Dit is negen maanden moederschap: de start van het stoppen van de borstvoeding

De structuurbehoevende in mij blijkt toch te sterk. Ik wil het jaar rond maken. Twaalf maanden, dus twaalf eerlijke verhalen over het moederschap. Niet stoppen bij acht, omdat mijn donderwolk allerlei regels en redenen heeft verzonnen waardoor ik minder over het moederschap durf te schrijven. Dus pak ik op waar ik gebleven was.

Tussen de drukte door van mínder slaap en méér ruzie met de man van mijn leven, schreef ik afgelopen maanden flarden van gedachten en angsten en stappen in mijn dagboek. Zo ook over de moeilijkste keuze in mijn moederschap tot nu toe; het afbouwen van de borstvoeding.

De losse flodders construeren tot een blog blijkt echter ingewikkeld. Mijn donderwolk wil volledig zijn en keurig compleet en chronologisch vertellen hoe en wat het ging. Ik verzand in details en kom tot niks deze ochtend (waar schrijftijd al zo schaars is en diezelfde donderwolk alweer begint te grinniken). Fuck it. ‘Af is beter dan goed’ en dus deel ik hoe het begon aan de hand van flarden uit mijn dagboek. Dit is negen maanden moederschap: de start van het stoppen met borstvoeding.

9 september

Ik snak naar vijf uur aaneengesloten uren slaap.

13 september

‘mmmmamamamaaaama’

WTF? Vannacht perste Abel er voor het eerst een soort jammerende (nog vrij onbewuste) ‘mama’ uit geloof ik. Jeminee. Hij sprong bijna uit de man van mijn leven zijn handen en wilde met gestrekte armpjes maar één ding: naar mij. Neen, naar mijn tiet. Iedere keer als ik hem aan wil leggen (en dat is weer vrij vaak ’s nachts) sjort ie ongeduldig aan mijn shirt. De afhankelijkheid van hem naar mijn borst benauwt me. Willen we íets van slaap pakken, betekent het dat ik hem een halve nacht aan mijn borst moet laten hangen tot mijn tepel er hetzelfde uitziet als mijn handen als ik te lang in bad heb gelegen. Ik voed overdag nog vier keer en ’s nachts soms nog net zo vaak. Als ik kolf haal ik binnen acht minuten 150 cc – uit ÉÉN borst – zo hard draait de melkfabriek, al negen maanden lang…

15 september

Poeh Abeltje is wéér ziekjes (hallo achtste verkoudheid met ratelende hoest en druk op de oortjes) waardoor ik driekwart nacht met hem in mijn armen heb gezeten. Dat is wel een van mijn meest ontwikkelde skills sinds ik moeder ben: semi-slapen in onmogelijke posities.

17 september

‘Ik kan niet meer’.

Gisteravond heel hard gehuild toen ik al pratende met lief erop uitkwam dat het misschien beter is te stoppen met borstvoeding. Het is zo’n mindfuck geworden nu ik op een koemelk- en sojavrij dieet zit om Abel’s darmen rust te gunnen en z’n weerstand daarmee hopelijk wat op te krikken. Ik ben continu bang dat Abel ergens op reageert en dat het dan dus indirect mijn schuld is.

Plus ik ben zó moe. Manlief gaf me nog een extra argument: na de eerste maanden waarin Abel heel veel geborgenheid en rust zocht, heeft ie misschien nu wat andere behoeftes gekregen (avontuur, ravotten en keten) en kan ik hem juist dat wat minder geven omdat ik zo. intens. moe. ben. Maar alleen dénken aan stoppen grijpt me naar de keel en perst alle tranen uit mijn kop. Rationeel weet ik dat het misschien beter is, maar het voelt alsof ik de navelstreng tussen ons nu eigenhandig door ga scheuren.

26 september

Maandag bij biologisch centrum geweest en de kunstvoeding is binnen (hypoallergeen, want ja zijn darmen he, dus pepti it is). Jezus wat een stap. Mijn gevoel roept ‘nee’, maar mijn ratio ‘ja’. Hoe kan ik afscheid nemen van iets dat zó goed, zo natuurlijk voelt? Maar tegelijkertijd ben ik ook zó bang dat de nachtelijke druk op mij alleen maar groter zal worden. En ben ik ergens ook wel benieuwd naar de vrijheid. Maar het idee dat ik dit stukje ga loslaten, ik weet niet of ik daar wel aan toe ben. Wat komt er dan voor in de plaats? Ik kan me niet voorstellen dat ik me op een andere manier zo verbonden met hem ga voelen als met borstvoeden. Wat dan, als ie me straks niet meer nodig heeft? Wat als ik inwisselbaar ben?

27 september

Iets met een zure appel en bijten. Vandaag heeft Abeltje voor het eerst kunstvoeding gekregen (1/3 kunst- en 2/3 borstvoeding). Lief gaf de fles. Ik keek van een afstandje toe en schoot vol toen ik mijn twee mannen zag zitten. Voordeel van afbouwen: lief kan hem vaker voeden.

28 september

Jezus wat heb ik veel angstige gedachtes over het stoppen, laat ik ze maar eens opschrijven zodat ze niet hoeven blijven cirkelen door mijn kop:
Ik ben bang niet meer die verbinding met Abel te voelen. Bang niets meer toe te voegen. Bang dat ik weer meer moet van mezelf. Bang dat ik geen dutjes meer mag doen. Bang dat ik de bevalling afgesloten moet hebben omdat het dan definitief ver weg is. Bang me alleen te voelen (nadat ik anderhalf jaar – eerst zwanger daarna borstvoedend – goed voor mezelf heb gezorgd om zo indirect het beste voor Abel te kunnen zorgen), eigenlijk ben ik bang dus om mezelf niet belangrijk genoeg te vinden. En ik ben bang dat de nachten nog helser worden als ik niet meer mijn ultieme tiet-troostmiddel in de strijd kan gooien.

Oké maar laat ik ook proberen wat helpende gedachtes er tegenover te zetten: Mooie manier om naar andere manieren van verbonden voelen te zoeken (door andere ritueeltjes te creëren). Meer energie om te spelen en ravotten met hem. Rust voor mijn tepels (!). Doei kolven. Zonder nadenken alleen de deur uit kunnen. Zonder nadenken en rekenen een wijntje kunnen drinken. Prachtig om lief vaker Abel te zien voeden. En beter beheersbaar wat Abel binnenkrijgt (geen sporen soja / melk via mij, jeuj, doei schuldgevoel).

De start van het stoppen van de borstvoeding

Met al die gedachtes en angsten en wensen tot wat meer energie begon ik in mijn negende maand moederschap licht terughoudend met langzaam afbouwen. De borstvoeding was in al die maanden uitgegroeid tot hét symbool voor mijn moederschap. En dat loslaten blijk ik niet in een paar dagen of weken te kunnen (spoiler alert: het is half december als ik dit typ en Abel krijgt de ochtendvoeding nog rechtstreeks uit mijn tap). Mijn borsten brachten mij mijn moeder-gevoel, waar me dat door de spoedkeizersnede onder narcose was ontnomen. En afscheid nemen van zo’n prachtig cadeau heeft blijkbaar tijd nodig.

Al typende realiseer ik me pas dat het de allereerste keer is in mijn leven dat het me gelukt is mezelf die tijd te gunnen. Mezelf ruimte te geven het op mijn eigen manier te doen en alles aan emoties wat erbij komt kijken er te laten zijn (lees: ik jank me suf met grote regelmaat). Jeetje, de mildheid naar mezelf verrast me. Word ik nu dus echt langzaamaan besmet met de immer milde blik van manlief?

Einde bericht – ik ga mezelf trots op mijn (niet meer zo volle) borst kloppen.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.