Dit is één maand moederschap

Vandaag een maand geleden precies werd onze zoon geboren. Terwijl aanstaande maandag pas mijn officiële uitgerekende datum is, dat blijft een gek gegeven. Waar een van mijn liefste vriendinnetjes anderhalf jaar bonustijd kreeg aan het einde van haar leven, kregen wij een kindje met vijf weken bonustijd aan de voorkant.

Ik werd dus moeder op 8 januari, maar ik vóelde me pas moeder de dag erna. Toen ik hem voor de derde keer in mijn armen kreeg, dit keer om hem aan m’n borst te leggen. Waar het ziekenhuis vaak en graag een mening had, was het alsof bij het aanleggen de stemmen van de kundigen om me heen als vanzelf verstomden. De verpleegkundige riep nog iets over z’n beentjes tegen me aan drukken, de lactatiekundige riep dat ik hem recht moest houden. En ergens daar, in die wirwar van aanwijzingen, kwam mijn moedergevoel aangefladderd. Ik keek gewoon naar Abel, had geen idee wat ik moest doen, maar deed toch maar wat. En verdomd. Dat werkte. Hij dronk. Uit mijn borst. Slok na slok na slok. Dit is het dus, het moederschap.

DIT is het moederschap

Maar het moederschap bleek zoveel meer. Het is onverstoorbaar in een onwijs oncomfortabele houding blijven zitten omdat je het slapend brokje geluk op je borst niet wakker wilt maken. Het is niet kunnen stoppen met snuiven aan zijn kruintje, omdat het zo lekker ruikt. Het is je totaal incapabel voelen hem aan te kleden zonder zijn armpjes te breken (mouwen, het zijn de mouwen die me iedere keer de kop kosten). Het is ’s nachts in het donker bij heel veel gesputter en gepruttel op de tast voelen of ie niet gespuugd heeft (want dan koelt ie teveel af), maar daarbij zijn oog bijna uitprikken. Het is soms doen alsof je die ene (natte?) scheet niet gehoord hebt omdat je geen zin hebt hem wéér te verschonen. Het is hem volmaakt vinden precies zoals hij is, maar tegelijkertijd bidden en werken aan langere nachtblokjes en hem dus misschien niet helemáál perfect vinden zoals ie nu is en je daar dan schuldig om voelen. Het is van ellende mee gaan huilen omdat je niet weet wat je moet doen als hij stijf staat van de darmkrampjes. Het is ook je vingers bij zijn neus en mond-zone houden om te voelen of er een luchtstroom is en hij dus ademt (de klassieker!). Het is je afvragen waar je je prijs op mag halen omdat je de hele fucking bingo-bevallingskaart hebt afgestreept. En het is zijn vader soms ongevraagd (oké regelmatig) van tips en tricks voorzien omdat je denkt het beter te weten. Het is ook pijnlijke tepels verbijten omdat meneer de wereld om zich heen steeds meer gaat opmerken en daarbij zijn hoofd inclusief tepel in zijn mond enthousiast begint te bewegen. Het is trots zijn op jezelf omdat ie meerdere keren over jou en de commode heen plast bij het verschonen, maar door het strategisch geplaatste spuugdoekje NIET over zichzelf, wat je een zo gevreesde kledingwissel scheelt. Het is ook ongeduldig wachten tot ie jouw favoriete trui in maatje 50 eindelijk aankan en er dan achter komen dat je te lang gewacht hebt en hij van maatje 44 naar 56 lijkt te zijn getoverd, maar je de trui toch nog drie keer aan hebt weten te fröbelen en je hem dan zo irritant knap vindt erin (busted, door mijn mouwen-issue was ik hier zelf niet capabel toe, maar heeft de man van mijn leven voor die drie keer plezier gezorgd). Het moederschap is ook weer zelfstandig om kunnen rollen in bed in plaats van je man te moeten vragen een duwtje te geven omdat je zelf niet meer over dat dooie punt heen komt. En het is je blijven verbazen over het feit dat het minimensje voor je neus uit jouw búik is gekomen. Het is ook ternauwernood wegduiken voor een poep-spuit-straal en daarna zien dat het bed en de muur er minder bekaaid vanaf kwamen. En het is op hoge toon in tweevoud praten… hoezo herhaal ik alles wat ik tegen Abel zeg exact nog een keer?

Hoezo herhaal ik alles wat ik tegen Abel zeg exact nog een keer?

DIT is trial and error

De man van mijn leven vatte het van de week om 4.30 uur gevat samen: het is gewoon een kwestie van trial and error.

Dat klopt. Je doet maar wat en vaak weet je niet eens waar je het vandaan haalt of bedacht hebt, maar je kijkt of het werkt en if not dan bedenk en probeer je weer iets anders. En laat ik precies dat nu verdomd lastig vinden. Ik hou niet van de onzekerheid en onduidelijkheid die het moederschap met zich meebrengt. Ik hou van een duidelijk pad. Eén juiste strategie. Zeker weten dat ik het goed doe.

En juist op míjn gevoel vertrouwen we nu vaak. Omdat moeders schijnbaar het vaak wel weten, ergens diep van binnen. Daarmee is het moederschap de grootste uitdaging uitnodiging om bij m’n gevoel te komen. Ernaar te luisteren. Daarop te vertrouwen. Hallo levensles.

Expect the unexpected

Het moederschap blijkt voor mij alles wat ik niet verwacht had. Ik had gedacht een soort sereen geluksgevoel te ervaren. Overspoeld te worden met een warm gevoel dat ie er altijd al was geweest. En me vanaf het eerste moment op en top moeder te voelen. Nou dat heb ik dus allemaal niet. Dat moeder voelen, dat kwam dus pas zo’n 36 uur later. Ik kan me ook nog steeds voorstellen hoe m’n leven een maand en een dag geleden eruitzag. Sterker nog, ik heb er zelfs stiekem een paar keer naar terugverlangd afgelopen maand. En dat serene gevoel? Het is meer een manische mengelmoes tussen ‘WTF moet ik nu weer doen’ en ‘kijk mij dat moederschap ownen hierzo’ en alles daartussen en daarbuiten.

Maar iedere keer als ik in die voldane snuit kijk na een voeding, word ik gewoon zo godsgruwelijk vrolijk. Al een hele maand lang. Dat intens vrolijke gevoel tot in mijn tenen, nou die had ik dus even niet verwacht.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.