Dit is alles wat ik wil

Het is maandag en ik kijk naar de docu ‘alles wat we wilden’. Het gaat over jongeren van mijn generatie die in deze tijd vol van verwachtingen, mogelijkheden en het nastreven van hun eigen geluk zichzelf kwijtraken in angsten, depressies en andere psychische pijnlijkheden. De documentairemaakster stelt op een zeker moment de directe vraag: ‘maar is het uiteindelijk niet allemaal een beetje gezeur… luxeproblemen?’. Ik krimp ineen, maar de jongen waar ze het aan vraagt antwoordt scherp: ‘ja, dat denk ik wel, maar een luxe probleem is niet minder erg dan enkel ander probleem. Het heeft net zo goed de naam ‘probleem’.’

Het doet me terugdenken aan afgelopen herfst. Verkering en ik waren naar een voorstelling van Marc Marie Huijbregts geweest (hulde voor Marc Marie overigens die zo vol zelfspot en scherpe humor vertelt over zijn onzekerheden) en dronken na afloop nog wat in de foyer. Ergens middenin mijn verhaal over het ‘bouw en trouw geweld’ dat op dat moment op volle toeren draait, barst ik in tranen uit. (Zucht. Waarom kiezen mijn tranen altijd bij voorkeur de openbare weg?)

Ik monoloog boos over hoe ik alles heb wat mijn hartje begeert – verkering en ik hebben ons droomhuis gekocht, dat we helemaal naar onze wens aan het verbouwen zijn en we verkeren in de gelukkige omstandigheid dat we weinig tot geen geldzorgen hebben – maar ik desondanks toch niet altijd even gelukkig ben. De twijfels, angsten en onzekerheden blijven zelfs nu nog door mijn hoofd paraderen en daar vind ik heel veel van. ‘Patatgeneratie. Het is ook nooit goed he. Huilie huilie, wat een luxeproblemen zeg. Ondankbaar wicht. ’ De donderwolk in mijn hoofd heeft aan gespreksstof geen gebrek.

En precies dat zie ik vanochtend terug in de docu. Hoe jongeren verzanden in alle keuzes en mogelijkheden van vandaag. Hoe ze het gevoel hebben te falen, als het ze niet lukt, in het leven. Want als alle kansen van de wereld voor het grijpen liggen, kun je toch niet anders dan gelukkig zijn? En if not, tsjah, dan ben je toch een stumper?

Gelukkig is daar as usual mijn verkering. Om tegenwicht te bieden aan mijn foeterende donderwolk. Hij stelt simpelweg dat een huis en geld volgens hem juist NIET de dingen zijn die ik nodig heb om gelukkig te zijn. Volgens mijn wijze verkering zit geluk voor mij meer in rust in mijn hoofd, mijn creativiteit laten stromen, me gezien voelen en mensen aanraken met de dingen die ik doe en schrijf. En dat het dus niet raar is dat ik niet altijd gelukkig ben, ook al heb ik een huis en geld. Dus dat het weinig zin heeft om daarom boos op mezelf te worden.

Ik staar hem onthutst aan. ‘Dus het is niet gek dat ik het bouwen en trouwen wat turbulent vind?’
‘Nee.’
‘Ben ik niet ondankbaar?’
‘Nee.’
‘Stom?’
‘Nee.’
‘Gek?’
‘Nee.’

‘Hou je nog steeds van me?’
‘Alleen maar meer als je je angsten zo durft te benoemen.’

En dat is wat verkering doet. Alles mag er altijd zijn en wat er is slaat hij zo plat, dat ik snap dat het niet iets is wat ík fout dóe. Maar dat ik gewoon net iets anders nodig heb dan wat mijn donderwolk in steen gehouwen heeft als ‘zo heurt het eigenlijk’. En dat dat oké is. Dat ik oké ben. Precies zoals ik ben. Met dalen en pieken. Tranen en lachen. Twijfel en felheid. Angst en ballen. Gedonder en verwondering.

En precies om die reden, en omdat ie ook nog lekker kan koken, de zachtste ogen heeft die ik ken en de stomste grapjes maakt die ik nooit snap, zei ik vandaag precies een maand geleden, zonder enige twijfel, volmondig ‘ja’ tegen mijn verkering.

Die daarop prompt ‘mijn man’ werd. Waardoor ik nu niet meer weet hoe ik hem moet noemen. Verkering? Of man? Wat een luxeprobleem.

Einde bericht.

Bron: 2DOC // Alles wat we wilden (2010) // Sarah Domogala