Dit is één jaar getrouwd: zijn geloftes in de praktijk gebracht

‘Ik ga je niet beloven dat ik jou gelukkig ga maken. Maar ik ga je beloven dat ik zal blijven doen wat ik afgelopen drie jaar heb gedaan. Jou helpen je eigen geluk te vinden.’ Daar stond ie, morgen precies een jaar geleden. Mijn verkering. In zijn scherp gesneden pak, microfoon losjes in de handen en een twinkeling in zijn zachte, bruine ogen. Ten overstaan van al onze naasten, sprak hij zijn geloftes naar me uit. ‘Ik beloof je het vertrouwen te geven, dat alles er mag zijn. Omdat je perfect bent, zoals je bent.’

Hoewel mijn man bijzonder goed kan tellen, telde ik toch wat sneller dan verwacht aan, meteen al in ons huwelijksweekend. Waardoor ons eerste huwelijksjaar vrij volledig in het teken stond van zwanger en bevallen. En waar ik vaak kon vechten tegen heel veel, mocht van hem écht alles er zijn. Dit is één jaar getrouwd en hoe de man van mijn leven zijn geloftes meteen maar in de praktijk gebracht heeft.

Want hij is de man die me tijdens m’n zwangerschap ontzag, hielp, opving, liet razen en huilen, hielp waar nodig en de laatste weken van verplichte rust alles in huis van me overnam. En me van de wasmachine in z’n armen trok toen ik nogal theatraal huilend van hormonen daar overheen hing. Dat ook.

Hij is de man die mijn hand vasthield tijdens de bevalling, me coachte, aanmoedigde, mee pufte en zuchtte. Zijn ogen vol vertrouwen, dat ik het kon.

Hij is de man, de enige van ons twee, die er die eerste uren voor Abel kon zijn en onze zoon dubbel zo veel warmte en liefde heeft gegeven. Iedere keer als ik de filmpjes terugzie en hem tegen Abel hoor vertellen met verstikte stem “dat mama hier had moeten zijn” en “dat mama zoveel zin heeft jou straks te zien” loopt m’n hart over van heel veel.

Hij is de man die zowel Abel als mij monitorde in het ziekenhuis. Met artsen sprak. Troostte. Verzorgde. Ondersteunde. Van kolf schoonmaken, tot koolbladeren kneuzen, fingerfeeden, tenen afdrogen, katheter legen en sterk zijn, hij kon en deed het allemaal.

Hij is de man die eenmaal weer thuis al mijn emoties van vermoeidheid, fysieke pijn, verdriet en angst over zich heen gestort kreeg. Zijn sterke schouders zakten soms wat onder al dat gewicht. Maar hij hield ons staande.

Hij is degene die me vier maanden na bevallen, helpt alles een plek te geven. Niks gek vindt. Niks lang vindt duren. Mij langzaam leert mezelf te bekijken met zijn milde blik. Hij geeft me zijn vertrouwen, als ik het mijne even niet gevonden krijg.

Hij is de man die, hoewel m’n donderwolk regelmatig blijft dreinen dat het begin van het einde nu echt is begonnen, al mijn enge gedachtes zonder moeite met sterke argumenten verslaat. Keer op keer. En er zo bij mij steeds meer plaats gemaakt wordt voor een warm gevoel van vertrouwen van ‘dit is het’.

Hij is, samen met ons brokje geluk en die kwispelkoning in huis, mijn basis. Mijn veilig. Mijn thuis.

En dat alles wist hij vorig jaar al verdomd kloppend te verwoorden. Hij sloot zijn geloftes af met de belofte ‘dat ik begrijp dat het niet gaat om deze belofte waar te maken in tijden dat de zon schijnt, maar dat ik deze belofte waarde moet geven door ze waar te maken in tijden dat het tegen zit.’

En dat deed ie. Toen de weg van twee naar drie een stuk hobbeliger bleek dan we hadden gehoopt, stond hij er. Met open armen. En bleek hij een man van zijn woord. Míjn man.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.