Er is zoveel wel
Mijn donderwolk houdt van resultaat. Een geslaagde werkdag is een dag waarop getypt is. Meters gemaakt. Overige zaken als inspiratie opdoen en contact met anderen zijn voor spek en bonen. Ratio en resultaat, daar gaat het om. En het tegenovergestelde – emoties en het proces – daar gruwelt ie van. Drie keer raden wat zich op een van mijn kostbare schrijfdagen aandiende?
Het begon ’s ochtends al, aan de ontbijttafel met man en kind. Waar ik twee hele jaren heel resoluut voelde, ‘voorlopig nog niet, misschien wel nooit meer’, piept de wens voor een tweede kindje soms heel voorzichtig onder een stapel angstige gedachtes uit. Wat een beladen beslissing. Mijn donderwolk roept ‘je moet het weten, of en wanneer, kom op, harde cijfers’. Mijn hart fluistert, ‘ik wil het steeds meer, maar vind het heel spannend’. Als ik die innerlijke strijd uitspreek naar manlief, schiet ik vol.
Omdat ik niet geloof in emoties verstoppen voor je kind – die voelen ze toch wel – zit ik huilend aan de havermoutpap. Abel ziet mijn tranen, klimt half op tafel, aait ze met zijn handje weg en zegt ‘lief’.
Veeg mij maar op.
Terug op zijn billen trekt hij met zijn rechterknuist mijn hand naar hem toe en houdt deze stevig vast terwijl hij rustig met links zijn pap verder opeet.
Ik smelt.
En verlies me daarna in de donderwolkgedachte ‘oh mijn god, je kind heeft nu het idee voor jou te moeten zorgen, wat voor labiele moeder ben je, bel jeugdzorg maar’.
Eenmaal in mijn schrijfhuis blijft mijn hoofd warrig en streng. De keuze voor de vorm van mijn boek houdt me al even bezig en er lijkt maar geen ‘aha’ moment te komen. Ik app Ilse, rustbrenger in drukke hoofden en inmiddels ook mijn schrijfcoach. ‘Hoe kom ik uit deze spiraal van negatieve gedachten?’ Kort en krachtig als altijd schept zij ruimte: ‘Kun je je vandaag vrij geven van alle keuzes die je te maken hebt en obstakels die je te overwinnen hebt? Dan kun je morgen je boek weer met een frisse blik bekijken.’
Oh ja, waar mijn donderwolk graag vastklampt, werkt loslaten juist.
Ik kies een gemakkelijkere taak en mail Erik, mijn eindwerk begeleider van het COCD (centrum voor creatief denken). Na meer dan een jaar hebben we weer contact en ik probeer kort en bondig uit te leggen wat er allemaal is gebeurd omtrent het thema van mijn eindwerk; oordelen. Al typende kom ik tot het inzicht dat mijn rijkelijke gevoelsleven en het gebrek aan lessen om daarmee om te gaan, de basis is geweest voor het ontstaan van de vele oordelen in mijn hoofd.
Dit inzicht zwart op wit zetten voelt als een miniresultaat. Mijn donderwolk wordt meteen wat stiller.
Dan is het tijd voor mijn wekelijkse boksles. Na een uurtje technisch trainen tegen de zak zitten mijn trainster en ik op een laag hekje aan de zijkant van het park. De zon schijnt vol in ons gezicht. De geur van lente hangt om ons heen. En we praten. Zoals we iedere week over zoveel praten. Over hard maken en zachtheid toe laten. Over lichamelijke klappen – zij een preventieve borstverwijdering om het leven zekerder te maken, ik een beschadigde buik om leven te geven – en hoe we ons er bovenop boksen. Vandaag kletsen we over ons uiten. Hoe moeilijk dat is in dit jaar waarin weinig kan en mag.
Verhip ja, er is ook weinig ruimte. Veel mensen struggelen. Mijn donderwolk krimpt verder in elkaar.
Weer thuis doe ik iets wat ik al langer van plan was. Ik app een kennis, waarvan ik via via weet dat ze het niet gemakkelijk heeft. Afgelopen jaar heeft haar somberheid vergroot. Ik vraag haar hoe het gaat. Open en eerlijk stuurt ze terug ‘mwah’ en vertelt dat naast corona ook haar innerlijke criticus maar blijft doorhakken. Hierna begint ze, totaal onverwacht, over mijn blogs. Hoe ze ervan overtuigd is dat lotgenoten er steun uit halen en zich daardoor minder eenzaam voelen.
Waar mijn donderwolk graag roept dat ik niks toevoeg, wordt hier het tegendeel bewezen. Als ik haar woorden voorlees aan manlief schiet ik vol. Weer huil ik aan de eettafel.
Dan hoor ik mijn moeder achterom komen. Ze brengt Abel na een dag spelen weer thuis. Als ik naar de poort loop om ze te verwelkomen, zie ik Abel met een rode roos in zijn knuistjes gedrukt staan. Zijn ogen glimmen van pret. ‘Roos voor mamaaaaa’ roept ie zodra hij me ziet. Het beeld vertedert me zo. Prompt rollen er weer tranen over mijn wangen (‘really?’ probeert mijn donderwolk nog).
Dit keer heeft Abel er weinig boodschap aan. Hij wil op pad met zijn driewieler. Mijn moeder en ik lopen mee de poort uit en volgen zijn commando’s geduldig op. Daar staan. Nee hier. Mama lopen. Nee oma niet lopen.
Tussen het lopen en stilstaan door ontvouwt zich een gesprek tussen mijn moeder en mij. Over emoties en hoe we daar in ons gezin niet altijd mee op ons gemak zijn. Wat normaliter onbesproken blijft, is er ineens in alle openheid. Op anderhalve meter afstand. Dat wel.
’s Avonds mailt Erik van het COCD me nog terug. “Volgens mij zit je heel goed in de richting! Je gaat een geweldig boek schrijven. Fijn om weer in contact te zijn met je.”
En zo leerde ik weer; mijn donderwolk is niet meer dan wat het is. Een ego vol angstige gedachtes dat meent me te moeten beschermen voor heel veel, door te wijzen op wat er niet is.
Terwijl, er is zoveel wel.
Oké ik schreef geen pagina’s vol voor mijn boek. Maar er was liefde en inzicht en verbinding met veel om me heen. Waar ik dan vandaag weer over schrijf.
Mijn donderwolk slaakt een zucht van verlichting.
Einde bericht.
Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.
Dat handje.. ? Soms is het antwoord op grijze kluwen aan onaardige gedachten gewoon een hand. En weet je wat het mooie is? Dat blíjft. En omdat hij (8) weet hoe donderwolken bij mij kunnen voelen, mag ik nu ook af en toe mijn hand op zijn hand leggen om zijn donderwolken te laten stoppen met bulderen. En zo zorgen onze handen ervoor dat grijs vaker mooi blauw wordt. Dat heet liefde, het enige in deze wereld dat ver-tigvoudigt als je het deelt.
Dus ja: blijf delen!
Wat een prachtige reactie weer Martine, dank je wel! Wat een fijn en warm en mooi beeld schets je door te vertellen over hoe jouw zoontje jou toelaat als zijn donderwolk even buldert, doordat hij van jou ook weet hoe dat voelt.. Wow. Echt wow! Dank!!!
Weer heel mooi geschreven?
Liefs Renske
wat lief, dank je wel!