Dit is zeven maanden moederschap: slapen is niet voor apen
“Hop hop gas erop, slapen is voor apen.” Onder dat mom rakte ik jarenlang stad en land af om menig dansje te wagen. Haast geen feest waar ik niet ben geweest. Maar wat blijkt? Slapen is helemaal niet voor apen. Niet voor dat aappie van ons in ieder geval. Dit is zeven maanden moederschap: hoe slaap alleen maar schaarser werd.
In de zevende maand werd het dieptepunt van ons niet-slapen bereikt (fingers crossed dat dit dan echt de bodem van de put is). Abeltje werd weken achtereen drie-vier-vijf keer per nacht krijsend wakker: urenlang ontroostbaar, overstrekkend, op een volume waar je hopeloos van wordt. Oh wat voelen wij ons nachtelijk machteloos. En in zo’n neerwaartse spiraal, waar iedereen met baby’s om ons heen vrolijk tien uur per nacht pakt terwijl wij al blij zijn met een bescheiden blokje van drie uur en wat los gesprokkelde uren, ga je ineens aan alles twijfelen. Maar dan ook echt álles.
Dit is de reden van het niet – slapen, nee dit, nee dat
Wat we allemaal al niet bedacht hebben.. Hij slaapt teveel. Hij slaapt te weinig. We hebben hem te vroeg in bed gelegd. We waren te laat. Hij heeft last van z’n buik door hapjes, antibiotica, nee koemelk, soja, tarwe, gluten, ei of pinda. Zijn darmen zijn nog onderontwikkeld en dus geven we hem teveel hapjes. Hij krijgt te weinig vast voedsel. Hij heeft last van reflux. Night terror. De zesde sprong. Het is zijn onvermogen zelfstandig slaapcycli aan elkaar te knopen, daardoor wordt ie wakker. Wij pakken hem te snel uit bed. We laten hem te lang huilen. Hij boert niet genoeg. We houden hem te lang hoog (waardoor ie in onze armen in slaap valt en niet zelfstandig in zijn eigen bed leert inslapen). We zitten er teveel boven op. Hij voelt zich alleen. Ik moet meer tijd voor mezelf nemen. Ik moet minder willen. Hij moet de dag nog verwerken. Hij krijgt de dag niet verwerkt. Hij heeft te weinig prikkels gehad. We hebben teveel met hem gedaan. Hij verbruikt overdag te weinig energie. Hij verbruikt teveel waardoor er niks meer over is om in slaap te vallen. Hij heeft last van zijn oren. Zijn keel. Zijn snotneus. Het is zijn kinderstoel. Z’n post-spreidbroek lijf. Een waterader, waardoor ie niet kan ontspannen. De inentingen. Verlatingsangst. Hij is bang voor het donker. Het nachtlampje is te fel. Hij is bang om alleen te zijn. Hij slaapt beter op zijn eigen kamer. Het is z’n matras. Huub. Het paardenhaar uit ons bed. Hij is nog niet helemaal geland in zijn lijf. Hij is boos. Bang. Verdrietig. Wíj zijn te moe. Gestrest. Gespannen. OH NO. Het ligt aan ons!
Hulp van buitenaf
En alsof die continue cyclus van vergaderen en opties opperen met de man van mijn leven nog niet pittig genoeg is, zijn daar ook nog de Tips en Adviezen. En believe me, ik was en ben misschien zelf nog wel, de állerergste. Ik ben namelijk nogal goed in goedbedoelde adviezen. Zodra ik hoor dat iemand een probleem heeft, meen ik als buitenstaander dé oplossing te moeten brengen. Want dat doen we graag als mensen, toch? Oplossen. Wegpoetsen. Verhelpen. Dat doen we liever dan luisteren, knikken en iets er gewoon laten zijn.
Juist. En precies dat gebeurt nu ook om ons heen. Zodra iemand hoort dat we al zeven maanden een-twee-drie en lately vier-vijf keer per nacht eruit moeten, komt er een advies-idee-optie waar we iets mee moeten-zouden-kunnen. De tip met stip op één: stoppen met borstvoeding. Gevolgd door allerhande andere adviezen als de laatste voeding kunstvoeding maken, hem overdag meer volstoppen, laten huilen, laten boeren en op zijn eigen kamer leggen (als kleine greep uit het rijke repertoire).
Maar juist door die makkelijk geroepen adviezen waar ik dan zogenaamd zelf nog niet aan gedacht zou hebben, voelt het als mijn persoonlijk falen dat het aappie nog niet lukt de klonk rond te slapen. We ‘moeten gewoon even zus en zo’, want dat werkt. En zolang we dat niet doen, doen wíj het dus niet goed. Doodvermoeiend.
Een intolerant KNO kindje
Na wekenlang denken, overleggen, hupsen en sussen lijken we nu het een en ander op het spoor. De kinderarts noemt hem een ‘KNO-kindje’, met holtes vol snot die druk geven bij het liggen. (*zucht van verlichting, het ligt dus minder aan ons dan ik vaak vreesde). De osteopaat brengt verdere verlichting door zich af te vragen wáár dat snot vandaan komt en dat te behandelen (door het bleek en blauw ter wereld komen en het ontbreken van de eerste stevige ademteug schijnen zijn longen minder goed opengeklapt te zijn waardoor zijn middenrif niet naar beneden is geduwd en zijn hart niet is gezakt (!?!) Believe me, als hij het vertelt klinkt het veel aannemelijker, maar ik kan z’n uitleg niet onthouden met al die watten in mijn kop). En we komen terecht bij het ‘biologische centrum voor geneeskunde’, dat op vrij bijzondere wijze (met wichelroede en magnetisch veld) meet dat aappie intolerant is voor koemelkeiwit en soja. Tel daar de stress bij de bevalling en antibiotica bij op en er is genoeg reden aan te nemen dat aappie’s darmflora niet zo florissant is. Hallo nachtelijke krampen dus.
Klein detail is dat míjn darmflora door alle angst en stress en de operatie an sich ook niet in beste conditie kan zijn, wat ik dan via de borstvoeding weer overbreng, dus dat is dubbel feest voor Abeltje. Slik. Oh hallo het-ligt-aan-mij-gevoel, daar ben je weer.
Dit is onze missie
Maar oké, na weken troosten in het duister hebben we nu een duidelijke missie: aappie’s en mijn darmflora weer laten floreren.
Plus ’s ochtends ‘sorry’ blijven zeggen als ik in mijn nachtelijke wanhoop de man van mijn leven weer iets onaardigs heb toegebeten (met stip op één: “nee jij met je nutteloze tepels”).
Op naar maand (n)acht(rust).
Einde bericht.
Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.
?????
Gut mooi geschreven, en wat zal dat zwaar zijn!
Ik hoop voor je dat er een medische oplossing is.
Zelf ben ik zeker drie jaar lang meerdere keren per nacht opgestaan om mijn zoon te troosten. Gelukkig hielp bij mij beetje borstvoeding geven, dan viel hij weer in slaap en was het enige tijd klaar. En ja, dat is wat je net niet moet doen volgens de boekjes. Ik heb van alles geprobeerd werd er zelf alleen maar moedelozer van. Tot ik besloot het er te laten zijn (zoals jij ook ergens schrijft) en dus gewoon mijn gevoel te volgen en hem wat voeding geven. Dat gaf rust ook al werd hij er niet minder vaak wakker door.
Ik hoop dat jullie acties oplossing bieden en dat je vooral ook nog van je kindje kan genieten.
Sterkte met alles.
Wow dank je wel voor je mooie reactie Alida! Hou op over de ‘boekjes’ ja, bij alles wat ik bedenk kan ik ook meteen een reden bedenken waarom het niet te doen en raak ik in de war en weet ik het niet meer haha. Mooi wat je zegt ‘het er gewoon te laten zijn’, wij hebben ook ergens steeds meer die rust gevonden; we gaan iedere avond om 9 uur naar bed, wisselen elkaar af met rondlopen met aappie op de arm en proberen rustig te blijven in het feit dat we het soms gewoon niet weten.. En warempel (ik schrijf vaak met enige vertraging) sinds twee weken lijkt het weer ietsjes beter te gaan! Ons geluk is tot nu toe geweest dat ie overdag een heel tevreden, vrolijk mannetje is, dus ik geniet zeker ook volop van hem! Dat maakt het nachtelijk geploeter zeker waard 🙂
Ha Saskia, weet niet of je mij nog kent, we hebben vroeger samen nog wel is een feestje gevierd. In het kinderloze tijdperk. Maar kwam toevallig je blog tegen en begon te lezen.
Geen goed bedoelde adviezen maar een hart onder de riem.
We hebben in hetzelfde schuitje gezeten en soms nog steeds. Onze jongste dochter Doris heeft ook ruim anderhalf jaar snachts ons wakker gehouden en we wisten ( weten het nog steeds niet helemaal ) totaal niet wat er was. Ze is nu bijna twee. Ze kan nu beter uitleggen wat ze wil, dat scheelt een hoop frustratie voor haar. Hopelijk is dat straks bij jullie ook het geval.
Je hebt er misschien niks aan, maar ik vond het wel fijn te horen dat we niet de enige waren.
Succes en hou vol. En blijf lief voor elkaar.
Gr Ruud ( toen Heemskerk, tegenwoordig Haarlem )
TOEK! Ja hallo, ik maak nog met enige regelmaat de grap “wat krijg je met drie keer zeven… fijn zand” dus hell yeah weet ik nog wie je bent 🙂 En inderdaad, nav deze blog heb ik zoveel reacties gekregen van mensen die in hetzelfde of een nog veel zwaarder schuitje zitten of hebben gezeten, dat geeft deze burger moed. We zijn niet de enige. Hoe stom ook dat het dus bij heel veel meer mensen zoveel kruim kost, het helpt wel ja. Dank voor je fijne reactie! “En blijf lief voor elkaar.” Simpel, maar oh zo waar!
?
KUS!
Heel veel liefs!