Dit is een ritueel voor ons samen opdat we niet overlopen

Ik maak me zorgen. Corona houdt ons aan huis gekluisterd, de lijn blijft stijgende en de ziekenhuizen hier in Brabant verplaatsen al patiënten. Met een rationele man naast me valt mijn angstige inslag extra op. Het zijn geen makkelijke tijden voor piekeraars met een ongewilde focus op het negatieve. Want er is zoveel. Het is zoveel makkelijker mijn angst te voeden, dan mijn vertrouwen te doen groeien.

Ooit had ik een ritueel voor als ik bijna overliep. Per ongeluk gecreëerd toen ik zes jaar geleden relatie, huis en werk gedag zei omdat het antwoord op de wat vage vraag ‘is dit het?’ een duidelijke ‘nee’ was.

Met de fundamenten van mijn leven op losse schroeven én de hete adem van de dood hijgend in een van mijn beste vriendinnetjes haar nek, zakte ik soms door mijn knieën. Letterlijk. Om dan maar op de grond te blijven zitten met hond Huub tegen me aan en muziek op te zetten. ‘Sad songs’ had ik de afspeellijst die ik maakte van nummers die me raakten, genoemd. Zo zocht ik met enige regelmaat op wat er zat te wringen. Liet ik toe wat er was.

Met de komst van meer vastigheid (verkering – verbouwen – trouwen – zwanger) slopen de oordelen opnieuw mijn leven binnen om mijn ritueel resoluut aan de kant te duwen. Mijn hoofd bepaalde dat ik geen reden meer had om af en toe te gaan zitten. Mijn leven was weer op orde toch?

Ondanks de wekelijkse praatgroep met medepiekeraars heeft een van de regels in die volle kop van me bijzonder goed beklijft: tijd voor jezelf is overdreven. Beter leg ik de focus buiten mezelf. In deze Corona-case op man, kind, hond en huishouden. Mijn hoofd maakt me bang voor ‘naar binnen keren’, dus maak ik mezelf hard en jakker door.

Deze spiraal eindigt altijd met vechten met Man. (Figuurlijk hè). Als ik mezelf niet meer kan vinden, beginnen de verwijten naar hem. Het is zoveel makkelijker je beperkingen in de ander te zien.

Na een avond vol aanvallende vragen van mijn kant – heb je je werkritme wel op orde? waar ligt je prioriteit? wat als ik niet zo flexibel was geweest in deze gekke tijden zonder opvang en opa’s en oma’s? – stuurde Man me vanochtend naar mijn schrijfhuis. Ik sputterde tegen. Zijn directeurentijd voelt belangrijker dan mijn mijmer- en schrijftijd.

In mijn schrijfhuis zak ik moedeloos op de bureaustoel. Als ik mezelf lang niet gezien heb, vind ik het nooit zo leuk samen met mij. Als een verre vriend waar je weer mee moet levelen. Daarbij drukken de corona-angst, drukte van manlief en grote behoeftes van ons kleine aappie op me. Alles overspoelt me.

Maar wacht, dit gevoel herken ik. Laat ik mijn angst niet weer wegduwen om hem groter en bozer terug te laten komen. In een helder moment zet ik de sad songs op shuffle en luister…

“On a day like this, the feelings are so strong”

Oh ja. Ik ben niet de enige die soms overspoeld wordt. In alle drukte in mijn hoofd vergeet ik dat gemakkelijk. Ik voel mijn schouders een stukje zakken.

“Will we count the cost of always wanting more
Never satisfied with what we had before”

De woorden – bizar actueel – walsen mijn hart binnen. Het is alsof er iets in mij weer opengaat. En met mijn tranen komt, zoals altijd weer, de rust. De opluchting. De ruimte.

Én het volgende idee: Kunnen we komende weken het corona-nieuws in alle journalen met vier minuutjes inkorten zodat iedere nieuwslezer voortaan kan afsluiten met de volgende woorden:

“Hiermee zijn we aan het einde gekomen van dit journaal, maar voor we ieder weer ons wegen gaan, wil ik u uitnodigen uw voeten op de grond te zetten. Ga lekker zitten, of liggen, net wat voor u fijn voelt, sluit uw ogen en luister…” (instart muziek)

“Don’t let it bring you down
There’s no need to hide
From feeling inside
You’ve got to hold on”

Een gezamenlijk ritueel zodat we niet overlopen in deze onzekere tijden.

Einde bericht.

 

Songtekst: ‘Hold on’ van Di-rect.

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.