Kraamvisite etiquette

‘Oooooh ik heb zoveel zin om te knuffelen. Ik wacht rustig tot alle bezoek is geweest, maar dan kom ik langs hoor’. Ze gilde bijna van enthousiasme toen ik met mijn drie weken oude prematuur in een draagdoek tegen me aan gedrukt op de hoek van de straat stond te wiebelen op mijn nog onvaste benen. Ik staarde mijn overbuurvrouw – gehaakt vest, natte haren, pratend in zinnen met lange, hoge uithalen – met open mond aan. Twee keer eerder sprak ik haar. En zíj wil mijn baby vasthouden? Ermee knuffelen alsof het een pluche dier is ten behoeve van haar eigen genot?

Ik heb het effect van baby’s op mensen nooit begrepen. Zelf ben ik niet het type dat bij een rozig bundeltje brutaal vraagt of ik het mag hebben – hebben – vasthouden. Het lijkt me voor de baby niet fijn, al die vreemde handen, geuren en geluiden. En voor de moeder niet. Dat mensje wat je nog aan het leren kennen bent, meteen moeten delen met de buitenwereld.

Waar ik na de komst van onze eerste spruit driftig aantekeningen maakte over kraamvisite do’s en don’ts, maar deze vervolgens niet durfde uit te werken tot een column – iedereen bedoelt het toch goed, ik moet me niet aanstellen – doe ik dat met baby twee in mijn buik wél.

Dit zijn mijn kraamvisite etiquette.

Allereerst over je komst an sich. Het lijkt een open deur, maar blijkt in de praktijk vaak lastig voor velen: kom op tijd. Dus niet te vroeg, maar zeker ook niet te laat. Ondanks voornemens je bezoek je aan jouw ritme aan te laten passen, zorgde ik dat ik als pas bevallen vrouw toch bevallig klaar lag met een gevoede baby vijf minuten voor de afgesproken tijd en was het behoorlijk zuur als het bezoek twintig minuten later bleek en mijn beha weer was doorgelekt of ik inmiddels ondergepoept was.

Kom zonder kinderen (tenzij door de kraamvrouw expliciet anders aangegeven). Waar ik in het dagelijks leven al moeite kan hebben met veel prikkels (zelfs nu ik een enthousiaste peuter heb), leek ik net bevallen een akoestisch wandpaneel dat alle prikkels ongefilterd zo naar binnen zoog. 

Kom niet onaangekondigd. Oh nee de horror, ik had al mijn energie nodig om m’n baby te voeden en verschonen. Voor mezelf zorgen lukte niet, dat deed mijn lief. En de prikkel van plots iemand onaangekondigd in huis terwijl ik huilend of vloekend (ik had twee standen en dat was bang of boos) rondliep was too much. 

Kom niet als je verkouden bent, je op elk andere manier niet topfit voelt of ook maar enig korstje-wondje-whatever in de buurt van je lip hebt, maar dat lijkt me na afgelopen twee jaar een muizenis om te vermelden. Net als handen wassen trouwens. Doe dat. In het zicht van de moeder.

Je wil waarschijnlijk niet met lege handen komen, dus wat neem je mee? In ieder geval geen kleren. Gewoon niet doen, of je moet me zo goed kennen dat je weet wat ik mooi vind, maar dat geldt eigenlijk alleen voor mijn bestie dus als je niet mijn bestie bent, neem dan geen kleren mee. Wat je wel mee mag nemen? Eten! Een bak soep, een ovenschotel, anything dat ons ontzorgt. Vind je het gedoe zelf iets te koken, er bestaan heuse voedselpakketten voor kraamweken die je cadeau kunt doen, dus kijk dan eens hier of hier.

Tot slot: wat doe je als je fit en met frisgewassen handjes op de bank zit naast de moeder met pasgeboren baby? Vraag niet of je de baby vast mag houden, echt, als moeders dat wil, krijg je hem heus. Praat ook niet over jezelf. Sorry, mijn universum bestaat even alleen uit mijn baby en mij en ik heb nul ruimte voor ook maar iets anders dan dat. Ik zal het goed maken als ik weer een beetje geland, promise.

Praat ook niet over je eigen bevalling. Het feit dat er andere bevallingen zijn dan die van mij interesseert me zo kort na de mijne nog even helemaal niets. Zie vorig punt over hoeveel ruimte ik heb voor anderen. En laat ook de dooddoener ‘maar hij is er, dat is het belangrijkste he’, waarmee je in één klap de ervaring van de vrouw wegvaagt, achterwege.

Ik hoor je denken, mag ik dan helemaal niks? Jawel hoor: open vragen stellen! Hoe voel je je? Zou je iets willen delen over hoe je het ervaren hebt? Waar ben je trots op? 

En mocht je het moeilijk vinden dit te onthouden, schrijf het gerust op je hand. Maar kijk wel uit dat je het er met handen wassen niet afwast!

Einde bericht. 

 

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.