Dit is het blog begin, van quarterlife crisis tot verwonderaar

De quarterlife crisis ofwel het dertigersdilemma kwam bij mij tamelijk vroeg. Op mijn 26^e vroeg ik me ineens af, “is dit het?”, “wil ik dit allemaal?” en “heb ik mijn eigen keuzes wel gemaakt?” Ik woonde destijds samen, had een vrij druk zakelijk leven (met oa mijn eigen bedrijf DIT werkplekken, het meubelbedrijf van mijn partner, de marketing voor een wijnwebshop en mijn rol als externe assessor voor de Fontys). ‘Tussen de bedrijven door’ (sorry ik ben een sucker voor flauwe woordspelingen) probeerde ik ook nog de kunst van het tennissen en het pianospel eigen te maken. Piano was een verloren zaak, seriously het ontbrak mij aan de verbindingen tussen beide hersenhelften om mijn handen apart van elkaar maar wel tegelijkertijd te laten bewegen.

En toen ging ik het anders doen

Anyway, het antwoord op “is dit het?” was nee, en dus volgde de onvermijdelijke onnoemelijk grote ommekeer: ik verbrak mijn relatie van 10 jaar, zette mijn verschillende werkzaamheden on hold en verhuisde in mijn eentje van dorp naar stad. Althans, met Huubke mijn hond, dat dan weer wel. Het klinkt nu als een soort appeltje eitje verhaal, maar dat was het natuurlijk niet. Tranen met tuiten, terugkerende twijfel, allesomvattende angsten en dramatisch doorzettingsvermogen passeerden de revue (sorry, ik ben ook nog een sucker for alliteraties).

Wat wil ik qua werk?

Nu, anderhalf jaar later, is alles weer enigszins in een rustiger vaarwater gekomen. Alleen blijft de prangende vraag, die als een soort hete adem in mijn nek hijgt: “wat wil ik qua werk met mijn leven gaan doen? Waar word ik gelukkig van?” Ik weet het oprecht nog steeds niet. Anderhalf jaar waarin ik er, af en aan, veel, weinig en helemaal niet mee bezig ben geweest. De paar dingen die ik ontdekt heb ga ik hier toepassen. Zonder groots uitgedacht masterplan. Maar door ze gewoon te doen. Wat dat dan is?

DIT is mijn plan

1. Schrijven.
   Kilometers heb ik van me afgeschreven afgelopen jaar. Voor mezelf, maar ook naar anderen. Als dingen me dwarszaten. Als mijn hoofd overliep. Als ik orde in de chaos wilde creëren. Waar het, als ik het in woorden probeer te vatten een totale wirwar aan onafgemaakte zinnen wordt vol gehaper en gestotter, lijkt het op schrift meer een logisch verhaal met kop en staart te zijn. En blijk ik het toveren met woorden tot kunstige zinnen ook bijzonder prettig te vinden.
2. Onverwachtse ontmoetingen opzoeken.
   Op de een of andere manier beland ik altijd in situaties op straat / de supermarkt / de bus waarin mensen prompt heel veel met me delen. Van net-gescheiden salesman in horloges die ik tegenkom in het bos met Huub, de lieve oma op een bankje die me op het hart drukt veel te genieten of de buurtgenoot die klaagt over de hondenpoep in de buurt en waarbij ik en passant zijn hele (Bergeijkse!) jeugdhistorie meekrijg. Mijn vrienden en familie smullen altijd van deze verhalen. En juist die totaal onverwachte kleine momentjes wil ik dolgraag delen.
3. De kracht van het verwonderen verspreiden.
   Want volgens nieuwe verkering ben ik bovenmatig goed in mezelf ‘verwonderen’. Hmm, wattuh?

ver` won – de – ren
(verwonderde, h. verwonderd)
verbazen, verrassen, opvallen

De kracht van verwondering

Dat klopt eigenlijk wel als een bus ja. Ik verbaas me over Huub, die zo heerlijk door het leven dartelt. Het verrast me als ik een oud echtpaar op een regenachtige dag samen de supermarkt uit zie lopen en hem geruststellend tegen haar hoor zeggen “kom schat, we hoeven echt alleen maar het hoekje om”. En het valt me op dat nieuwe verkering de broek van zijn kostuum omhoog trekt als ie wil bukken om me ’s ochtends een kus te geven als ik nog in bed lig. Oftewel, ik verwonder me over de kleine dingetjes. De kleine alledaagse dingetjes, die wat mij betreft het leven jeu geven. En daar schrijf ik dan weer graag over (brengt me terug bij punt 1 en zo is de cirkel mooi rond).

Doel van deze blog

Dus, lang verhaal kort, bereid je voor op… op wat eigenlijk? Wat is het doel van mijn blog? Nou gewoon, een hoop zin en onzin waar je hopelijk af en toe besmuikt om kan grijnzen. Vooruit een klein glimlachje mag ook. Zolang die mondhoeken maar af en toe een stukje krullen. Want van hangende mondhoeken wordt niemand blij…

Geef ik in ruil daarvoor een eerlijk inkijkje in het hoofd van een 28 jarige dorpeling in de stad, met hond en nieuwe verkering. Met chaotische gedachtegangen die nooit lijken te stoppen. Op zoek naar een nieuw zakelijk doel in haar leven. Zich tegelijk onbevangen verwonderend over alles in haar leven. En daar graag verhaaltjes over schrijft.

Einde bericht 🙂