DIT is een bus vol vermakelijkheden

Sinds ik in de stad woon is de bus een van mijn voorkeurs-vervoermiddelen geworden. Ik vind het altijd wat hebben, tussen alle mensen (het liefst zelfs nog met regen, als de bus klam is, de ramen beslagen en de regen tegen de ruiten klettert), mijmerend door het raam staren. Of liever nog, rondkijken in de bus en je afvragen wat iedereen hier op dit moment samenbrengt…

Smakelijke smalltalk

Het liefst knoop ik zelfs een praatje aan met de volslagen vreemde naast me. Gewoon over de alom bekende koetjes en kalfjes als het weer, het reizen met de bus of een aanstaand feestelijk gebeuren (van kerst, carnaval of koningsdag tot de zondagsmis of zomervakantie). Al worden die gezellige gesprekjes steeds spaarzamer doordat heden ten dage iedereen de ogen stoïcijns op zijn of haar smartphonescherm gericht houdt.
Ik steek overigens meteen de hand in eigen boezem (al is in dit geval ‘buste’ gevatter) want as we speak zit ik in de bus dit ontspruitend verhaal in keywords op mijn telefoon te typen. Maar inspiratie komt op als poepen en vervliegt net zo snel als een scheet dus daar moet ik dan altijd direct iets mee doen (om mezelf even vrij te pleiten na de
aangestipte maatschappelijke malaise door de iPhonisering).

Oké dan niet

En dat terwijl er echt een keurig uitziende jongeman in aantrekkelijk oranje/rood regenjack naast me zit. Met z’n rugzak strak op z’n schoot getrokken, ferm omklemd door beide armen. Daar had ik in theorie een goed gesprek mee kunnen beginnen. Al vind ik zijn lichaamstaal licht afwijzend overkomen. En ontwijkt hij mijn zoekende blik bijzonder doeltreffend door zijn blik op standje stoïcijns in de stoel voor hem geboord te houden. Of zie ik er toevallig heel kleptomanisch uit? Misschien klopt dat wel als een bus.

De bus geneugtes

Anyway. Daarom, voor de mensen wiens liefde voor de bus nog mag ontspruiten, de voordelen namens deze busliefhebber op een rij:
– Ik geniet enorm van de mensen die vooraan naast de chauffeur gaan staan om met hem (of haar) een gesprek te voeren
– De sadist in mij geniet er nog meer van als de chauffeur ze dan soms maant te gaan zitten (omdat hij teveel afgeleid wordt)
– Ik waardeer het saamhorig zwaaien naar elkaar van buschauffeurs onderling enorm
– Ik grijns altijd om het feit dat iemand pas aanschuift naast iemand anders als alle tweezitjes al bezet zijn door minimaal 1 persoon.
– De reactie van een gedupeerde als de buschauffeur per ongeluk een halte voorbij rijdt is ook altijd goud. Zou een chauffeur dat op een saaie dag misschien ook wel eens expres doen?
– En een fanatieke renner zien proberen de bus te halen buiten het gezichtsveld van de chauffeur waardoor deze vertrekt en de renner in kwestie de bus mist is het meest subliem.

Al schrijvend realiseer ik me nu pas dat de bus een broedplaats van leedvermaak is. En je weet wat ze zeggen “het beste vermaak, is…”

Einde bericht.
Ik moet de bus uit 🙂