DIT is Huub’s hondendagopvang-verbod

Huub ging afgelopen herfst twee weken naar de hondendagopvang. ‘Ging’ ja. Daarover dadelijk meer. De dagopvang was een fantastisch concept waarbij Huub met een busje werd gehaald en gebracht voor een hele dag roekeloos ravotten in een wei met andere speelse schobbejakken. Een soort kinderfeestje voor honden. Alleen dan zonder ‘neem je zwemspullen mee’ en niet-zo-onverwachte snoepzak op het eind.

De hondendagopvang kritische keuring

Je komt als hond niet zomaar bij deze dagopvang binnen. Neehee, eerst ga je een middag kennismaken en wordt je gedrag gewichtig geanalyseerd. Om te kijken of je het kinderfeestje niet gaat verpesten door te knokken met de overige honden. Het effect op mij als baas tijdens dat kennismaken was ook vrij verrassend. Het voelt als een soort keuring van jóuw opvoeding, iets waarvan je je ineens bijzonder bewust bent als je lichtgespannen staat te kijken hoe Huub zijn interactie met de andere snuiterds is. Ondanks dat Huub wat dominant gedrag vertoonde door hard met z’n staart te zwieren en zijn kont niet te keren naar andere honden, werd ie toegelaten. Ik probeerde mijn gloeien van trots te verbergen. (Trust me, ik ben mezelf hyperbewust van mijn debiele gedrag, maar geloof me, ik denk dat het bij alle bazen zo werkt. Althans dat hoop ik. Of ik ben echt gek. Dat kan natuurlijk ook).

Je t’aime

Mijn enorm gestreelde ego was nog het minst gedenkwaardige aan de dagopvang. Het meest sublieme was dat ik Huub altijd onaangekondigd kon brengen. Zélfs voor een spontane sleepover. Waarmee het grootste nadeel van een hond – geen ad-hoc activiteiten meer kunnen ondernemen – als sneeuw voor de zon verdween. Plaatjes van zomerse dagen waarop verkering en ik ’s ochtends spontaan besluiten naar Parijs te rijden om aldaar hand in hand over de Champs-Elysees te flaneren ontsproten aan mijn gedachten. Want die mogelijkheid was er nu weer. Met de nadruk op ‘was’.

Scar versus Mufasa

Na twee ‘dag’opvangdagen toog Huub vervolgens voor een eerste logeerpartijtje naar de honden-dag-én-nacht-opvang. Wat dus meteen het laatste bleek. Een week later werd ik namelijk gebeld. Bij het horen van de naam van de eigenaar wist ik eigenlijk al genoeg en wilde ik ter plekke door de grond zakken. Kort en bondig legde hij uit dat het dominante gedrag van Huub bij het proefdraaien twee kanten op kon, óf hij zou bijtrekken óf hij zou zich de koning van de kennel gaan voelen. Huub bleek tot de laatste categorie te horen. Standje Scar dus en niet de montere Mufasa. Flarden van zinnen als “het is niet super goed gegaan met Huubke (…) dominant (…) niet leuk naar sommige honden (…) niet iedereen kan hem aan” dansten door de hoorn. Waarop de onherroepelijk duidelijke zin volgde die die dag nog lang na-echode in mijn hoofd: “helaas mag Huub hier dus niet meer komen”.

Hallo heropvoedkamp Huub

Bíjna nog neigde ik naar tegensputteren. Als zo’n onredelijke ouder van een puisterige pestkop die maar blijft herhalen “zoiets doet die van mij heus niet”. Maar ik wist dat dat een verloren zaak was. Huub kan inderdaad met tijd en wijlen een baasje zijn.
En dus mag ik na anderhalf jaar puppycursus op zaterdagochtend (waar ik vaak met Huub én kater verscheen), er nu weer aan geloven. Heropvoedkamp Huub is bij deze heropend. Dat wordt weer met een heuptasje vol zompig-smerige snoepjes en een clicker in mijn knuist de straat op. Duidelijke grenzen stellen en goed gedrag belonen.
Ik krijg spontane flashbacks naar Huub’s jongere jaren. Waarin ie regelmatig een time out op de wc kreeg als negeren niet lukte (want daar zijn weinig prikkels en Huub bleek nogal een prikkelgevoelige hond). Waarin ie alles opvrat wat ie te pakken kon krijgen (schoenen, een prittstift, een lijmpen, een pakje sigaretten en belastingbrieven zijn slechts een greep uit zijn repertoire). En waarin ik regelmatig door de bossen – als een viswijf dat de paling in de aanbieding doet – zijn naam liep te scanderen als ie wegholde op zoek naar álles behalve mij.

Nature / nurture?

Saillant detail dat ik als zout op de wonden nog ietwat ingepeperd krijg: Huub blijkt ook bijzonder geraffineerd te zijn. Hij pest pas andere honden als de ‘oppasser’ bij de opvang in de wei even niet keek. Waarop ik wanhopig toeter door de telefoon: ‘ik heb dus gewoon een pientere psychopaat opgevoed?’ De man stelt me gelukkig gerust door vastberaden te zeggen dat Huub ‘van nature’ echt geen kwaaie hond is. Juist ja. Hallo strohalm, mag ik even aan jou bungelen?

Nou. Dus voorlopig is het dag opvang voor Huub. Hallo heropvoedkamp. (diepe, theatrale zucht).

Einde bericht.