DIT is papa is bij je

Ik hoor het vorige week dinsdagochtend voor het eerst, als ik wazig van de pijn en morfine vanuit m’n bed probeer mee te kijken hoe de man van m’n leven met een routine in z’n handelen verzorgt, alsof hij al dagen niet anders doet.

“Papa is bij je”, zegt hij repeterend, bij ieder huiltje, kreuntje en steuntje, elke handeling die voorzichtig verricht moet worden, door de gaten in de couveuse.

“Papa is bij je”, hoor ik hem ook zeggen als hij op z’n borst gelegd wordt. Het is dag twee. De tweede keer dat hij kan buidelen, heerlijk huid op huid. Ik zie hoe de trots en liefde de zorgen in z’n ogen zacht naar achter drukken.

“Papa is bij je”, hoor ik ook op het filmpje, toen ie nét uit m’n buik gehaald was en de man van m’n leven z’n grote-mensen-pink aan dat kleine-mensjes-handje aanbood. Terwijl de doktoren nog druk met hem waren, liet hij simpelweg weten dat ie er was. Wat was ik blij dat hij daar was. Dat moment. Met die duidelijke woorden. En dat simpele gebaar.

“Papa is bij je”, hoor ik ook op dag drie, als onze ouders aan de andere kant van de couveuse staan en hij zijn ogen open doet. En ik, lichtelijk jaloers aan bed gekluisterd, me realiseer dat ik zijn open oogjes nog niet heb gezien. De oogjes van mijn zoontje.

Daarna breek ik.

Papa is in de eerste uren en dagen zoveel meer bij hem geweest dan ik. En dat voelt zo bizar. Ik ben meer dan trots en dankbaar op de man van mijn leven, maar voel me jaloers en afhankelijk tegelijk. Wat een wirwar.

Met natte wangen leg ik onze zoon een kwartier later voor het allereerst aan mijn borst. We hebben de statistieken met een keizersnede en een prematuur niet mee. Maar als vanzelf begint hij, met 35 weken en 2 dagen gulzig te drinken. Papa is bij ons en springt bijna uit elkaar van trots.

Een nieuwe stroom tranen over mijn wangen, ditmaal zoet. Tevreden mompel ik: lieve Abel, papa én mama zijn bij je!

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was mooi, ik wil méér lezen’… klik dan hier.