Dit is achter de donderwolk schijnt de zon

‘Belachelijk. Zegt ie niet eens goedemorgen terug. Met die rare vliegende schotel op zijn hoofd.’ Ik kijk naar de zestiger naast me. Hij heeft Huub en mij zojuist ingehaald op de meest iele benen die ik ooit onder een mannenlijf boven de anderhalf jaar oud heb gezien en doelt op de man met hond aan de andere kant van de straat. Een alternatieve gast met een doek op zijn hoofd, wijde lompen aan zijn lijf en chihuahua aan de lijn.

Ik heb daarnet ‘goedemorgen’ geroepen naar hem en me grinnikend gerealiseerd dat het type hond niet perse past bij het type man, hoewel dat ook mijn eigen benijdenswaardige beperkte hokjesgeest kan zijn geweest.
‘Ach’, lach ik naar de ielbenige man naast me, ‘ik blijf gewoon stug volhouden met mijn goedemorgens, ik kom eigenlijk uit een dorp dus ja, daar groet je iedereen’, in een dappere poging het gesprek op simpele wijze een positieve draai te geven.
Ik onderschat echter de innesteling van de negatieve kijk in zijn hele wezen, want de man gaat onverstoord verder: ‘Ik kom eigenlijk uit Nuenen, maar woon al 40 jaar in Eindhoven. Maar er komen hier alleen maar mensen bij. Veel teveel. Uit allemaal andere landen. Je weet tegenwoordig gewoon niet meer wie je voor je hebt. Het is niet meer wat het geweest is’. Zijn mondhoeken wijzen naar de stoep waar we op staan.

Slimme dingen van verkering

Verkering zegt vaak slimme dingen. Eén daarvan is, je kan nooit discussiëren met iemand over wat hij of zij ziet. Als je tegenover elkaar aan tafel zit en er ligt een blaadje tussen jullie in, dan zie ik een zes en jij een negen. Of andersom. Je kan gaan roepen dat degene tegenover je stom, dom of een varken is omdat hij een negen ziet. Maar erg constructief is dat niet. Het enige wat je kan doen is diegene uitnodigen aan jouw kant van de tafel te komen staan. Of jij naast hem. Zodat je vanuit hetzelfde gezichtspunt naar iets kan kijken.

Hier moet ik aan denken als ik naast deze dunbenige brok negativiteit sta. Het is nog niet zolang geleden dat ik heel veel leek op deze man. Sowieso vanwege mijn spillebeentjes, maar ook omdat ik (weer iets slims dat verkering vaak scherp opmerkte) een jaloersmakende gave had om in alles altijd het negatieve te zien. Ergens onderweg in het leven ben echter ik gaan beseffen dat ik daar een keuze in had. Hoewel een ‘keuze’ kut klinkt, omdat je er dan weer in kunt falen, en nou ja, die angst had (en heb) ik in principe al genoeg. Ergens ben ik gewoon simpelweg gaan geloven dat ik mijn brein kon trainen om in plaats van de negatieve highway in mijn hoofd, wat vaker het positieve bospad te zoeken.

Vandaag ben ik dankbaar voor…

Ik begon het allersimpelst; ’s avonds in bed tegen verkering drie dingen opnoemen waar ik dankbaar voor ben. (Ik nam me overigens ook voor om dit dagelijks drie keer per dag op te schrijven in mijn dagboek, waar ik dan uiteraard 100x jammerlijk in faalde, waardoor ik me nog meer een mislukkeling ging voelen en nou ja ik er uiteindelijk op uitkwam om met zo min mogelijk moeite en benodigdheden de eerste stap te zetten: kletsen tegen verkering in bed dus, dat deed ik sowieso al veel).

Als ik nu omkijk, weet ik ook niet precies waar het omslagpunt is gekomen. Het zal een combinatie van tijd, therapie, training creatief denken en trouwen met slimme verkering zijn en nog zoveel meer dan dat, maar vanochtend overviel het me dus ineens. Ik had helemaal geen negatieve gedachte bij die man met de vliegende schotel op zijn hoofd. Eerder positieve. ‘Haha vet, een heerlijk alternatieve man met een chihuahua’. En dat ie blijkbaar geen goedemorgen terugzei viel me eerlijk gezegd niet eens op. Ik was te druk met naar Huub kijken en grijnzen om zijn gespitste oren en verlangende blik om te ravotten. En toen ik doorliep, was ik die man alweer vergeten door de gedachtenflarden in mijn hoofd voor een blog.

Tegen de ielbenige man heb ik nog een keer breed gegrijnsd en gezegd ‘de aanhouder wint, ik blijf lekker goeiemorgen zeggen hoor’, waarna ik enthousiast naar hem zwaaide in de hoop nog enige positiviteit zijn kant op te sturen.

Vanavond in bed heb ik alvast één ding waar ik dankbaar voor ben: ik ben dankbaar voor het besef dat ik onbewust wat vaker het positieve zie in dingen. Al geeft mijn donderwolk zich niet graag gewonnen en hoor ik hem tijdens het typen van deze blog lelijk lispelen ‘getver, wat een walgelijk positief verhaal dit’… Maar hee, achter de donderwolk schijnt de zon!

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was leuk, ik wil méér lezen’… klik dan hier.