Dit is schoonheidsspecialiste sores

Een van de eerste termen die ik als marketeer in opleiding leerde 10 jaar geleden was ‘merkentrouw’. Meer fancy: brand loyalty. Wanneer klanten de mogelijkheid én een goede reden hebben om over te stappen op een ander merk, maar dat toch níet doen, spreek je van merkentrouw. Coca cola commitment boven Pepsi dus. Dat kaliber.

Ik blijk vooral mensentrouw. Al 15 jaar ga ik naar dezelfde schoonheidsspecialiste (en kapper en pedicure en energetisch therapeut, maar daar gaat het nu niet om). Ze begon in Bergeijk, verhuisde naar Veldhoven, trouwde en kreeg drie kinderen en ik maakte dat alles vanaf de zijlijn mee. Of ja, de stoel. Andersom gold dat voor mijn slagen voor het HBO en de uni, mijn verhuizingen van Bergeijk naar Eersel naar Eindhoven en de vondst van mijn nieuwe verkering. We go way back weet je.

Tot ergens twee jaar geleden. Toen ben ik slim weggekaapt.

Dit was de kapingsactie

De eigenaresse van de kapende schoonheidssalon harkte me op het doopfeestje van mijn nichtje vakkundig binnen met een simpel, doch danig doeltreffend ‘jeetje jouw huid is wel erg onrustig, daar hebben wij wel een fruitzuur behandeling voor’. Ten overstaan van negen andere feestgangers. Yay. #lovemylife

De pijnlijke waarheid was een paar weken daarvoor al fijntjes opgemerkt door mijn toen nog kersverse verkering, die na ons allereerste nachtje weg in een hotel de volgende ochtend op zijn ellebogen steunend boven mij hing, zijn gezicht een paar centimeters boven het mijne, mij aankeek en zei: ‘heb je eigenlijk altijd zo’n slechte huid gehad’?

Even ter verdediging voor mezelf. Mijn huid was inderdaad niet zo zen op dat moment. Wat wil je na een vrijgezellenperiode vol van drank, weinig slaap en het werken bij Streetfood, die bekend staan om hun lekkere assortiment uit de frituur. Juist. Even ter verdediging voor verkering. Hij is normaal een stuk tactvoller, maar zag blijkbaar geen kwaad in deze louter constaterende opmerking. Tot ik scheldend en schreeuwend onder de dekens dook en er het uur daarna niet meer onderuit wilde komen.

Afijn, de waarheid is hard. De enige doekjes die er om gewonden werden, waren die na de fruitzuur behandelingen op mijn brandende wangen. Het hielp wel. Na drie behandelingen kalmeerde mijn huid (of was het mijn levensstijl?) en de rust keerde terug.

Contact met de kapers

Tot ik laatst weer belde voor een afspraak. Eens in de paar maanden pleeg ik nog wat fruitzuur onderhoud om de boel lekker fris te houden. Ik belde naar de kaapsalon en hoorde toen het inplannen niet meteen soepel ging: ‘ja ik wil jou vanwege je slechte huid graag bij B. inplannen’.

Say what?

Ik beargumenteer braaf dat mijn huid na enkele behandelingen en de aanschaf van de producten nu best rustig is. En denk erachteraan ‘duh, of all people you should know’, maar dat durf ik niet te zeggen. ‘Oké, oké dan kon ik ook bij F. terecht’. Op de dag van de behandeling geef ik F. bij binnenkomst een hand. ‘Ah’, zegt ze, ‘jouw huid is dus weer onrustig?’.

KAN IEMAND ALSJEBLIEFT DE AANTEKENING DAT MIJN HUID BLIJKBAAR OM TE HUILEN IS UIT HET KLANTSYSTEEM HALEN? DANK U.

Uiteraard zeg ik niets. Waar ik aan de telefoon al met heel veel moeite stoer was, word ik nu zo overrompeld door deze directheid dat ik enkel dommig kijk. Ik besluit me niet te laten kisten en mijn shirt uit te trekken. Waarop de fanatieke F. naar mijn schouders en decolleté kijkt en net iets te hard zegt ‘oeh, daar heb je ook al iets zitten, een schimmel zeker?’

Dat klopt, ik smeer al braaf zes weken crème en dacht juist dat het wat minder op begon te vallen. Fijn dat je daarnet niet ziet dat mijn gezichtshuid heus rustig is, maar je wél meteen de ietwat afwijkende plekken op mijn borst en decolleté spot. Daarvoor ben ik al bij mijn gezellige dermatoloog geweest (de man die me hosbewegingen liet oefenen in de behandelkamer ja om te checken of mijn hechtingen carnavals-proof waren), maar thanks voor de reminder aan een van mijn schoonheids-flaws. Mocht ik nog niet onzeker zijn over mijn slechte huid, dan ben ik het nu wel. Het melaatse gebied wordt vervolgens resoluut uitgesloten van behandeling, omdat het meisje zich niet wil bemoeien met ‘datgene er al gaande is’. Hmm, goed punt, zou je door mogen trekken naar andere gebieden.

Kapers op de kust

Als mijn gezicht wordt schoongemaakt, begint de poging tot het terugverdienen van de cursus upselling.
‘Weet je wat heel fijn is, om de speciale cleansing thuis te gebruiken na een behandeling’.
‘Dat klopt, die heb ik al’.
Ze blijkt niet voor één gat te vangen.
‘En de serum? Heb je die al? Die is net nieuw namelijk’.
Tandenknarsend geef ik toe: ‘nee’.
‘Oh dat is echt heel slim om die te gebruiken. Want ja, de zomer in aantocht (ik schrijf mijn blogs soms met enige vertraging) en fruitzuur droogt uit en het serum geeft extra vocht (…)
Tegen heel mijn natuur in laat ik haar kakelen en besluit niet meteen te happen. Het werkt. Het gesprek valt dood. Ik verdraag de ongemakkelijke stilte met samengeknepen billen.

Nadat ik met mijn kop door de grindbak ben getrokken (zo voelt het als de aangebrachte stof met de alleraardigste naam ‘glycolzuur’ wordt geneutraliseerd met een basische oplossing) knipt er een felle lamp aan en hoor ik: ‘als het teveel wordt moet je het zeggen’. Nou zo’n lamp kan ik heus wel even verdragen hoor, ik hou gewoon mijn ogen dicht (wat ik later even vergeet waardoor ik de rest van de behandeling een lichtgevend aureool achter mijn ogen zie, maar afijn).

Little did I know. Dacht ik dat de grindbak erg was, het geknijp en geduw daarna is way worse. Er komt zelfs een naald aan te pas om blijkbaar tegenstribbelende tafelaars (vind ik smakelijker dan ‘mee-eters’) toch te laten vertrekken. De poging tot small talk, terwijl ze met naald en venijnige vingers ergens bij mijn mondhoek bezig is, door te vragen naar vakantielandtips vind ik dan weer verrassend schattig. Ik weet niet hoor, maar heb je zelf ooit geprobeerd te praten terwijl je mondhoek in een houdgreep met spies verkeert?

Opgelucht verzucht ik na de marteling ‘dat er normaal nooit geknepen wordt na de fruitzuur’. Stom. Actie – reactie, I should have known better.
Wat volgt is een smalend ‘nou het was wel echt eeeeh nodig. Hahaha’. Terwijl haar hoge lachje wegsterft, ligt mijn eigenwaarde inmiddels in foetushouding onder de stoel te huilen.

Een paar minuten later loop ik fris en fruit(zur)ig met mijn ‘tafelaars’ uitgedrukt en mijn zelfvertrouwen de kop ingedrukt weer naar buiten. Mensentrouw is zo gek nog niet, volgende keer ga ik gewoon weer naar mijn good old ‘oude’ schoonheidsspecialist.

Einde bericht.

ps. Dit is het resultaat na één workshoppie handletteren, denk je ‘dit wil ik ook’ –> check dan deze link. Denk je ‘dit moet echt beter’ stuur me dan een bericht. 😉