Kleine bewijzen

Het blijft gek dat de tijd iemand steeds verder weg duwt, en hoe tegelijkertijd, met momenten, diegene ook nog zo dichtbij kan voelen.

Als ik in mijn auto stap – wat niet meer zo vaak is omdat ik meestal de stationwagen met autostoel voor peuter gebruik – zie ik haar naam staan op de sneltoetsen in mijn carkit. Één daarvan bezet houden voor iemand die toch nooit meer opneemt, met maar vijf plekken in totaal, is niet perse mega efficiënt. Maar deleten voelt te definitief.

Ze staat ook nog in de favorieten van mijn telefoon. Mijn vinger heeft vaak boven haar naam gezweefd, klaar om te drukken, nieuwsgierig naar aan wie haar nummer weer vergeven zal zijn. Wie weet waartoe het zou leiden, een glimlach, een mooi gesprek?

Het is fijn als het leven mét haar soms weer dichtbij lijkt. Dat ik me aan het begin van dit EK realiseer dat ik de vorige Oranje wedstrijd keek met haar, op haar vrijgezellenfeest (de penalty’s tegen Argentinië, verdomme). Dat mijn lief perziken flambeert op de barbecue en ik daarna de fles cuarenta y tres zie staan en me besef dat dat nog dezelfde fles moet zijn die ik vijf jaar geleden voor haar kocht (ik drink die gore rommel niet) toen ze zich nog naar mijn verjaardag sleepte. Dat ik iedere keer als ik de korte zomersokjes in mijn sokkenla zie liggen, die ik van haar leende en niet meer terug kon geven, mijn hart net iets warmer wordt dan het daarvoor was.

Het zijn de kleine bewijzen dat ze bestond. Dat ze in mijn leven was. Letterlijke stukjes die helpen herinneren.

Vandaag zou ze jarig zijn. Alweer de vijfde verjaardag zonder haar. Waar we het eerste jaar alles nog groots herdachten, met vrienden en familie, werd het met de jaren kleiner en meer ingetogen. Heb ik leren voelen hoe ik het wil. Wat ik waardevol vind.

Ik breng Abel straks naar mijn ouders en ga daarna met mijn lief uit eten. We zullen proosten op haar. En mijn lief zal vragen naar verhalen, hoewel ie ze inmiddels allemaal wel kent. Herinneringen zijn niet te vermenigvuldigen. Je moet het doen met wat er is, als iemand er niet meer is.

We zullen proosten op haar. En waarschijnlijk zal ik na drie wijn om me heen kijken en beseffen, zo’n diep besef dat landt in je buik en je het leven ineens heel helder laat zien, hoe rijk ik ben, met mijn man, mijn zoontje, mijn vrienden en familie, met alles wat er op dit moment is en alles wat er niet meer is. En dan zal ik daar een potje om huilen. Middenin het restaurant. Terwijl mijn hoofd daar zoveel van vindt. Maar mijn hart zal dansen.

En ik zal voor de honderdste keer vandaag mijn sokken goed doen, omdat haar maatje zesendertig veel te strak is voor mijn negenendertig, maar ik toch haar korte sokjes aangetrokken heb. En ergens zal ik dan haar stem horen, die lachend zegt ‘it is what it is’.

Einde bericht.

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.