Dit is hoe mijn verwachtingen nooit uitkomen

Ik heb ‘a thing’ met verwachtingen. Ik heb ze veel, heel veel, en als ik ze heb, komen ze niet uit en raak ik in de war, omdat ik het wel verwacht had en nu mijn beeld moet bijstellen en me dat nooit echt gemakkelijk af gaat. Terwijl als ik ze niet heb, die verdoriese verwachtingen, hoef ik ook niet in de war te raken, omdat ik niets hoef bij te stellen en dingen gewoon kan zien zoals ze zijn, zonder vooraf bedacht of verwacht beeld. Klinkt simpel. Is het niet. Vind ik. Ik blijk bijna altijd een verwachting te creëren in mijn hoofd van hoe iets zal gaan, wat ik moet doen of hoe ik iets wil.

Verwachtingen groot en klein

Zo ging het met een groot thema als ‘rouwen’: ik verwachtte pas na vriendinnetjes overlijden toe te komen aan mijn eigen verdriet dus toen ze onverwachts bonustijd kreeg, kreeg ik het even niet meer geregeld en bleek ik ook na haar overlijden (anderhalf jaar later dan verwacht) nog steeds niet toe te komen aan mijn verdriet omdat ik het als een ware sneeuwschuiver voor me uit bleef schuiven. Zo gaat het ook met alledaagse dingen als hardlopen: ik loop het verst als ik geen verwachting in mijn hoofd heb van hoe ver ik vind dat ik die dag moet lopen anders verzet ik geen stap. En zo blijkt het ook te gaan met mijn schrijven.

Vorige zomer zei ik mijn baan op bij Fontys om fulltime te gaan schrijven. Zou ik eens even de wereld gaan verbazen met mijn driftig gepende epistels. Nog voor mijn laatste Fontys-dag vroeg verkering me echter ten huwelijk en net na mijn Fontys-afscheid kochten we ons nieuwe huis. Een serieuze opknapper waarbij later zou blijken dat alleen de buitenmuren zouden blijven staan. Hierdoor kreeg ik heel veel rollen (bouwopzichter, koffiejuffrouw, worstenbroodbrenger en weddingplanner), waar ik de rol van schrijver maar moeilijk tussendoor geschoven kreeg.

Oké, deze negen maanden waren gewoon één grote inspiratieperiode. Een onuitputtelijke bron waar ik straks uit zou kunnen putten om hilarische blogs en herkenbare verhalen te produceren. Ik suste de stem in mijn hoofd die riep dat ik ‘lui was, niks presteerde en niks toevoegde aan de maatschappij’ met moeite en schreef verbeten iedere dag zoveel mogelijk op van alle bouw- en trouw-perikelen waar ik me doorheen struikelde.

Hallo honeymoon

Nadat verkering en ik eind mei verbouwd, verhuisd en getrouwd waren, genoten we op onze honeymoon van een week welverdiende rust in de Franse heuvels met Huub. En begon het aldaar te kriebelen. Te stromen meer. De ideeën en inspiratie suisden door mijn hoofd. Ik had oprecht zin om te gaan schrijven. Om na de honeymoon als verkering naar zijn werk zou vertrekken, met Huub aan mijn voeten, achter mijn laptop te kruipen en alle tumult van afgelopen maanden uit mijn hoofd te schrijven. Ein-de-lijk zou de ‘rust en ruimte’ komen die ik negen maanden eerder al verwacht had.

Ach, achteraf is het mooi wonen en makkelijk praten. Want ergens had ik natuurlijk kunnen vermoeden dat het toch weer anders zou lopen. Had ik misschien die verwachting dat er nu wél een oase van rust en ruimte zou komen niet moeten kweken?

Want in het laatste weekend van onze honeymoon kwamen we erachter dat er alweer een nieuw project op stapel staat. Wederom van negen maanden. In heel die vijver van verwachtingen van schrijven enzo, bleek ik namelijk ‘in verwachting’ te zijn. Holymoly hee. Ondanks dat we het principe van de bloemetjes en de bijtjes redelijk dachten te snappen, hadden we dát dan toch nog niet verwacht. En zo zie je maar, John Lennon’s “life is what happens to you when you’re busy making other plans” blijkt maar weer een waarheid als een koe. Van bouwen en trouwen naar dragen en baren dus.

Einde bericht.