Dit is het springen van mijn hart

‘Kijk dat is opa. Daar zie je papa. En dat is tante Eef’. In het rijtje fotolijstjes (ik heb gelezen in de ‘oei ik groei’-app dat het voor een dreumes leuk is om de mensen die hij veel ziet ook op foto’s ergens neer te zetten zodat je hen kan aanwijzen en benoemen) staat vriendinnetje ook op onze vensterbank. Ik wijs naar haar foto en zeg zacht ‘misschien heb je haar wel ergens gezien’. Abeltje lacht en slaat met zijn kolenschopjes op de rugleuning van de bank.

Mijn wens is de vader van die gedachte. Ik hoop zo dat er een fijne plek is waar zielen heengaan en vandaan komen en aappie en vriendinnetje elkaar dus ergens gekruist kunnen hebben. Hij op de heenweg, zij op de terugweg. Misschien stonden ze even stil, beiden op hun reis, om wat uit te wisselen. Gaf zij hem wijsheden mee voor het leven, hielp hij haar met frisse energie om haar eindbestemming te vinden.

Die gedachte voelt prachtig en warmt mijn hart hoopvol op.

Zo probeer ik haar in mijn leven te houden. Door over haar te praten. Haar bij me te voelen. Te doen alsof ze nog steeds een onderdeel uitmaakt van mijn leven. Omdat ze dat ook nog doet. Heel vaak steeds minder, soms plots even heel veel.

Van de week zaten de man van mijn leven en ik aan tafel te lunchen. Vrij plompverloren vertelt hij dat zijn broer hem geappt had de avond ervoor, of we ‘Over mijn Lijk’ keken. ‘Een van de deelneemsters deed hem zo aan Eef denken’, schreef hij, ‘jeetje heftig zeg’.

Nog voor ik rationeel de woorden verwerkt heb, banjeren ze blijkbaar mijn hart al binnen. De druppende tranen op tafel verrassen me. In een flits besef ik dat iemand die verder van vriendinnetje af staat, weer even aan haar gedacht heeft. Het raakt me. Ontroert me. Omdat het maakt dat ze weer even wat meer.. bestáát.

Misschien is rouwen wel een beetje als verliefd zijn. Spreek je de naam graag vaak uit, zodat je kan voelen hoe de letters over je tong rollen. Wacht je verlangend tot iemand anders de persoon benoemt, zodat jij weer mag horen hoe mooi dat klinkt. Hunker je naar iemand die iets vertelt over diegene, zodat jij je kan warmen aan de gedachte alsof je geliefde voor je neus stond. Snak je naar woorden die je buik in tuimelen en je hart doen springen. Van herkenning, blijdschap, whatever.

Precies dat gebeurde mij nu ook. Ze werd onverwachts genoemd. Benoemd. En dat liet mijn hart duikelen. Het voelt fijn en doet pijn tegelijk. Omdat met het springen van mijn hart alles daarin weer wakker geschud wordt. Herinneringen flitsen als een snelle diashow dwars door mijn kamers. De fijne gesprekken, de lol, de liefde, het missen, de angst, het afscheid.

Ik zit aan tafel en huil weer eens dikke tranen. Om wat er niet meer is. Om wat was.

Om hoe dichtbij fijn en pijn bij elkaar liggen.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.