Dit is alleen op avontuur in Atlanta: de vriendelijke voorbijgangers

“Welcome to America baby”. De vrouw met witte veiligheidshelm lacht me vriendelijk toe. Ik gok dat ze bij de werklui verderop in de straat hoort die met gigantisch geschreeuw proberen een lek (?) onder de weg te dichten. Er was in ieder geval veel spuitend water dus lekt (*Brabants voor ‘lijkt’) me dat een lek. Too bad dat mijn woordgrappen verbaal vaak al dramatisch zijn, maar op papier nog slechter uit de verf komen.

Drentelen door Decatur

Ik heb de vriendelijke vrouw, ze blijkt later Michelle te heten, zojuist gevraagd waar het leuk ronddolen is. Ik drentel namelijk door Decatur, de hipsterarea van Atlanta naar het schijnt, en omdat mijn dataroaming uitstaat door de absurde kosten ben ik redelijk overgeleverd aan de behulpzaamheid van de locals. En boy behulpzaam dat zijn ze hoor!

Michelle loopt over van enthousiasme als ze hoort dat ik uit Nederland kom en begint aan mijn arm te trekken dat ik haar ‘friend’ moet ontmoeten. Waarom is me totaal niet duidelijk en heel even flitst de ‘SAW’ set door mijn gedachten van een kale kelder vol ketens en een psychopaat zonder geweten. Afijn, uiteindelijk bedenk ik me dat ik 1. niet echt in een achterstandswijk zit en 2. de mevrouw een helm op heeft en dus aan het werk is en waarschijnlijk geen Hannibal Lector lookalike is (zou ook een afleidingsmanoeuvre kunnen zijn, maar die gedachte blok ik). Dus heel veel kwaad zal het niet kunnen. Toch!?

Ik word een kantoortje ingeleid naar Patrick, ik gok de projectleider van het stel, want hij kijkt ernstig en enigszins gestresst van achter zijn bureau. Michelle roept enthousiast dat ik ‘her friend from Holland’ ben, waarbij ze wel snel mijn naam moet vragen omdat we die beleefdheden nog niet uitgewisseld hebben. Patrick kijkt verbaasd en vragend op, ook ik kijk verwachtingsvol vragend naar Michelle, omdat we beiden niet echt lijken te weten wat ik precies in dit kantoor doe. Michelle lijkt zich dit ook ineens te realiseren en vertelt dus maar dat ik hier rondwandel. Waarna ze vraagt aan Patrick, nee min of meer beveelt eigenlijk, dat ie mij de hele dag van water moet voorzien als ik dat wil. Juist ja. Fan-tas-tisch! Michelle you’re my girl, you know!

Weer buiten neem ik met een handdruk afscheid van Michelle en banjer ik verder. ‘Edlenna’, het blijft een Southern state met dito accent, I like!

De ongeplande groeten in Atlanta

Naast montere Michelle zijn ook de andere mensen hier in Atlanta giga-gastvrij en aandoenlijk aardig. Op straat groet iedereen elkaar en ‘sweety’, ‘darling’ en ‘honey’ zijn slechts enkele van de koosnaampjes die ik om mijn oren krijg. Ik voel me nogal een onbeholpen hork omdat ik bij iedere passant pas ná het passeren weet wat ik terug moet zeggen op het vriendelijke ‘hi, how are you doing?’ omdat wij als ietwat norsige Nederlanders niet echt gewend zijn meer dan 1 woord te wisselen op straat. Het overvalt me iedere keer weer en pas als degene voorbij is realiseer ik me dat ik had kunnen zeggen: ‘fine, thanks, you?’. Maar om daar dan nog voor om te draaien?! Na 10 te late reacties en een ruim aantal repetities in gedachten begin ik het uiteindelijk onder de knie te krijgen.

Hallo hondenmevrouw

Een schoolvoorbeeld van aandoenlijke aardigheid loop ik tegen het lijf op Stone Mountain, een van dé attracties hier. Het is een mevrouw met twee Turkse hondjes en ik loop een half uurtje met haar op. Ze blijkt van origine uit Israël te komen, als kind overal te hebben gewoond en inmiddels alweer 25 jaar in Stone Mountain area te wonen. Haar hondje Lucy moet aan de lijn, omdat ze opgegroeid is aan zee en anders waarschijnlijk in het meer hier plonst en niet meer terugkomt. Haar andere hondje Chèchè (!?) heeft drie prima poten en helaas één verminkte versie, waardoor hij huppelt in plaats van rent. In tegenstelling tot Lucy luistert hij wel goed.

Chèchè mag dus ‘los’, maar heeft de riem wel achter zich aan slepen omdat loslopende honden niet toegestaan zijn en ‘hondenmevrouw’ op deze manier de riem snel kan pakken mocht een rechtvaardige ranger opdoemen. Dat Chèchè hierdoor bij het poepen de riem precies tussen zijn poten heeft en daarmee dus recht op de riem poept is een kleine bijkomstigheid. Iets in mij zegt dat dit niet de eerste keer is dat dit gebeurt. Gok ik. Denk ik.

Hondenmevrouw vertelt me ook dat ze graag bij Stone Mountain komt om met haar honden te wandelen (althans, 3 passen zetten en dan weer 2 minuten uitrusten vind ik niet perse ‘wandelen’, maar hondenmevrouw is volgens mij al een beetje oud en niet perse heul gezond, vandaar). Maar mevrouw keurt de achtergrond van het park totaal niet goed, vertelt ze vol vuur. Blijkbaar staat Stone Mountain symbool voor de ‘Confederate State’, die vóór behoud van slavernij was en waar de hele Civil War om heeft gedraaid. Beschaamd dat ik zo weinig van de Amerikaanse historie weet neem ik voor me hierop in te gaan lezen.

Na een half uurtje ‘wandelen’ waarbij we denk ik 500 meter opgeschoten zijn ben ik een aantal dingen wijzer: de CNN tour is dé touristhighlight van Atlanta die ze ons graag aanraadt. Verder gaat hondenmevrouw binnenkort met Lucy naar haar neef in North Carolina (aan zee) zodat Lucy weer eens kan zwemmen. Omdat hondenmevrouw denkt dat Lucy daar heel veel behoefte aan heeft. Diezelfde neef heeft voor zijn PhD in Nederland gewoond, maar zijn PhD vervolgens nooit gehaald. Met deze info op zak vind ik het mooi geweest en vervolg ik mijn weg verder alleen.

Kortom, voor iemand die zich graag verwondert over ongeplande ontmoetingen met vriendelijke voorbijgangers kan ik hier werkelijk waar mijn hart ophalen.

Hallo avontuur in Atlanta!

Einde bericht.