Het leven

‘Ik had het gewoon niet verwacht’. Mijn lief en ik liggen in de hangmat in onze tuin. Hoog boven ons cirkelt een groepje zwaluwen, in omringende tuinen klettert bestek op borden en de geur van barbecue vermengd met gras hangt in de lucht. Het is de avond van de prachtige dag in juni die heel vroeg begon, omdat ik bij de bevalling van mijn bestie’s tweede kindje mocht zijn.

Liggend naast mijn lief lucht ik mijn hoofd door te vertellen tegen hem, zoals ik al zoveel vaker deed. ‘Ik had verwacht, of nee ik was bang om terug te gaan naar de mijne. Jaloers te zijn. Verdrietig. Om wat ik niet had’. Ik kijk naar de felblauwe lucht en probeer te bevatten wat er vandaag is gebeurd. ‘Maar ik keek alleen maar verrukt toe naar wat zich voor mijn ogen afspeelde’.

Ik kan er nog steeds niet over uit wat ik heb mogen aanschouwen. De intimiteit van hun slaapkamer. Haar lijf dat wist wat het moest doen. De oerkracht. En toen ineens dat mensje. Op de wereld. Alles erop en eraan.

Ook de rest van de dag blijk ik niet bezig met mijn bevalling en de pijn om hoe die verliep. Totaal verrast ben ik als dat andere vriendinnetje, die bijna vijf jaar geleden overleed, plots zo dichtbij lijkt. Waar ik jarenlang kon zoeken naar haar bij me voelen, is ze er nu ineens vanzelf. De hele dag. Alsof het aanschouwen van het begin van een leven de connectie met het einde ook makkelijker maakt. Ik voel me verbonden met datgeen we niet kunnen bevatten.

‘Ik weet niet’, zucht ik naast manlief in de hangmat, ‘wat heeft het leven eigenlijk voor zin? We worden geboren, we doen maar wat en gaan dan weer dood’. De grootsheid van alles overrompelt me.

Als ik naar mijn man kijk, naar zijn vertrouwde gezicht met zijn zachte ogen, zie ik hem grijnzen. ‘Ik weet dat dit geen bevredigend antwoord voor jou is, omdat jij graag alles zin geeft, maar.. heerlijk toch? Het heeft geen enkele zin, dus kun je maar beter lol hebben.’ Een man die veel plat weet te slaan is fijn als je jezelf soms verliest in existentiële gedachtes.

Precies die dag in juni bleek bepalend voor ons als gezin. Waar ik de wens alweer even kon voelen, zocht ik nog naar vertrouwen dat mijn lijf het weer zou kunnen. Durven. Doorstaan. Het zien van een geboorte, het voelen van vriendinnetje en de verbondenheid met meer dan ik kan bevatten gaf me het laatste zetje.

De weken erna kwam er ruimte in mijn hart.

En waar ik bij Abel droomde over vriendinnetje en heel veel licht precies op het moment dat hij, of althans het klompje cellen wat het begin was van hem, zich innestelde in mijn buik, zie ik dit keer mijn overleden oma in een droom. Vanaf dan weet ik het.

Twee weken later zien we inderdaad twee streepjes. Het is ons weer gegund. We krijgen er een kindje bij.

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.