Magisch om erbij te zijn

Donderdagochtend half zeven. Door het gouden ochtendlicht rij ik naar mijn bestie, mijn slaperige lief heb ik aan de lijn. ‘Kan ik dit wel? Wat als ik overmand word door herinneringen? Oh mijn god, waarom heb ik hier ja op gezegd?’
Zoals altijd brengt hij vertrouwen; ’Het komt goed, je kan dit.’
‘Denk je, echt?’ De spanning in mijn lijf vertelt me totaal iets anders.
‘Doe als je daar bent je schoenen uit zodat je even je voeten op de vloer kan voelen, om te aarden, en loop dan pas naar boven’. Ondanks de zenuwen grijns ik als mijn rationele man het woord ‘aarden’ gebruikt.

Maar precies dat zal ik doen. Op blote voeten sta ik op de witgelakte houten vloer van hun slaapkamer. Eerst zijn er nog gesprekjes. Grapjes zelfs. Maar een kwartier na mijn aankomst wordt het serieuzer. Minder pauzes. Meer pijn.

Ik zie haar werken. Want dat is het, goddomme hard werken. Zuchten. Puffen. Blijven ademen.

Ik herken de geluiden. Zie haar gezicht net zo vertrekken van de pijn, als ik het mijne achteraf op de foto’s zag doen. Maar geen moment ben ik bezig met hoe het toen was, twee jaar terug.

Ik ben alleen maar hier. In dit moment.

Er zijn nog specifieke wensen. Washand wel. Washand niet. Sokken aan. Sokken uit. Washand op voeten. Drukken op de linkerhand. Dan een overduidelijke: ‘klaar.’ Waren we altijd maar zo helder in wat we nodig hebben, schiet nog door mijn hoofd.

Als de pijn heviger wordt, slaat de onzekerheid kortstondig toe. Haar man ligt op bed dicht tegen haar aan, ik zit op mijn hurken bij het hoofdeinde en zeg dat ze het kan, dat ik zo trots ben op haar, dat ze het zo mega knap doet.

Dan keert ze naar binnen.

Naar haar vrouw-zijn, haar oerkracht. Haar lijf weet precies wat het moet doen. De leeuwin in haar brult.

Ik ben nog geen uur binnen als ze mag gaan persen. Ik film. En ik huil. Ik hoor mezelf snikken achter mijn mondkap, maar herken het geluid niet. Dit is niet hoe ik huil als ik boos ben. Of verdrietig. Of geschrokken. Ik huil op een manier die ik niet eerder hoorde. Van trots, ontzag, totale ontlading. Het is niet te bevatten wat er onder mijn ogen gebeurt. De natuur is zo logisch en tegelijkertijd zo absurd bijzonder.

Mijn bestie zet haar tweede dochter op de wereld. Thuis. In een serene setting. Vol vertrouwen.

En het was magisch om daar bij te zijn.

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.