Dit is huilen op advies van Carlos

Cuba 2017. Ik noemde man nog verkering, ons nageslacht was nog niet geproduceerd en reizen deden we nog zonder restricties. Het is bijna niet meer voor te stellen.

De eerste dagen in Havana hadden we een stamkroeg gevonden waar we minimaal één keer per dag kwamen om mojitos en ander alcoholisch gespuis te drinken. Uiteraard ging ik nat. De combinatie van alcohol en goede gesprekken zou in de jaren erna zoveel vaker een trigger blijken.

Vriendinnetje stierf vier maanden voor onze trip. En al filosoferend met verkering over het leven met en het leven zonder haar, loop ik leeg. Ik zou me ook daarna nog vaak verbazen over de hoeveelheid en de snelheid waarmee mijn tranen komen en rollen.

Carlos, de ober die ons iedere keer als we aanwaaien voor een cocktail een knikje van herkenning geeft, komt naar ons toe en vraagt in zijn beste Engels wat er is. Ik weet niet meer wie de korte uitleg geeft, verkering of ik: ‘close friend, died, few months ago.’ Ik denk ik, want ik kan me ook nog wat halfslachtig gemompel van ‘ashamed to cry like this out in the open’ herinneren.

Zijn reactie verrast me. Waar ik na een paar maanden rouwen mijn buik al vol had van dooddoeners als ‘denk ook aan de mooie herinneringen’ en ‘het is toch ook bijzonder dat je zo’n mooie vriendschap hebt gehad’, geeft deze mooiboy met z’n strakke kapsel een simpel advies: ‘You should cry. Cry a lot. As much as you can’. En tegen verkering: ‘Make sure she cries. It helps.’ Om prompt weer te verdwijnen voor het maken van nog eens twee mojitos.

Ik had al heel lang niet meer aan Carlos gedacht. Tot vanochtend in bed.

Abel en ik kijken Nijn terwijl man zijn nieuwe hobby uitoefent: de datum van vandaag intoetsen in de foto app van zijn telefoon. Zodat je alle foto’s van die dag door de jaren heen ziet. Grinnikend duwt man de foto van Carlos en mij onder mijn neus. Jeetje wat staan we dicht tegen elkaar aan denk ik als eerste. Om me vervolgens zijn advies ‘veel te huilen’ weer te herinneren.

Dus toen ik vervolgens tijdens de lunch zo boos werd op hond Huub – die probeerde de boterham van Abel uit z’n hand te schrokken – waardoor laatstgenoemde schrok en met zijn stroperige slabber perse door mij geknuffeld wilde worden; man vijf minuten later dan afgesproken binnen kwam waaien met een simpel ‘het liep wat uit’ nadat ie ook vanochtend al terloops had gezegd ‘z’n luier verschonen is nog niet gelukt’ en prompt zijn oortjes in deed voor de eerste call van die dag en ik daarna met twee vingers vol in de stront greep; én ik in mijn ooghoek zag dat schoonmoeder geappt had dat ze een snotneus heeft en dus hoogstwaarschijnlijk niet kan oppassen morgen als er nog geen testuitslag is; en ik me temidden van die tumult ook nog begon af te vragen hoe de hel het me ooit gaat lukken mijn boek af te schrijven, nou toen…

… toen werd ik niet boos op man door te roepen dat hij ‘lekker belangrijk kan wezen en ik maar mijn dromen opzij moet zetten en me ondergeschikt moet maken aan ons gezin’, waar ik dat in de lente-lockdown wel veelvuldig deed, nee, toen huilde ik simpelweg een potje. Om daarna alsnog in mijn schrijfhuis te gaan zitten.

Dank je Carlos.

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.