Dit is een half jaar later

Misschien is het omdat het vandaag precies een half jaar geleden is. Een half jaar. Het lijkt als gister. En ook weer niet. Een half jaar, dat zijn zes maanden, 26 weken, 182 dagen ofwel 4.368 uur. Zonder jou. Bizar. Het voelt ergens steeds definitiever. En ergens ook heel tijdelijk. Alsof ik straks weer met je kan praten.

Misschien is het omdat het lente is. Er weer een seizoen zonder jou is aangebroken. Júist het seizoen dat ik afgelopen jaren altijd met je vierde. Omdat jij natuurlijk niet werkte en ik voor mezelf. Waardoor we bij die eerste zonnestralen altijd samen wijn gingen drinken op het terras. Nu zit ik alleen, met Huub aan mijn voeten, op het terras dit relaas te typen. Zonder jou. Bizar. Het voelt ergens steeds realistischer. En ergens ook heel onecht. Alsof je straks erbij geschoven komt.

Misschien is het omdat het vele vragen naar jou nu wel ongeveer opgedroogd is. Waar de vele aandacht rond je overlijden me soms overstelpte, zorgde voor een sociale druk waar ik op dat moment eigenlijk niet aan wilde voldoen, snak ik er nu soms naar. Om over je te mogen praten. Omdat sommige situaties niet meer hetzelfde zijn. Zonder jou. Het voelt ergens steeds normaler. En ergens ook super mega abnormaal. Alsof je ieder moment weer binnen komt lopen al roepende ‘zo makkelijk komen jullie niet van me af’.

Misschien is het omdat ik vorige week met mijn beste vriend, jouw man, bij een vriendinnetje van ons was. Die ineens dezelfde strijd aan het leveren is. Daarbij nog helemaal vooraan in het proces zit. En de gesprekken, de emoties, de liefde en de kracht die we voelden zoveel lijkt op vijf jaar geleden. Bizar. Het voelt ergens haast vertrouwd. En ergens ook volslagen vreemd, dat er weer zo’n proces begonnen is. Bij iemand anders dan jij.

Misschien is het omdat het precies hetzelfde weer is, als in de dagen naar je overlijden toe. Koude nachten, strakblauwe luchten en een stralende zon. Waarmee het lijkt, en ik soms hoop, dat we een half jaar terug in de tijd zijn gegaan. En ik je nog een laatste keer zou kunnen spreken. Bizar. Het lijkt soms alsof ik eraan gewend ben. En ergens ook alsof ik er nooit aan ga wennen. Dat ik je stem niet meer ga horen.

Misschien is het omdat ik je altijd aanwezige vertrouwen, je warmte en je wijsheid nog zo intens mis. Omdat het leven soms een stukje moeilijker voelt. Zonder jou. Bizar. Het voelt ergens steeds meer onvermijdelijk. En ergens ook onwijs ongelooflijk. Dat ik het voortaan zonder jouw wijze raad moet zien te rooien.

Misschien is het omdat ik toen soms bijna kon snakken naar jouw einde. Omdat ik dacht dat er dan ruimte zou komen voor mijn eigen verdriet. Boy was I wrong. Die ruimte komt pas, als je er zelf ruimte voor maakt, heb ik gaandeweg mogen ontdekken. Daar komt geen externe factor aan te pas. Dat inzicht zou ik zo graag nog met je delen. Want levenslessen lijken een stuk minder mooi als ze zonder jou geleerd worden. Bizar. Het voelt ergens steeds logischer. En ergens ook totaal onlogisch. Alsof je me straks weer gaat prijzen om mijn opgeduikelde inzichten.

Misschien is het gewoon zoals het is. (goeie spreuk voor een tatoeage) (: Je voelt verder weg. En dichterbij. Ik mis je minder. En steeds meer. En dat is allemaal oprecht heel erg oké. Typ ik knarsetandend. Omdat ik het vooral zelf heel graag wil kunnen geloven.

Einde bericht.