Dit is het plotse PSV kampioenschap van 2016

Het begon allemaal als een zwoele zondag, lekker laat in de ochtend. Met een kordate kater van de dag ervoor (besties birthday dinner liep ietwat uit de hand) stapte ik ’s ochtends in mijn roze, tule rok. Gouden tip: als je moe, mopperig en/of medium depri bent, trek dan je allermooiste outfit uit de kast om jezelf op te kalefateren. Zo geschiedde dus afgelopen zondag ook bij mij.

Na een heerlijke wandeling door het bos met dartelende Huub en verkering (waarbij ik bleef bulderen dat de lente écht mijn favo-seizoen is) fietsten verkering en ik naar de stad voor een moederdaglunch met zijn ouders. Heerlijk weer, heerlijk eten, heerlijk gezelschap. Het was een sereen geheel.

Kampioenskriebels

Na de lunch kwamen de kampioenskriebels bij mij wat opzetten. PSV was inmiddels begonnen aan de laatste wedstrijd van het seizoen, die ik graag in de kroeg wilde kijken. Maar verkering hoefde niet zo nodig, door die verdomde kater en de stralende zon. Ik gaf zuchtend toe. Geloven deed ik er toch ook niet meer echt in.
Boy, was I wrong…

Zou het dan toch?

Om 16.00 uur staat het 1-1 bij de Graafschap – Ajax en staat PSV 3-1 voor op PEC. En ik? Ik zit op het binnenpleintje van het Temporary Art Centre (TAC), in mijn tutu, aan een sprite met een rietje. Juist ja. In plaats van staand en schreeuwend met een alcoholische versnapering binnen handbereik ergens in de stad.

Ik stuiter haast van het binnenpleintje af en wil linea recta naar de stad scheuren om dan in ieder geval het laatste kwartier en de inmiddels niet-zo-ver-weg-lijkende onverwachte ontknoping mee te maken. Verkering sust me, Ajax scoort heus nog wel.
Boy, was he wrong…

En dat is 23!

En dus, vernemen wij via het trage Nu.nl en een gillende kok in de keuken om 16.20 uur dat PSV het kampioenschap te pakken heeft! Wat een spanning. Wat een strijd. Wat een stunt! Als een koe die voor het eerst weer de wei in mag in de lente ben ik nu echt niet meer te houden en dus kunnen verkering en twee vrienden niet anders dan volgen naar de stad.

Daar sta ik dan. Vijf minuten later. Op Stratumseind. In mijn roze tutu. Met binnen no time twee lauwe wijn en een sigaret in mijn hand. Ik rook eigenlijk niet meer sinds oktober. Met als uitzondering enkele feesten en partijen daargelaten. En laat dit nou net een feestachtig, partijdig festijn zijn…

Het feest der feesten

Het werd een totaal onverwachte, onvoorstelbaar fantastische avond. Scanderend dat er helemaal niets is in Amsterdam. Springend omdat we anders schijnbaar voor ‘die club waar niets is’ zouden zijn. Stomverbaasd soms ook dat het toch nog is gelukt. Maar bovenal schaterlachend om de onverwachte ontknoping ‘hier in het Zuiden’ en het daaropvolgende fantastische feest.

De kampioens-koddigheid op een rij.

Het tenue

Zo is er de gezellige jonge knul (ik schat hem ongeveer 10 jaar jonger dan ik, au) die op me af komt gelopen en de legendarische woorden spreekt: “wat dacht jij, fuck die balletvoorstelling, ik gai feest vieruh”. Ik plaste denk ik een klein beetje onder mijn tutuutje uit van het lachen.

Mijn outfit zorgt sowieso voor veel aanspraak. Een volgende voorbijganger vraagt of ie eronder mag kijken. Ik ben de flauwste niet en til mijn rok voor hem op (wetende dat er een kuise boxer onder zit). Terwijl ik met hem meekijk zie ik ineens (en flap dat er ook meteen uit) dat ik mijn onderbroek binnenstebuiten aan heb. Waarop ik zelf nog het hardst moet lachen. De jongen loopt ietwat verbouwereerd verder.

PSV’er in de dop

Ik lach ook om mijn beste vriend die totaal wars is van voetbal, maar in een interview met ‘PSV tv’ zichzelf ontpopt tot een ware voetbalfanaat. Na de vraag wat er in Amsterdam is (“HELEMAAL NIETS”) vraagt de razende reporter hem wat er dan in Eindhoven is. Beste vriend denkt een seconde na, en roept dan resoluut: “ÁLLES! WIJ HEBBEN ÁLLES HIER IN EINDJE”.
Het verhaal wordt nog beter. Als beste vriend weer bij zinnen is vraagt ie of dit ook uitgezonden gaat worden. Het blijkt live te zijn geweest. Ik lig ergens krom van het lachen.

Stadionvrienden

Ik grijns ook om de verbondenheid met mijn nieuw verworven stadion-vrienden, door mijn aanwezigheid bij de laatste 2 thuiswedstrijden. Ze vonden mijn vorige blog hilarisch. En komen nu zelfs met input voor een nieuwe. Zo vertelt de salesmanager mij dat de 1-1 bij Ajax gescoord werd door de nummer 14 van de Graafschap. En dat dat het vaste rugnummer was van Johan Cruyff. Teleurgesteld door het gebrek aan vertrouwen dat ik heus het befaamde nummer van Cruyff ken, maar tevreden met het feitje sla ik hem op zijn schouders en zetten we weer een leus in samen.

Dat is niet niks

Ik grinnik ook (als een boer met kiespijn) om een kleine, ietwat corpulente man. Die me als nietsvermoedende passant venijnig verbetert aangaande mijn zangkunsten. Ik blijk ‘helemaal niks’ te scanderen, terwijl het volgens hem toch echt officieel ‘helemaal niets’ is in Amsterdam. Ook hem sla ik op zijn schouders, en schreeuw vastberaden door.

‘Hier in het Zuiduh’

Maar bovenal, verwonder ik me, de hele middag en avond. Over het plezier. De uitgelatenheid. Het ongeloof. Het onvermoeibare gezang. De onnavolgbare saamhorigheid. En de ontzettend blije mensenmassa.

Het laatste fluitsignaal

Om 10 uur fietsen verkering en ik schor geschreeuwd, moegestreden en ietwat wankel gedronken naar huis. Alvorens we eerst nog de halve friettent leeg kopen en plezier maken met een paar mensen van mijn ouders’ leeftijd over de social media grappen over Ajax. Om vervolgens moe, maar voldaan met een kroket met mosterd, viandel speciaal, kaassoufle met satesaus, gehaktbal speciaal én een loempia tevree op de bank Studio Sport terug te kijken. Intens geluk ziet er dus zo uit. Kam-pi-oe-nuh! Heujjjj!

Einde bericht. : )