Dit is seks na de bevalling

Na de bevalling schijn je op den duur ook weer eens te willen proberen waar alles mee begon. (Pap en mam, stop hier met lezen aub). Na kraamtranen, kruinsnuiven en een rode-loper-betoog schreef ik na de geboorte van onze eerste zoon ook maar daarover. Gewoon zoals het is. Dit is: seks na de bevalling.

Voor er met mij naar de OK gerend werd, is er eerst met man en macht aan mij geleurd en getrokken om ons aappie er via de natuurlijke weg uit te werken. Tot het knip en klaar was dat dat een mission impossible was en ik helaas geen Tom Cruise, en de keizersnede volgde. Daardoor associeer ik alles tussen mijn navel en knieën nu met pijn, angst en zei ik al pijn? Niet echt een fijne basis om samen met manlief de speeltuin weer eens te bezoeken.

Hoewel.. M’n hoofd was oprecht benieuwd hoe het zou voelen, dus na de go van de gynaecoloog bij de nacontrole gingen we ervoor. Terwijl Abel in de co sleeper naast ons lag en ik m’n voedingsbeha aanhield. Over romantische settings gesproken. Sowieso een groot gemis dat – omdat ik de dubbelfunctie van etenswaar en erotisch gebied niet geregeld krijg – m’n borsten buitenspel staan.

Los van de bijzondere setting met baby en beha, blijkt de timing qua seks ook een ware uitdaging als verse ouders. De momenten waarop je niet aan het voeden, slapen, eten of (proberen te) poepen bent, zijn spaarzaam. Maar heb je plots een half uurtje over en dommelt één van de twee niet acuut in, kun je wellicht wat zin zoeken.

Is het gelukt met de lijven tegen elkaar aan te vlijen zonder baby ertussenin? Dan blijkt bij ons een volgende horde opgeworpen: zodra m’n lijf zacht wordt aangeraakt banjeren de tranen over mijn wangen. De uitnodiging om te zakken van die volle kop naar m’n gehavende lijf brengt me terug naar die bewuste maandagavond. De avond die m’n lijf, lust en leven veranderde en waar ik vaak met angst en beven aan terugdenk.

Nadat we m’n tranen hebben laten lopen en voorzichtig verdergaan, staat een volgende verrassing voor de deur: de onzekerheid. Hoe zie ik eruit? Is mijn lijf nog wel mooi? In gedachten zie ik mijn ongelijke borsten (ik voed één borst per keer), mijn flubberige buikje en de rode, bobbelige streep boven mijn bikinilijn (die overigens ook wel wat voorjaarsonderhoud mag krijgen, maar hee, kwestie van prioriteiten zo met een newborn).

Als de man van mijn leven me ook hierin gerustgesteld heeft, komt nog de onwennigheid. Ik lijk mijn eigen lijf niet meer goed te kennen en voel me als een vijftienjarige slungel die niet weet waar ze haar ledematen moet laten in het liefdesspel. Het gevolg: ik lig er plompverloren bij. Waar ik me dan uiteraard hyperbewust van word en driftig over begin te piekeren dat ik als hobbezak helemáál niet sexy ben.

Super fijne basis ja om lekker te ontspannen zodat je bekkenbodem niet op standje op slot schiet na alles wat er in die war zone gebeurd is.

Als ik dan toch de moed en mood ergens vandaan heb getoverd om dapper door te zetten, blijkt ook nog datgene wat het net wat soepeler had moeten laten verlopen, door hormonen opgedroogd. De fysiologische reactie van mijn foef is foetsie. Leuk grapje van moeder natuur zeg.

Ondanks al deze strubbelingen weten de man van mijn leven en ik ons in die wilde stoeipartij van angst, onzekerheid en onkunde uiteindelijk naar het moment suprême te worstelen. HOLYMOLY. Dat blijkt niet. te. doen. Alsof er een scheermes naar binnen gaat. Wat zeg ik, één scheermes? Alsof er een hele navulverpakking naar binnen wordt gepropt.

Behoorlijk gedesillusioneerd besluit ik een week later voor de revanche te gaan. Zo erg als de eerste keer kan het niet meer worden toch? De weg is weer geplaveid lijkt mij.

Uh-huh.

Hoezo bestaan er überhaupt ‘tweede kinderen’ in een gezin?

Seks na de bevalling blijkt.. een hele bevalling. Poeh. Ik hoop dat de navulverpakking snel opraakt.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.