DIT is van slissen tot schorheid: lang leve de logopedie

Ik heb een klein jeugdtrauma. Alhoewel, ik heb er meerdere (bijvoorbeeld hoe de peuterjuf me uitlachte toen ik het woord keelpastille gebruikte in groep 1 en hoe de juf in groep 4 me ten overstaan van mijn hele basisschoolklasje vertelde dat ik ‘eens niet altijd zo boos moest kijken’ zijn ook mooie voorbeelden, maar daar gaat het nu niet om). Neen, dit jeugdtrauma begint bij een bezoek aan de schoolarts. Ik denk overigens dat vele jongetjesjeugdtrauma’s ook hier beginnen omdat er op een zeker moment door die gevreesde schoolarts gecheckt moest worden of twee onderdeeltjes wel genoeg ‘gezakt’ waren, maar dat terzijde. De schoolarts dus. Aldaar kwam men er ergens tijdens mijn basisschool carrière achter dat ik sliste. Schlischte dus. Mooie speling van het lot overigens ook dat je dan Saskia heet.

Het achterste van mijn tong laten zien

En dus mocht ik iedere week trouw met mijn moeder naar de logopediste. Die ook Saskia heette. Of ook op 20 augustus jarig was. Ik kan nooit onthouden welke van de twee het was. De lieftallige logopediste leerde mij mijn lippen af te likken, een krentje op mijn uitgestoken tong te houden en een gootje te maken. Ik bedenk me seriously nu pas dat het probleem dus waarschijnlijk bij mijn tong lag. Die zal misschien te slap en/of te ongecontroleerd zijn geweest. Ik gok dat al mijn latere kuspartners mijn logopediste onbewust dankbaar zijn geweest. En ikzelf ook. Want ook al blijft ‘Saskia’ soms een wat lastige naam voor een voormalig schlisser om gedachteloos uit te spreken, over het algemeen heb ik nu ‘scherpe ‘s’-en’.

Caballero kunsten

Het afgelopen jaar liep ik echter tegen een ander stemprobleem aan: ik was continu schor en hees. Oke, het leven dat ik leidde zal niet bevorderlijk zijn geweest (lees: als nieuwbakken vrijgezel in de stad 3-4 dagen in de week aangeschoten tot dronken in de kroeg goeie conversaties voeren al schreeuwend over de muziek heen afgewisseld met adempauzes voor een hijs aan je sigaret). Maar toch had ik vriendinnen met eenzelfde levensstijl waarbij hun stem niet klonk als een vrouw van 65 die 40 jaar lang genoten heeft van 2 pakjes caballero zonder filter per dag.

De kunst van het ademen

En dus kwam ik mijn jeugdtrauma onder ogen en toog ik weer naar de logopedie. Waar ik mijn ademhaling leerde aanpassen. Serieus, ik wist echt NIET dat je buik steeds verder indeukt als je praat en dat als je deze vervolgens loslaat die zich weer automatisch vult met lucht waardoor je een soort vanzelf ademhaalt. Ik haalde altijd (hoorbaar) een grote teug adem, praatte dan zo veel en zo snel mogelijk op die ene uitademing tot mijn woorden bijna wegstierven en ik mijn luisteraar(s) al een paar keer bezorgd en benauwd had zien kijken. Om vervolgens een hard hoorbare teug lucht te nemen (als een kind dat zich opmaakt voor een onderwaterzwemwedstrijdje) en mijn supersnelle spreken weer te hervatten. Zo schrijf ik overigens nog steeds. Lange zinnen met veel omhalen. Sorry daarvoor.

Logopedie lessen

Naast mijn aangepaste ademhaling leerde ik ook dingen zeggen als ssssst en kssssst, noodzakelijk om de voor mij totaal vreemde, nieuwe manier van ademen eigen te maken. Handig toe te passen ook in mijn dagelijks leven met Huub die blaft als de bel gaat (ssssst) en niet van katten houdt maar ze tijdens het uitlaten nog niet heeft zien zitten en ik ze dus nog weg kan jagen (kssssst). Ik leerde verhaaltjes voor te lezen uit Jip en Janneke met de juiste manier van (buik!)ademen, wat ook weer bijzonder handig is met een neefje van 2. En ik leerde cruciale dingen over stemverzorging. Zo smeer ik nu ’s ochtends eerst de keel voor ik begin te praten met een slokje water en weet ik nu dat alcohol je stembanden enorm uitdroogt (dus zorg ik dat ik ná een avond stappen extra veel water drink)

Waardoor mijn stem, alhoewel nog steeds vrij laag voor een vrouw (volgens een date vorig jaar kwam dit door mijn hoge testosteron gehalte als vrouw, waarna hij de dode punten aan mijn haar opmerkte en me erop wees een keer naar de kapper te gaan… ahum need I say more?!) niet meer klinkt alsof ik 5 dagen lang non-stop carnaval heb gevierd. Kortom, lof en hulde voor mijn logopedist.