Dit is de klus samen klaren; bravo Bruno!

Ik zag hem voor het eerst bij Matthijs aan tafel, toen nog mét publiek. Corona had ons land nog niet bereikt; hoe tweeëneenhalve week een eeuwigheid geleden lijkt. Op de vlijmscherpe vragen van Matthijs – die dwongen tot concrete antwoorden – kon hij met een hoofd vol protocollen slechts stamelend antwoorden met omslachtige ‘eeeehs’ en onklare taal.

Donderdag twaalf maart. De persconferentie met Mark, Jaap én onze Bruno over sociale onthouding voor het héle land. Wij Brabanders trachtten al drie dagen langer te onthouden dat het sociaal zou zijn voor de zwakkere medemens je gemak te houden.

Mark trekt zijn colbertje nog eens recht, zet sommige van zijn woorden bewust steviger aan en ondersteunt zijn boodschap met handgebaren (waar dat ook mogelijk is omdat hij zich niet vast hoeft te klampen aan zijn katheder).

Ik kon alleen maar kijken naar Bruno. Die erbij stond alsof ie bloednerveus z’n eerste spreekbeurt op ging voeren. Of net een standje van zijn moeder had gehad. Of z’n vrouw kwaad aan de lijn. Schouders gebogen, colbertje niet gesloten, ogen naar de grond gericht. De enige zinnen die hij mocht zeggen van Mark las hij met onvaste stem voor van zijn blaadje.

Beduusd. Verslagen. Óntslagen? Zelden zag ik iemand zo duidelijk iets uitbeelden, maar was er geen Anita Witzier om het raden van de hints in goede banen te leiden.

En toen kwam gisteren. Zondagmiddag zes uur. Weer een persconferentie. Bruno en Arie dit keer, Mark was foetsie. Arie begon. ‘Logisch’, dacht ik nog, en terwijl ik luisterde naar zijn natuurlijk overwicht knepen m’n billen zich al samen. Bruno zal dadelijk ook een paar zinnen zeggen moeten. ‘Oh-oh’ dacht ik in Teletubbie taal.

En jawel, daar kreeg hij het woord. Ik durfde niet meer te kijken.

Maar daar kwam Bruno. Hij kreeg het woord, greep het bij de lurven en pakte zijn moment. Hij sprak met zijn meest vaste stem ooit, tilde zijn hoofd telkens dapper op naar het publiek en bij zijn laatste opmerking (‘Nederlanders, let een beetje op elkaar’) keek hij ons als burgers áán.

Ik klapte spontaan. Verrast en blij.

Als Bruno kan groeien in zijn rol, kunnen wij dat ook. Laten we deze klus samen klaren #flattenthecurve #socialdistancing #bravobruno

PS. Spijkert iemand met een NLP-achtergrond het kabinet even bij over het feit dat het woord ‘niet’ niet gehoord wordt? Dus dat bij ‘niet hamsteren’ het merendeel van ons brave burgers hoort, ‘hè wat? hamsteruuuuuh!’

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.