Dit is de rode loper vol confettikanonnen, applaus en een heuse huldigingsceremonie

‘Ik denk dat ik moet poepen’. Het is vrijdagnacht, drie dagen na de bevalling, vijf zakjes movicolon verder en nadat een eerste scheetje anderhalve dag geleden luidde tot luid gejuich van zowel de man van mijn leven, de verpleegster en mijzelf (want: het teken dat je stilgevallen darmen weer back on track zijn), krijg ik nu zowaar aandrang. En dus schuifelt verkering met mij over de gang van de zuigelingenafdeling richting toilet. Omdat mijn katheterzak ‘s nachts zo zwaar wordt dat ie onder het voorschrift ‘niet tillen’ na een keizersnede valt, schuifel ik achter mijn man met mijn zak aan, kijkend naar het katheterlijntje dat hem en mij verbind. Ik voel me als een hondje dat mee mag op het nachtelijke rondje.

Het tochtje naar het toilet is vanuit onze kamer één rechte lijn van tien meter. Tien meter kost het de schaamte dus om je in te halen. Tien luttele meters en mijn eigenwaarde ligt ergens in de hoek van de gang te huilen terwijl de schaamte in een touchdown op me duikt. Want dat gebeurt er, iedere keer als ik met mijn katheterzak in m’n ene hand, m’n andere hand tegendruk gevend aan m’n buikwond, licht voorovergebogen langzaam naar het enige toilet op de zuigelingenafdeling schuifel. Wie bedenkt het überhaupt dat daar maar één toilet is? Met ruimte voor 14 newborns op de afdeling krijg je er automatisch ook 14 vrouwen, kráámvrouwen, bij. Plas ophouden (voor de ‘katheterlozen’) is niet perse een van de sterkste eigenschappen van deze groep. Maar dat terzijde.

Walk of shame

Het is een letterlijke walk of shame, iedere keer als ik met die kutzak over de gang stiefel. M’n gezicht is wit, m’n wallen donker, m’n haar zit al drie dagen in dezelfde knot die ik verdenk uit zichzelf te blijven staan als ik het elastiekje eruit haal, het enige wat ik aankan met m’n katheter en buikwond is een ochtendjas met daaronder zo’n sexy witte gaasonderbroek met twee dikke, deels over elkaar geschoven kraamverbanden. Verder moet ik uitkijken dat mijn borsten niet boven mijn ochtendjas uitkomen, gezien mijn stuwing reiken ze tot aan mijn kin, ruik ik nogal penetrant naar kool (want heel mijn voedingsbeha zit volgepropt met witte koolbladeren vanwege diezelfde stuwing) en nou ja die geel gevulde zak in mijn hand (of hangend aan de zak van mijn ochtendjas of ’s nachts dus in de handen van de man van mijn leven) topt het geheel mooi af.

Ik voel me zwak en slap en loop met terneergeslagen ogen om beschaamd de blikken van bezoek van andere kamers vooral niet te hoeven kruisen. (Hoezo heeft half Eersel en Bergeijk ineens bedacht te gaan bevallen en zie ik daardoor bijna alleen maar bekende gezichten!?).

Van kraamvrouw tot kraamvrouw

De enige blikken die ik wel wissel op de gang zijn die met andere kraamvrouwen. Het is alsof ik in de spiegel kijk: holle ogen van zorgen en te korte nachten, lichte verbazing over het natuurgeweld dat door je lijf geraasd heeft en een ongevraagde uitbreidings-update van het emotiescala dat in je hoofd, hart en lijf huist. Maar bovenal meen ik vooral veel wederzijds medelijden te zien.

En ergens daar bedenk ik me, tijdens een van m’n schuifelsessies met mijn ogen op de grond gericht… what the fuck! Wij hebben goddomme allemaal een kind gebaard! Hallo. Als mannen een katheter al spannend vinden, dan is dit wel next level shit. Echt de verhouding slang – plasbuis is heus nog vele malen vriendelijker dan babyhoofd – geboortekanaal. Wij hebben negen maanden lang een kind gedragen (dat zijn 4.480 voetbalwedstrijden mannen… aaneengesloten!) en als kers op de pruim werken we het ook nog even op Spartaanse wijze naar buiten.

Dit is de oplossing

Er zou hier een fucking rode loper moeten liggen om ons als kraamvrouwen iedere keer vol trots en aanzien door de gang te laten shinen! Met ieder uur een spontaan confettikanon – gewoon omdat het kan – om de op de loer liggende schaamte af te schrikken, een automatisch applaus bij het openen van de enige wc deur, stickers en memo’s op de badkamerspiegel met ‘you made a tiny human YAY’ en ‘DHL eat your heart out, you just delivered a baby’, een staande ovatie van ieder plukje bezoekers dat de afdeling betreed en een dagelijkse huldigingsceremonie met medailles en tranen in onze ogen bij het Wilhelmus.

Wij vrouwen stijgen allemaal boven onszelf uit bij de bevalling, omarmen pijn voor het hogere doel en weten het onmogelijke mogelijk te maken. Wij zouden met een verdomd trotse blik in onze ogen rond mogen strompelen.

Amen.

Ik schat in dat 25 strekkende meters rood tapijt volstaat. Anyone? Man van mijn leven, als je me kwijt bent, dan ben ik terug in het Maxima, om te applaudisseren voor degene die na ons gekomen zijn.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.