Dit is dansen met verkering op straat #handinhand

Bijna twee jaar geleden liep ik met ‘toen-nog-geen’-verkering over straat. Het was date drie, hij had heerlijk voor me gekookt (jaha ook de liefde van de vrouw gaat door de maag apparently) en samen lieten we in het donker Huubke uit. Ik weet nog precies hoe hij naast me liep. Best wel dicht tegen me aan. Waarbij ik af en toe de warmte van zijn lijf tegen het mijne voelde. En ergens daar, nee precies daar, bij de fietsenwinkel op de kruising van de Hoogstraat en de Kreeftstraat, sloeg hij een arm om me heen. Na anderhalf jaar vrijgezel voelde dat gebaar zo groots. Ik voelde zijn sterke arm zacht om mijn schouders. Ik voelde me geborgen. Veilig. Trots ook. Kijk mij daar lopen met de leukste date van de wereld.

Een keer daarna liepen we hand in hand. Een beetje onwennig nog. Even met elkaar in conclaaf hoe we elkaars hand het liefst vastpakten. Het automatisme van op elkaar ingespeeld zijn ontbrak nog. Maar ook dat voelde heerlijk. Hand in hand. Volgens mij hebben we zelfs een paar keer gehuppeld. Van blijdschap. Van verliefdheid. (Sorry verkering dat ik dat verklap). Kijk mij daar dartelen met mijn nieuwe verkering.

Een keer daarna zaten we op een terras. Met zijn familie. Ik had net de 65-jarige verjaardag van mijn nieuwbakken schoonvader meegevierd en we gingen met ‘het gezin’ nog gezellig uit eten. Verkering kwam achter me staan en aaide door mijn haren. Masseerde mijn schouders. En gaf me een kus op mijn kruin. Kijk mij daar zitten met de liefste verkering van de wereld.

Een keer daarna liepen we door de stad. Steeds meer ‘stellerig’. Automatisch hand in hand of met zijn sterke arm wederom om mijn schouders. En ergens daar bedelde ik om een kusje. In het openbaar. Omdat ik die knappe kop met die goeie lippen even op de mijne wilde voelen. Kijk mij daar gelukkig zijn met mijn knapzak.

Een keer daarna dansten we op straat. Zomaar. Omdat mijn hoofd wel eens overloopt met gedachtes en gepieker. En verkering dan, om me uit mijn hoofd te krijgen, zonder woorden zijn hand naar me uitsteekt en met zijn zachte ogen mij ten dans vraagt. Zo dansen we dan. Dicht tegen elkaar aan. In het openbaar. Kijk mij daar mijn zorgen wegdansen.

En dat precies dat, al die kleine dingen die mijn verkering mooi maken, niet normaal zijn voor iedereen. Dat niet iedereen kan pronken met zijn of haar liefde. Het niet van de daken kan schreeuwen. Het niet aan iedereen kan laten zien… Dat is gewoon super mega stom.

En nog stommer is dat het misschien niet eens is uit angst om afgelopen weekend. Maar uit een volledig automatisme dat het eigenlijk nooit echt kan.

Dus als de actualiteit straks weer naar de achtergrond is verdwenen. En je ziet twee mannen lopen. Onwennig. Om de liefde niet teveel te laten zien. Moedig ze dan alsjeblieft aan om samen te dansen.