Dit is harsgehannes – eigen(on)handige beautybehandeling in barre tijden

Lichte paniek onder vele vrouwen in deze crisistijden. Knippen, kleuren, knijpen, peelen, plukken; menig beautybehandeling wordt op dit moment eigen(on)handig binnenskamers uitgevogeld. In mijn geval: de keuken.

Met aappie weer in bed installeerde ik aldaar mijn pas aangeschafte harsapparaat met benodigdheden; de spatel, strips en een scala aan voor- en nabehandelingsproducten (dat starterspakket was wat naïef gezien de dubbelfunctie van de vele tubes).

Aap in bed, vers bananenbrood in de oven, ik voel me op en top huisvrouw in control en werp vol vertrouwen mijn behaarde been behendig op het aanrecht. Zal ik er even werk van maken zo net voor een zonnig weekend!

Bij het lezen van de handleiding ben ik echter al dusdanig in de war geraakt door de dwingende instructie dat je haren lánger dan vijf millimeter en vooral kórter dan één centimeter moeten zijn. Om te zorgen dat ze lekker trekbaar zijn.

Deze cijfermatige onderbouwing durf ik niet te negeren en werp met mijn timmermansoog een kritische blik op mijn benen. Vijftien jaar harsen bij de schoonheidsspecialiste heeft zijn sporen nagelaten, maar de dappere dodo’s die in kleine groepjes de kale plekken dun bevolken, krijgen de ruimte lekker door te schieten (cut me some slack, het zijn gekke tijden met gesloten salons zo in het staartje van de winter). Eén hele centimeter klinkt korter dan wat ik zie misschien.

‘Meten is weten’ hoor ik mijn rekenkundige wederhelft in mijn hoofd. Maar het enige wat ik kan vinden is een rolmaat. En dus sta ik een paar tellen later te stunten, omdat een rolmaat moeilijk te plooien blijkt precies naast die ene hele haar die je gekozen hebt op te meten. Het levert me een ruwe schatting van één centimeter op. Good to go.

Uiteraard verbrand ik eerst een stuk van mijn been door de te hete hars (ik was de handleidingstap ‘terugdraaien van het apparaat naar middelste stand’ vergeten) en zit luttele seconden nadat ik verbaasd dacht ‘wow ik heb nog helemaal niet geknoeid met deze plakzooi’ het apparaat, de strijkstok én mijn vingers onder.

Adem in, adem uit.

Onverschrokken breng ik de vloeibare hars vervolgens in een vloeiende beweging aan op mijn been (hulde aan de ‘RVS spatel extra breed’). Ik lijk er zowaar gevoel voor te hebben.

Dan druk ik de harsstrip op mijn been, wrijf er verwoed overheen –heen –heen (met de haargroeirichting mééééé) en trek strak wat er strak te trekken valt zo op een scheenbeen. De zin uit de handleiding – trek de strip parallel langs de huid (dus niet omhoog) – galmt door mijn hoofd, maar ik begrijp dat principe niet helemaal geloof ik. Wat onbesuisd ruk ik in het wilde weg…

… en tel welgeteld zeven hele haren op mijn strip.

Verdomd.

Poging twee, drie, vier en vijf leveren eenzelfde score op, waardoor ik inmiddels gedesillusioneerd naar een half behaard en vooral róód rechterbeen kijk.

Oké, frisse start, fris been, door naar links. Als mijn zelfvertrouwen weer wat ontdeukt is door mijn zwierig gespatel, kukelt vervolgens het voorzichtig teruggelegde gereedschap van het harsapparaat af. Met welke tube kon je ook alweer schoonmaken?

Strijdlustig zet ik door, trek de strip van mijn verse been en kijk verwachtingsvol naar de strook in mijn handen. Bij mijn diepe zucht dansen de dappere haren op mijn been: de score is nog slechter dan rechts.

Als ik mijn zelfrespect in de kelder heb geflikkerd en een schaar uit de keukenla pak omdat de kolere handleiding zei ‘zorg dat de haren niet te lang zijn, knip ze zo nodig af’, begint de oven te piepen en hoor ik Abel over de babyfoon. Seriously? Fuck dit harsgehannes man.

Met kind in mijn armen weer beneden, besluit ik nog niet op te geven. Ik zet aappie in zijn Learning Tower (aanrader voor nieuwsgierige dreumesen om je handen vrij te hebben aan het aanrecht!) en schakel over op plan B: zittend op het aanrecht naast het bananenbrood mijn benen ontharen met een pincet, terwijl Abel vrolijk alle zoete aardappelen en uien op de keukenvloer smijt.

Als ik even uit mijn voorovergebogen-neus-op-onderbeen yogapose kom, stoot ik snoeihard mijn hoofd tegen de punt van de afzuigkap.

That’s it.

Ik geef me over. En app manlief of ie uit mijn schrijfhuis wil komen om te helpen omdat ik hoofdpijn heb en denk dat ik flauwval.

Tot zover mijn one-minute-of huisvrouw in control-ness.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.