Heftig

Ik kwam hem vorige week tegen op een festival. Zo’n oude bekende van ‘hee, alles goed, lang geleden zeg’ waarna je normaal weer doorloopt of danst of desgewenst een luchtig gesprekje begint. Hij niet.

’Je deelt wel heftige dingen hè, op social media’. Zijn stelling verrast me. ‘Vind je ja?’ koop ik mezelf wat tijd. Terwijl de muziek over ons heen dendert en mensen tegen ons aan dansen, gaat hij verder: ‘wat is je doel daarmee?’

Zijn vraag overvalt me. Waarom post ik op social media, het is niet dat ik de enige ben, nee, maar is het niet behoorlijk narcistisch? Ik voel de oude neiging in elkaar te krimpen opkomen. ‘Tsjah ik weet het niet, waarom posten mensen dingen op social media? Ik wil in ieder geval niet de standaard mooie plaatjes laten zien’.
‘Nee, je gaat wel voor puur he’. Uit zijn mond klinkt het niet als een compliment. ‘Maar dat vinden sommige mensen wel heftig, wat vind je daarvan?’

Terwijl de muziek een climax bereikt en de CO2 kanonnen sissen, probeer ik m’n Instagram feed en story-historie voor de geest te halen. ‘Ehm, wat bedoel je dan precies? De foto’s van mijn zwangere buik? Oh wacht die van mijn billen misschien, bij mijn essay over de naaktcamping? Wat vind je dan precies heftig?’ In plaats van weg te rennen voor het oordeel, probeer ik het met nieuwsgierigheid te benaderen.

‘Ja ík vind het niet echt heftig’, duikt ie mijn vraag. Hij steekt een sigaret op.
‘Ehm oké’. Ik denk aan het dorp waar we vandaan komen en hoe dingen vinden van anderen daar met paplepels wordt ingegoten. ‘Mensen zullen hun oordeel vooral met anderen bespreken en niet direct met mij, denk ik’. Ik verwachtte niet dat die hypothese meteen bewezen zou worden. Hij grijnst: ‘ik ga niet zeggen wie, maar sommige van mijn vrienden vinden er wel wat van. Maar, wat is je doel nou?’

Alsof ik verhoord word en op ieder antwoord gepakt kan worden. Ik stamel iets over schaamte en hoe ik altijd bezig was, of ben, met wat anderen van me vonden. ‘Schaamte, jij?’ Hij kijkt ongelovig.

Vroeger had de stem in mijn hoofd het nu overgenomen door luidkeels te verkondigen hoe stom ik wel niet was en me opgedragen te stoppen met foto’s posten of iets anders doen, zeggen of vinden dat ook maar enigszins het predikaat ‘heftig’ had kunnen krijgen, wat behoorlijk ver zou gaan want ‘heftig’ is een breed begrip, maar dat zou niet uitmaken want aan de norm voldoen was mijn levensmissie. Maar, terwijl ik met hem praat en zijn oordeel probeer te laten waar het hoort, bij hém, realiseer ik me; die gedachtes zijn niet meer mijn dagelijkse realiteit. Meer een verre vakantieherinnering.

Blijkbaar zijn mijn antwoorden nog niet bevredigend genoeg. Er volgt nog een vraag. Een pareltje. ‘Wat vindt je man er eigenlijk van?’ Ik schiet in de lach, maar hij blijkt serieus. Eh hallo, het patriarchaat belde, ze willen hun totaal overbodige vraag bij foto’s over míjn lijf terug. Dat had ik willen zeggen. In werkelijkheid mompel ik dat hij mijn grootste cheerleader is als het aankomt op onbeschaamd mezelf zijn en laat de dansende menigte me dan opslokken.

De dagen erna houden zijn vragen me bezig. Waarom post ik wat ik post? Wat vonden zijn vrienden heftig? Waarom durf ik online schaamtelozer te zijn dan offline? In die laatste vraagt ligt het antwoord besloten. Als je mij offline tegenkomt kan ik uittekenen hoe je me ziet. Wat ik láát zien. Dan lach ik, ben ik uitbundig en enthousiast. Wat je niet ziet is dat ik worstel met bij mezelf blijven. Ik duik met mijn energie automatisch in een ander en ben snel bezig met wat iemand potentieel van mij vindt.

Maar online is er meer afstand. Letterlijk. Ik weet niet precies wie mijn posts zien en oordelen blijven voor mij verborgen. Daarmee lijkt het op mijn jarenlange groepstherapie met medepiekeraars, waarin we in een veilige setting konden oefenen met nieuw, sociaal gedrag, voor we het in de echte wereld gingen toepassen. ‘Online’ blijkt nu die veilige, gecontroleerde rol te vervullen. En daarmee heb ik mijn antwoord op zijn verhoor alsnog gevonden. Ik oefen met mezelf laten zien, de schaamte voorbij, en sluit meningen van anderen nog even buiten.

Maar als er plots toch een oordeel over me uitgestort wordt, zo leerde de oude bekende me ongevraagd, kan ik dat inmiddels zonder zweetrug of dieprode wangen doorstaan. Sterker nog, het inspireert me een foto te posten die ik al weken wilde, maar niet durfde. Mijn baby bovenop mijn vijf dagen oude postpartum buik. Hopelijk levert het hem en z’n vrienden nog wat gespreksstof op.

Einde bericht.

 

Wil je de foto zien? Check dan mijn insta of mijn Facebook pagina.

Denk je ‘dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.