraim tweet: “Kan iemand mij uitleggen waarom de laatste partner van Peter R. haarzelf moet onthullen? Een half jaar na die gruwelijke moord? Waarom?”
En Han Lips, die zich in zijn eigen columns aanspreekt in de derde persoon en blijkbaar de postuum beschermer van Peter’s mening is, sluit zijn schrijven af met de stelling: ‘Tahmina zal Peter beter hebben gekend, maar Lips had het idee dat de journalist De Vries zich bij deze reconstructie niet senang had gevoeld.’ (bron)

Rouw regels

Resumé voor Tahmina zijn er een aantal conclusies te trekken: mensen ongemakkelijk maken met je verdriet en de daarbijbehorende liefde en intimiteit is ongewenst; de ingeschatte behoeftes uit het verleden (in dit geval: privacy) van je overleden geliefde wegen zwaarder dan jouw behoeftes in het rouwproces nu; en op de mogelijkheid tot jezelf openbaren nadat je geheime liefde is vermoord zit een einddatum (in ieder geval korter dan een half jaar).

Wat zou men overigens van Peter gevonden hebben als de rollen om waren gedraaid? Ik gok dat hij, als stoere misdaadverslaggever, geroemd was om zijn emoties en zachtheid, indien hij een intiem boekje over zijn overleden Tahmina had opengedaan.

Uiteindelijk leidt het allemaal af van de kern van dit verhaal. Een vrouw die jarenlang verliefd was, maar die liefde nooit openbaar heeft gemaakt omwille van de potentieel mysogyne oordelen, treedt nu haar man vermoord is uit de anonimiteit om in de rechtszaal niet achter een scherm en met vervormde stem, maar als haarzelf, de vriendin van, gebruik te kunnen maken van het spreekrecht (Boyan lees je mee?).

Kunnen we deze vrouw, in de rouw om haar geliefde, alsjeblieft laten zijn en doen wie ze is? Kunnen we sowieso iedereen in de rouw, of laat dat rouw maar weg, gewoon iedereen, laten doen en zijn wie ze zijn? Zonder daar als buitenstaander meteen wat van te vinden?

Rouwen is ingewikkeld. Rouwen vergroot verschillen en verkleint begrip. Niemand wil het alleen doen, maar ieder doet het op zijn eigen manier. Rouwen gebeurt niet keurig omkaderd, maar gaat grenzen over. Dat is wat het is.

En dat vind ik ervan.

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was mooi, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.