Dit is een hinkelende Huub

Eind augustus vierde ik mijn verjaardag. 28 lentes jong mag gevierd worden dacht ik zo. Dus bouwden nieuwe verkering en ik (in die tijd noemde ik hem nog ‘nieuw’, gezien het feit dat 1 maand verkering nogal schril afstak tegen de vorige manspersoon die bijna 10 jaar bleef hangen) samen mijn tuin om tot feestelijke fuif arena, met hangtafels en dranktafels. En merkte ik een aantal keer verbaasd en vergenoegd op dat we nu ‘een echt stel’ waren. Samen boodschappen doen op zaterdagochtend en fancy feestvoorbereidingen treffen op zaterdagmiddag. Heel veel meer degelijk krijg je het niet…

Onzichtbare Huub

Anyway, ’s avonds stroomde de tuin vol met lieve vrienden en kennissen en vloeide de drank rijkelijk. Eén object was die avond bijzonder in trek: Huubke. Mijn ontzettend zwarte, onstuimige, overenthousiaste viervoeter. Die het intens leuk vond om tussen alle mensen te gaan liggen. En dus zwart is. Gezien het feit dat mijn buitenverlichting verre van optimaal was (lees: ik heb geen buitenverlichting) was dat geen ideale combi. Ergens daar, tussen de gretig aftrek vindende GT’s en de hartige hapjes ’s middags gemaakt door nieuwe verkering (terwijl ik op de bank per ongeluk in slaap viel, maar dat is een ander verhaal), is er ergens iets met Huubke gebeurd.

Hupsende Huub

En dus hinkelde hij ‘de day after’ vol drama op 3 poten door het huis. Of hupsen, het leek eigenlijk meer op hupsen. Zo vol horten en stoten dat zijn oren ervan flapperden bij iedere driepotige hups. En dacht ik, als bezorgde baas, koortsachtig na hoe dat in hemelsnaam had kunnen gebeuren… Zou iemand per ongeluk op hem zijn gaan staan toen ie zich in het donker weer achter iemand op de grond verschanst had? Zou die halve appeltaart die een feestvierder op een kratje bier had gezet en dus dankbaar verorberd werd door Huub naar zijn rechtervoorpoot zijn gezakt waardoor hij hinkelt? Of was het toch een van mijn lieve vrienden die ’s nachts bij een van de laatste danspartijen Huub opgetild had door onder zijn ‘vooroksels’ te haken en zo nogal wild en tumultueus met hem te dansen?

Huisarrest Huub

Ik wist het oprecht niet. En daar voelde ik me schuldig om. In gedachten was ik al een skateboardje aan het ontwerpen, waarmee Huubke uit de voeten zou kunnen (toepasselijke woordspeling ook) mocht zijn voorpoot onverhoopt geamputeerd moeten worden. Gevoel voor drama: check! Tot die tijd liet ik hem korte stukjes uit, had ik een hotline met een vriendinnetje die dierenartsassistente is en had hij huisarrest aangaande feesten en partijen.

Hup Huub

De dramatiek bleek ongegrond. Na 3 dagen korte stukjes wandelen, snijdend schuldgevoel en bijzonder veel bidden was Huub weer de oude. En rende hij weer zo hard en enthousiast, dat zijn oren ervan flapperden.

Einde bericht.