Dit is 1 jaar verkering met verkering

Vandaag is het 15 mei. De één jaar anniversary van verkering en mij. En terwijl hij het hele weekend heerlijk staat te barbecueën op de green egg bij Eindhoven Culinair, zit ik thuis op de bank met (surprise, surprise) wederom een klein katertje. Naast de terugkerende gedachte ‘misschien is een alcoholloze maand weer best een puik plan’, denk ik vooral ook veel terug aan het afgelopen jaar.

Toeval bestaat wel/niet*

(*doorhalen wat niet van toepassing is)
Waar verkering absoluut in toeval gelooft (de pientere pragmaticus), doe ik dat niet. En dus is het wat mij betreft geen toeval dat ik de tv aanzet en meteen in een hoogtepuntenparade val van de Tros TV show. Nu kun je van Ivo Niehe vinden wat je wil, maar het program kijkt wel lekker weg.

De fantastische man van Kim Phuc

De kijkbuis show sluit af met de Vietnamese Kim Phuc. Zij werd als 9 jarig meisje hét symbool voor de Vietnam oorlog middels de inmiddels wereldberoemde, maar still schrijnende foto.

Het gesprek tussen Ivo en Kim gaat over haar man, en over de moeite die Kim had om haar vele littekens te laten zien aan hem. Door de bomaanslagen is ze voor 1/3 deel verbrand waardoor ze nu, 44 jaar later, nog steeds veel littekens heeft. Kim vertelt dat ze uiteindelijk haar onzekerheid aan de kant schoof en dapper vroeg aan haar man wat hij eigenlijk van de vele littekens vond. Waarop hij zei:

“Kim, elke keer als ik je littekens zie en ze aanraak, hou ik nog meer van je. Omdat ik weet hoeveel je hebt geleden.”
Kim vult aan, “toen wist ik dat hij werkelijk van me hield”.

Wow. Daar word ik even stil van.

Zonder nu afbreuk te doen aan Kim haar verhaal of ook maar enigszins ons comfortabele, Westerse leven met haar bizar lastige en pijnlijke leven te vergelijken, wil ik ‘littekens’ wat meer figuurlijk opvatten. Omdat daarmee deze werkelijk prachtige zin van een ongetwijfeld nog prachtiger man meer universeel wordt.

Levenslittekens

Want verhip, ik denk dat iedereen ‘littekens’ oploopt in zijn leven. Letterlijke littekens, maar ook mentale makken als ongeziene onzekerheden of panische piekergedachtes en al het andere wat gedurende je leven in je ‘rugzak’ sluipt, springt of stort.

Zo ook ik.

Mijn verkering van 1 jaar

En meteen schieten mijn gedachten daarmee naar mijn verkering. Want waar het in mijn hoofd lang niet altijd feest is en ik mezelf lang niet altijd accepteer zoals ik ben, is verkering sinds precies een jaar mijn steun en toeverlaat. Mijn rots in de branding. Mijn veilige haven. Die van me houdt, écht zoals ik ben. Dus inclusief gepieker, gestuntel en getwijfel. Juist die eigenschappen, waar ik zelf zo hard tegen kan strijden, omarmt hij met liefde. ‘Omdat dat jou jou maakt’, aldus verkering.
Hij houdt van mijn felheid, want daarachter schuilt mijn passie.
Hij houdt van mijn gepieker, want daarachter schuilt mijn verwondering.

Verkering is, als geen ander, in staat om door die lagen heen te prikken. Bij de kern te komen. Hij ziet mijn ‘littekens’ en raakt ze aan. En houdt daarom alleen maar meer van me. En daardoor, hou ik stukje bij beetje, steeds meer van mezelf.

En daarom, en om nog 1000 andere dingen (maar echt, dan wordt het een té zoetsappige blog) heb ik mijn verkering lief. Al 365 dagen maakt hij mij veel beetjes blij.

Einde bericht.

 

Benieuwd naar het hele verhaal van Kim Phuc, de aflevering van Tros TV show vind je hier.