DIT is de kunst van het gitaar bespannen

Nieuwe verkering had schijnbaar vroeger een geweldige gave. Hij was bijzonder bedreven in het gitaarspelen. Laat mij nou net een zwak hebben voor muzikale mannen. Niks zo sexy als een knappe man mét muziekinstrument. Althans, volgens mijn vriendinnen en mij. En een gitaar prijkt dan eigenlijk wel bovenaan het lijstje moet ik bekennen. Ik bedoel, een dwarsfluit warmt net wat minder op, toch? (sorry voor alle dwars-fluitende mannen hierbij).

Vooruit met die verrassingsserenade

Het was dan ook geheel eigenbelang dat ik als verrassing nieuwe verkering zijn gitaar heb laten bespannen. Zodat de ene geknapte snaar en de andere verdwenen snaar geen excuus meer zijn om het oefenen niet opnieuw op te pikken. Een verrassingsserenade op een zaterdagochtend is niet teveel gevraagd, toch? Maar dan zullen die stroeve vingers toch eerst weer even los gespeeld moeten worden.
Dus sluip ik op een vrijdagmiddag als een ‘woman on a mission’ naar het huis van nieuwe verkering. Om daar als een behendige boef zijn gitaar mee te nemen. Althans, ‘behendig’? Bij het naar buiten lopen bots ik met de gitaar tegen het kozijn aan. Ahum. Typisch weer ja.

Let’s play is heaven on earth

Aangekomen bij muziekwinkel Let’s Play verwijst de vriendelijke jongen achter de balie me door naar Tim, achterin de zaak. Tim blijkt een jongen met verwilderd haar, een uilen brilletje en zachte, grijze ogen. ‘Achterin de winkel’ blijkt een soort van houten hokje waarin Tim omringd wordt door geweldig veel gitaren en omlijst wordt door gekke gitaarklanken schallend uit het gare speakertje. Op de een of andere manier ademt deze plek puur vakmanschap en word ik er acuut door geraakt.

Tim stelt de diagnose

Tim werpt een beheerste blik op de gitaar. Wat trouwens een Alhambra blijkt te zijn, schijnbaar best een prima gitaar. Ik krimp een beetje ineen als ik terugdenk aan de botsing zojuist met het kozijn. Oeps. Grappig overigens, ‘Alhambra’ was vroeger de kroeg waar mijn zus en haar man werkten. Makes much more sense nu ineens.
Het blijkt dat ik kan wachten op het opnieuw bespannen. Tim zal ongeveer 20 minuutjes nodig hebben en in de tussentijd mag ik voor in de winkel even op zoek gaan naar koffie. Zonder nadenken vraag ik hem uit kinderlijk enthousiasme of ik niet mee mag kijken bij het opnieuw bespannen. Hij knikt instemmend. Alhoewel ik niet goed kan zien of het met frisse tegenzin is of niet.

Tim verwijdert de oude snaren

Zoals een kind een insect in een glazen potje bewondert, zo kijk ik nu naar Tim. Onbewogen begint hij met het kordaat knippen van de snaren. En merkt ineens met een bepaalde triomf in zijn stem op dat hij deze gitaar waarschijnlijk al eerder heeft bespannen. Ik begrijp deze plotse spraakzaamheid in combinatie met de trots in zijn stem niet helemaal en dus vraag ik door. Het blijkt dat hij dit ziet aan de manier waarop de snaren vastzaten. De bovenste 3 zijn enkel geknoopt, de onderste 3 dubbel geknoopt en gebrand (sorry Tim mocht ik dit niet geheel goed gereproduceerd hebben). Wow, het blijkt dus dat iedere ‘gitaarsnaarbespanner’ een soort van ‘eigen signature’ heeft.

Tim maakt ook schoon

Nadat alle oude snaren secuur zijn verwijderd, maakt Tim de buitenkant van de klankkast zorgvuldig schoon. En klaagt hij lichtjes over het licht, dat nu anders valt dan normaal. Door deze opmerking besef ik me ineens dat de gitaar op een andere plek ligt, zodat ik beter mee kan kijken. Die Tim. Wat een scheet.

Tim schuurt

Tim gaat ondertussen onverstoord verder met de gitaar en schuurt nu met een gek grijzig geval de hals en de ijzertjes daarop. Waarop ik pas na een tijdje doorheb dat hij het niet over zijn huisdiertjes had, maar de ijzeren tussenstukjes ‘fretten’ heetten. Juist ja.

Tim bespant

Hierna begint het daadwerkelijke bespannen. Beginnend met de dikste, bespant Tim de snaren een voor een. Hij haalt de snaar door de opening. Knoopt hem vingervlug vast aan de ‘kamkant’. En herhaalt dit proces precies ook aan de kopse kant. De serene souplesse hebben een haast hypnotiserende uitwerking op mij. In de praktijk betekent dit dat ik ademloos met open mond en grote ogen ongegeneerd naar Tim aan het staren ben.
Omdat ik bang ben dat Tim mijn ogen voelt branden op zijn handen besluit ik de serene stilte te verbreken. Plompverloren roep ik misschien iets te enthousiast dat ik ‘heel rustig word van hiernaar kijken’. Door de korte, meteen wegstervende gnuif van Tim realiseer ik me dat dit misschien een wat te directe opmerking was voor deze verdienstelijke vakman.

Tim stemt

Na het bespannen volgt het laatste deel van dit spannende proces: het stemmen. Tim slaat de stemvork met kracht op de rand van zijn werkbank. Houdt hem vervolgens gedecideerd bij zijn oor en begint als een malle te draaien aan de knoppen. Net als bij Coyote die Road Runner wéér niet te pakken krijgt, valt mijn mond tot de grond open van verbazing. Bij het aanslaan van de snaren snap ik namelijk ineens ook het nut van lange nagels bij gitaarspelende mannen: geen plectrum nodig.

Tim, bedankt!

Na het zorgvuldig stemmen van de Alhambra krijg ik hem van Tim terug in mijn handen gedrukt. En let ik bij het naar buiten lopen extra op houten hindernissen, anders zou ik best een gek‘ko zijn’ (sorry, te flauw!?). En bedenk ik me dat dit 20 magnifieke minuten waren. Waarin ik leerde over ‘snaarsignatures’, frisse fretten en nuttige nagels. Vanaf nu zal ik vrijwillig voortaan verkering zijn gitaarverzorging met verve vervullen.

Einde bericht.