Dit is een brief aan Henk: sorry dat ik over het moederschap schrijf
Beste Henk,
Half maart van dit jaar gaf je een cursus bij CKE en ik was erbij. Als schrijver ben je al een eindje op weg, dus leek het me machtig interessant om jouw verhaal en visie uit eerste hand te horen.
Sowieso wandel je soms langs een zijlijn door mijn leven. In je Henk-uit-huis periode ‘logeerde’ je een nachtje bij een vriendinnetje van me. Van de vriendelijke meneren van de Bibliotheek-koffiecorner begreep ik dat je er voorheen vaak kwam om te schrijven. En door het lezen van je stukjes denk ik mezelf soms een stukje te herkennen in je. Afijn, genoeg reden om enthousiast aan te haken.
Een interessante avond werd het. Je sprak met zachte stem, open en doortastend. Terwijl de twijfel van een schrijver met gepaard gaande onzekerheid jou ook niet vreemd is getuige sommige van je stukjes, die ik overigens met veel plezier en verwondering lees.
Je liet veel ruimte voor vragen uit het publiek. En zo kon ik eindelijk de vraag die al zo lang op mijn lippen brandde, stellen. “In hoeverre voelt het voor jou soms narcistisch om autobiografisch te schrijven?” Uiteraard probeerde ik hiermee een eigen angst te lijf te gaan. Mijn stukjes gaan ook over de dingen die ik meemaak. Maar mijn donderwolk aan gedachtes vindt daar nogal wat van. ‘Wie denk je wel niet dat je bent dat je zoveel over jezelf schrijft’ en ‘waarom zouden anderen dit interessant vinden om te lezen’ dondert dikwijls door mijn toch al volle kop.
Ik hoopte een antwoord te krijgen als hoop in bange dagen. Waar ik me als schrijver aan op kan trekken als ik weer eens overvallen wordt door twijfel. Ach, die verwachtingen altijd hè.
Je antwoordde dat je het moet zien als materiáál. Door jezelf juist buiten beschouwing te laten, kun je het omdraaien, het is narcistisch als je het niet doet. Hmm, die redenatie kon ik niet perse helemaal volgen, maar ik knikte toch dankbaar. Bevlogen ging je verder: ‘Wat je vaak ziet en waar ik persoonlijk niet van houd, is dat vrouwen als ze moeder worden alleen nog daarover kunnen schrijven. Dat is gewoon niet interessant.’ Wie had de volgende vraag? En je keek weer naar de rest van de klas.
Gelukkig maar, anders had je mijn brandende wangen gezien.
Jouw achteloze opmerking liet de donderwolkstem in mijn hoofd gieren van plezier: ‘zie je wel, je stelt niets voor, je schrijft nu over je moederschap. HAHA. Clichéeeeeeee.’
Verdomme.
Je label van ‘oninteressant’ is lang door mijn gedachten blijven fladderen. Ik vind er zelf ook heel veel van dat ik ineens bijna alleen maar over het moederschap schrijf. Ik vind het ook voorspelbaar, stom en bekrompen dat mijn wereld een paar maanden lang alleen maar uit m’n zoontje heeft bestaan. Ik vind ook dat ik meer zou moeten presteren, zijn of dóen dan alleen dat gemoeder.
Maar weet je, Henk? Ik wás op dat moment gewoon even niets anders dan moeder. Met lekkende borsten, ernstig slaaptekort en vers opgeloste hechtingen voelde het überhaupt al als een prestatie dat ik vijf weken na uitgerekende datum op de harde stoel kon zitten en mijn ogen open wist te houden. Twee hele uren lang!
Het doet me wel afvragen.. Waarom mogen wij als moeders niet even helemaal in ons moederschap opgaan? Is dat slecht, of zoals jij het zei ‘oninteressant’? Wordt daarmee de immense impact van de allergrootste verandering ooit in het leven van een vrouw niet totaal ontkend? Door nota bene iemand die fysiek niet onderlegd is eenzelfde prestatie te leveren?
Gaat het daar misschien mis in onze maatschappij? Dat van ons vrouwen verwacht wordt dat we het ‘er even bij doen’. Maar het ons niet kan en mag identificeren. Omdat we zoveel meer behoren te zijn dan louter moeder. We denken binnen enkele weken na delivery onze overige rollen van zorgzame echtgenote, ijverige werkneemster, invoelende vriendin, healthy chef, fanatiek sporter, huis-aan-kant-houdster en beest-in-bed weer behoren te vervullen.
Waarom moeten we het dragen en baren van een kind ogenschijnlijk on the side doen? Waarom tellen we pas mee als we de grootste verandering in ons leven niet mee laten tellen in ons dagdagelijkse handelen? Waarom moeten we terug naar ons werk en daar doen alsof we geen moeder zijn en moederen we thuis alsof we geen werk hebben? (dank je wel ‘Omdenken’ voor deze laatste overpeinzing).
De sorry’s van mede-moeder-vriendinnen vliegen me om de oren. ‘Sorry dat ik niet ben langsgekomen’, ‘sorry het was zo hectisch hier’, ‘sorry het kwam er niet van’. Is het iets typisch vrouwelijks? Of is de hele maatschappij gericht op ‘dóen’ in plaats van ‘zijn’ en schieten we door chronisch tijdgebrek daar ernstig in tekort waardoor we ons immer aanwezige schuldgevoel met sorry’s onder proberen te stoppen?
Zou daar misschien mijn gevoel vandaan komen dat na drie maanden alles weer ‘back to normal’ moest zijn en ik daar jammerlijk in faalde, wat me heel wat tranen gekost heeft omdat ik niet aan die verwachting voldeed? Het enige wat me lukte was mijn zoontje in leven houden met mijn voorgevel (mijn man smeerde nog regelmatig míjn boterhammen omdat ik te moe / afwezig / vergeetachtig was om voor mezelf te zorgen) én schrijven. Schrijven lukte ook. Als een malle. Het was alsof er een magisch luikje in me was opengegaan (wat als je het vrij letterlijk neemt natuurlijk ook wel soort van was gebeurd bij de bevalling) en het schrijven zoveel meer vanzelf ging dan daarvoor.
Maar toen kwam jouw label van ‘oninteressant’.
Waarom is het oninteressant als ik over de grootste verandering in mijn leven schrijf, terwijl jij hetzelfde deed met je scheiding en meer recent met de komst van je hond (die je overigens niet eigenlijvig ergens uit hebt hoeven persen). Dat noem ik toch ook niet oninteressant? Dat vinnie’k niet eerlijk.
Door de transitie naar moeder staan mijn zintuigen meer open dan ooit waardoor ik als schrijver mijn verhalen meer kan laten proeven. M’n schaamte is verdwenen waardoor ik onderwerpen aansnijd die te weinig buiten ieders vier muren komen. En door woorden te geven aan zoiets universeels als bevallen en je weg zoeken in je nieuwe rol als moeder, blijk ik in staat een grote groep mensen te raken.
En met dat moederschap is alles er ineens.. méér. Meer liefde. Meer onzekerheid. Meer angst. Meer kracht. Meer gemopper op de man van mijn leven. Het moederschap is alles nu. De grootste verandering ooit in mijn leven. Een onuitputtelijke bron van zorgen, genot, trots en opboksen tegen mijn eigen verwachtingen. En daar perse niet over schrijven laat letterlijk niks meer over om over te schrijven.
Dus Henk, bedankt dat jouw mening me aan het denken heeft gezet en ik daardoor nu bewuster en uit de volste overtuiging durf te zeggen: ik schrijf over het moederschap and I’m proud of it.
Einde bericht.
Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.
Of wil je een interessant artikel lezen over doen op de werkvloer alsof je geen kinderen hebt? Klik dan hier.
Mooi geschreven! Goed zo!!
Dank je Dolf, trouwe lezer!! 🙂
Ik ben je juist gaan volgen omdat je zo open over de zwangerschap/ moederschap schrijft. Niet allemaal poeslieve dingen maar het opschrijven zo als jij het ervaart . 💪
( Ook al ben ik nu al 20 jaar mama ik blijf de verhalen over zwanger zijn en bevallingen interessant vinden
Ik vind je blogs super 💪💪💪
Wow Marjon, wat leuk om te horen!! Dank voor je fijne reactie!
Ach die Henk. Die had natuurlijk ook niet kunnen bedenken dat wat hij hardop dacht voor een ander waarheid zou zijn. Lange tijd werkte mijn gedachtengang op dezelfde manier zoals jij het zo mooi kunt beschrijven maar nu weet ik dan toch eindelijk dat het maar 1 mening is van 1 persoon. Mooi hoor Sas hoe jij jou ervaringen, gevoelens en ontwikkelingen kunt verwoorden en toevertrouwen aan het papier. Ik lees ze altijd met veel plezier! (en ja, ook ik ben maar 1 persoon met 1 mening 😉)
Dat is zo waar Ingrid! De man van mijn leven – over het algemeen vaak al een stukje wijzer dan ik (maar hee, zes jaar leeftijdsverschil ook he) – zei ook al N=1, dat is 1 mening, van hem. Mooi dat jij dat ook precies aanstipt ja! Nog mooier ook hoe je afsluit, met dat jij ook maar 1 persoon bent met 1 mening. Ook al een waarheid als een koe! Wat was voor jou het geheim van het vinden van het weten dat het maar 1 mening van 1 persoon is? (jeetje dat is een moeilijke zin haha).
Hè Saskia!
Mooi geschreven! 😁
Ik denk dat het belangrijk is dicht bij jezelf te blijven en de veranderingen in je leven te omarmen in plaats van te twijfelen of het er mag zijn.
Ik vond het ook een lastige overgang maar heb er uiteindelijk mijn bedrijf overgehouden aan de liefde voor het dragen en de liefde voor het moederschap.
Heb je het boek wat baby’s nodig hebben ooit gelezen? Gaat ook veel in op de veranderingen van jou als moeder en ook de wetenschappelijke onderbouwing. Je mag het anders wel een keertje lenen😁
Hi Renske, ja wat een wijsheid gooi je er daar in ja: “de veranderingen in je leven te omarmen”, mijn natuurlijke neiging is vaak die van verzet hehe (al is het zien en erkennen daarvan al een eerste grote stap toch) 😉 Mooi wat je zegt over je bedrijf, dat je dat overgehouden hebt aan de nieuwe fase in je leven! En yes, een boekentip, I like, én met wetenschappelijke onderbouwing ook nog (ik hou van feitjes en cijfers die mijn donderwolk aan gedachtes soms de mond snoeren), YAY! Thnx voor je reactie!!