Dit zijn ‘nagevens’: nieuwe stijl voornemens van vóór 2017

Tweeduizendzeventien. Hallo. Om de jaarlijkse discussie tot wanneer je iemand gelukkig nieuwjaar mag wensen de kop in te drukken, ik heb zaterdag nog een late-christmas-dinner gehad met bestie en haar verkering. Zondag stond een nieuwsjaarsborrel van verkering’s netwerkclub op het program met een aansluitend nieuwjaarsdiner met verkering’s beste vrienden. En maandag begon ik de werkweek met een nieuwjaarsontbijt bij de Fontys met de altijd aanwezige vraag: ‘kus je collega’s nou wel of niet?’. Kortom, de beste wensen kan nog best. Daarom bij deze: de állerbeste wensen. Dat het maar een magnifiek, meesterlijk en markant 2017 mag worden.

Over de jaarwisseling kan ik vrij kort zijn. Die was bijzonder beladen. Tranen om twaalf uur, een falende feeststemming en uiteindelijk de berusting dat die ook niet meer ging komen. Waardoor ik ‘al’ om 3 uur in bed lag. Believe me, dat gebeurt me op een doorhetjaarse zaterdag zelfs zelden.

De volgende ochtend zag ik drie mannen lopen op straat (lees: zwalken), ieder met een fles ‘geniet, maar drink met mate’ in hun hand. En ik? Ik zat in mijn hardloopkleren naast verkering in de auto, Huub achterin, op weg naar het bos. Bij een buitentemperatuur van -2. Ik geloof dat mijn verstand in 2016 is blijven liggen.

Al grinnikend om de nachtbrakers mijmer ik over mijn eigen leven. Een paar jaar geleden had ik een soort van ver-weg-lijkend-visioen voor mezelf dat ik ooit heel zen zou worden. Met gezonde sapjes, zonnegroeten en een hoofd als oordeelloze oase.

Dat oordeelloze wil nog niet echt lukken overigens. Want ik vind het stom (hallo oordeel) dat ik altijd maar vooruitkijk naar dingen die ik nog niet doe / kan / heb. En nooit eens achterom, naar de dingen die ik wél heb bereikt. Waar ik blij mee ben. Waar ik trots op ben. En dus begin ik 2017 anders. Ik neem niks voor, ik ‘geef na’. Dikke doei voornemens, dit zijn mijn ‘nagevens’:

Sap van Sas verkering

Ik ben bijzonder trots op het feit dat ik sinds anderhalf jaar iedere dag een selfmade slowjuicer sapje drink. Denk aan varianten als een wortel-gember-peer-appelsap. Spinazie-komkommer-kiwi-druivensap. Of boerenkool-bleekselderij-blauwebes-bananensap. Die laatste is orgastisch voor een alliteratie-aanhanger zoals ik.

De dagelijkse sappenparade is met grote dank aan verkering geef ik ruiterlijk toe. Repeterende activiteiten zijn namelijk niet mijn ding. Ik kan onwijs opzien tegen terugkerende dagelijks dingen als de vaatwasser uitruimen, de was opvouwen en dus ook de moeite van een vers sapje maken. Verkering niet. Die vindt niks veel moeite en staat fluitend ’s ochtends sap te persen, de vaatwasser uit te pakken en het aanrecht te poetsen. Tegelijk. De multitasker. En dat gemak blijkt dus aanstekelijk te werken. Waardoor ik mezelf pas betrapte op een opgewekt ‘lief, zal ik sap maken?’ in de vroege ochtend. Uit míjn mond welteverstaan. En daar ben ik verdories trots op.

Grazia eat you heart out

Ik las voorheen altijd de Grazia. I know, niet echt een literair hoogstandje, maar als ‘telegraaf achterklap addict’ paste dit blad buitengewoon goed bij me. Vaste rubriek daarin was het eetdagboek. Waarbij een BN’er (Bijna Niemandkent’er) een week lang bijhield wat zij allemaal naar binnen schoof. Of wat níet, eigenlijk. Anyway, dat waren altijd gerechten waarvan ik 1) mezelf niet in staat achtte dat klaar te maken, 2) niet wist waar je de ingrediënten moest halen en/of 3) niet wist hoe je het überhaupt uitsprak of wat het was. Vergeleken bij die wereldwijze meisjes voelde ik me dorpsdom.

Tegenwoordig niet meer. Mijn doordeweekse diner bestaat inmiddels ook uit fancypancy gerechten als ‘op de huid krokant gebakken zalm met zoete aardappelfriet en een spicy wortelpuree’ of ‘lauwwarme pastasalade met groene aspergetips, gerookte forelfilet en een zelfgemaakte groene saus van basilicum en ansjovis’. Just saying.

Wederom gaan de credits naar verkering voor zijn uitmuntende kookkwaliteiten. Mijn specialiteit is inmiddels noedels met kip en groenten. Bekt ook best toch?

Yoga yay

Mijn nieuwste nageven is ‘Yoga with Adriene’. Een gratis 31-day yoga challenge waarbij je iedere ochtend een nieuwe sessie in je mailbox krijgt. Hopsa. Ik word af en toe lichtelijk agressief van de immer inner smile van Adriane, maar verder zit ik vanaf 1 januari braaf iedere ochtend op mijn yogamat. Niet zo zen als ik zou willen, omdat ik Huub steeds weg moet jagen en omdat ik ondanks Adriane’s motiverende mantra ‘ben dankbaar voor wat er is’ vaak nog helemaal niet dankbaar ben voor hoe stijf ik ben en hoe slecht ik rechtop kan blijven zitten. Maar hee, ik zit er wél.

En dus realiseer ik me ineens dat ik precies ben, waar ik een paar jaar geleden wilde zijn. Met een beetje dank aan verkering, dat moet ik hem ‘nageven’.

Einde bericht.

Ps. benieuwd geworden naar de inner smile van Adriene? Klik hier