Dit is vier maanden moederschap: thuis weggaan met een gerust hart blijkt een utopie

Er is één aspect aan het moederschap waar ik niet aan kan wennen: het feit dat alles steeds verandert. Iedere keer als ik denk dat ik de code heb gekraakt en het ongeveer anderhalve dag op rolletjes loopt, verandert plots aappie’s voedselbehoefte en slaap-waak-schema dusdanig dat ik als in een escaperoom op zoek moet naar een volgende hint. Dat veranderlijke vind ik echter nog vervelender als het, die sporadische keer dat ik iets voor mezelf zonder baby plan, altijd.. juist.. anders loopt. Dit is vier maanden moederschap: thuis weggaan met een gerust hart blijkt een utopie.

Moeders on tour

De eerste keer weg zonder man en baby ging ik naar een verjaardag van een vriendin. Geen saaie zitten-in-een-kring verjaardag, neen, er was een heuse dj dus inclusief dansen. De man van mijn leven zou me oppiepen als mijn melkflessen weer gewenst waren, tot die tijd had ik tijd voor mezelf. Terwijl ik voor het eerst in maanden weer eens voorzichtig een paar danspasjes doe (en verbaasd ontdek dat mijn borsten mee schudden nu) belt de man van mijn leven. Ik hoor al aan het achtergrondgeluid dat ik uitgedanst ben. Eenmaal thuis blijkt Abel echter tegen alle verwachtingen in toch in slaap te zijn gevallen en doet hij prompt voor het allereerst een blokje tot 4 uur (!) ’s nachts. Ik lig met mijn make up nog op in bed me af te vragen of ik nu moet balen van de gemiste danspasjes of moet juichen voor de extra uren slaap.

De tweede keer weg was ook al ver van tevoren gepland. Ik ging met mijn twee besties (beide ook net moeder geworden, over timing gesproken) uit eten en ouderwets de stad in. Het plan was één voeding af te kolven en weg te gooien (nooit verwacht dat borstvoeding door de gootsteen spoelen zo’n issue zou zijn) zodat ik echt even los kon gaan (lees: drie wijn drinken en om half 1 naar huis, kei gek). Ook deze keer loopt het weggaan verre van soepel. Abel is moe, heeft krampen of last van beide en huilt op een nieuw ontdekt volume: standje sirene. Manlief knikt me dapper toe (praten gaat wat moeizaam boven het geluid uit) dat hij het wel zal regelen, maar ik had het begin van mijn avondje uit iets meer ontspannen voorgesteld dan twijfelend thuis weggaan of ik nu een hele erge loedermoeder ben of slechts een beetje.

Gepland losgaan

Vorige week zaterdag stond ook al maandenlang omcirkelt in onzer beide agenda’s. Ik zou met vriendinnen gaan dansen op een festival, manlief zou zorgen voor onze zoon. Van tevoren had ik bij de organisatie gecheckt of ik ergens kon kolven: ja op de EHBO en ja daar is zelfs een koelkast waar ik mijn melk zou kunnen bewaren. Te gek! (Als kersverse moeder blijk je van heel andere dingen dan voorheen blij te worden zoals dus een koelkast op de EHBO, warm eten kunnen nuttigen, vijf uur aaneengesloten slapen en het geluid van een goeie boer). Helaas gooide de weersvoorspelling de hele voorafgaande week roet in het eten. Twaalf graden en regen is niet perse favo festivalweer. Maar, ik zou gaan dansen en het weer zou me daar niet van weerhouden!

Ergens had ik inmiddels moeten weten dat het altijd anders loopt dan je hoopt / denkt / plant. Het begon de nacht voorafgaand al, in plaats van géén nachtvoeding (wij hadden al een hele week lang ongeveer zeven uur slaap per nacht gepakt, hallelujah) besloot Abel er die nacht twee voedingen tegen aan te klappen. Precies tussen die twee nachtelijke snacksessies door kwam manlief thuis uit de stad. Toch weer wakker dronk ik met hem een kop thee aan de keukentafel en aten we knakworsten. Ik een bescheiden twee, hij de overige negen. Door al die nachtelijke actie werd het weer ouderwets kostbare uren slaap sprokkelen.

De knakworsten nekten hem

Waar het mis is gegaan weten we niet – we verdenken de knakworsten – maar tegen de ochtend begint manlief wat te dreinen dat ie misselijk is en komt alles met grote kracht weer naar buiten. Overigens een mijlpaal in onze relatie, we zijn verhuisd, verloofd, getrouwd en ouders geworden samen, maar braken behoorde nog niet tot onze afvinklijst. Nu dus wel.

Gelukkig is hij zo inventief om, terwijl hij op de wc zit, het emmertje met wc rollen te gebruiken als opvangbak. Gealarmeerd door al het gebulder schiet ik in zorgmodus en pak het gevulde emmertje van hem aan. Ik loop er mee de zoldertrap op om het op het toilet daar te gaan legen (onderwijl repeterend in mijn hoofd ‘niet kijken, niet aan denken, dit is heel normaal, niet kijken, niet ruiken, niet aan denken, gewoon doen’). Maar terwijl ik loop zie ik het.. het vintage emmertje ziet er heel leuk uit, maar is niet waterdicht aan de onderkant. Met iedere stap die ik zet, drupt er tussen mijn voeten het een en ander op de grond. Zucht.

Weggaan ja of nee?

Júist op deze éne zorgvuldig geplande dag dat ik weer eens onbezorgd op pad zou gaan, ligt mijn wederhelft met een wit en warm gezicht voor pampus, amper in staat zijn ogen open te houden, laat staan voor ons aappie te zorgen. Ik word verscheurd tussen ‘fuck het festival, ik blijf thuis om voor mijn twee mannen te zorgen’ en de dappere gedachte ‘maar ik had zo’n zin om weer een dag op pad te gaan’. Het vaatdoekje in bed overtuigt me uiteindelijk toch te gaan dansen. Lang leve mijn schoonmoeder, die ik bel om de honneurs voor mij waar te nemen zodat ik straks met een iets geruster moederhart weg kan.

Na het omspoelen van de vintage emmer, poetsen van de zoldertrap, verzorgen van manlief en wéer voeden van Abel, knoop ik ons brokje geluk in de draagdoek om Huub uit te gaan laten. Bij het naar buiten stappen kijk ik verbaasd naar boven. Tegen alle weersverwachtingen in zie ik een blauwe lucht inclusief stralende ochtendzon. Gelukkig blijft niets zo veranderlijk als het weer.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.