Dichtbij
Mijn lief heeft me, terwijl hij de auto wegzet, in een paarse ziekenhuisrolstoel op de stoep geparkeerd – alles om een bevalling bij drieëndertig weken te voorkomen – als ik een taxi aan zie komen rijden. Ik kijk van het blauwe nummerbord naar de meneer die staat te wachten. Grauwe huid, gebogen schouders. De helft van het leven lijkt al uit hem vertrokken te zijn. Met moeite opent hij het portier.
Plots is het niet meer een vreemde meneer van 70+ die instapt, maar zie ik de korte, blonde post-chemo haren van vriendinnetje in de taxi verdwijnen. Flitsen van taxiritten naar bestralingen, achterbankgesprekken en ziekenhuisbroodjes schieten door mijn gedachten. De deuren van de bioscoopzaal in mijn hoofd zwaaien open en spelen de herinneringsfilm in sneltreinvaart van voor tot achter af.
Sowieso is ze iedere lente weer dichtbij. Als zieke en zelfstandige lieten we jarenlang bij de eerste zonnestralen alles uit onze handen vallen om op een terras te proosten op het leven. Dit voorjaar, waarin ik rust hou om een vroeggeboorte te voorkomen, voel ik haar meer dan anders.
Vanuit mijn vaste hoekje op de bank zie ik de bomen gaan van kaal naar knoppen naar blad en denk, met een hand op mijn buik, aan haar laatste maanden. Hoe ze kon genieten van een fluitconcert van vogels. De zon op haar snoet. Een goed gesprek. En met haar billen een blijvende afdruk in de hoek van de bank achterliet.
De rust doet zijn werk, baby twee blijft zitten. Als het met achtendertig weken rommelt, komt mijn verloskundig vriendinnetje langs. We praten over de mindfuck van de mogelijke vroeggeboorte die niet kwam. ‘Typisch’, zegt vriendinnetje, ‘jij hebt ook een soort reservetijd. Tijd achter de verwachting, waarvan je niet goed weet wat je ermee moet, maar welke later toch heel waardevol blijkt.’ Een vergelijking die ik zelf nog niet had gemaakt.
Als ze weg is, blader ik door het zaterdagmagazine PS van Parool en lees een interview van Harmen van Liemt, over zijn zus Floor, een meisje dat ook jong stierf aan kanker (bron). Het is alsof hij mijn vriendinnetje beschrijft. Hoe ze danste als een vlinder. De betekenis van leven en dood naar haar eigen hand zette. En ongelooflijk moedig moest zijn om zich aan de dood over te geven.
Einde van de zaterdagochtend rijden we naar het ziekenhuis voor een controle van mijn plas. In de auto zet mijn lief ‘Candy’ van Paolo Nutini op. Het nummer van hun bruiloft. De deuren van de bioscoopzaal zwaaien weer open en duwen dikke druppels over mijn wangen. Mijn lief pakt mijn hand. Ik leg de andere op mijn buik. En voel me verbonden met zoveel meer dan ik kan begrijpen.
De dag erna zullen mijn vliezen breken. En zal ik van de zorgvuldig samengestelde muzieklijst weinig mee krijgen omdat mijn ontsluiting zo takkehard gaat. Twee uur, dan ben ik al bij de tien. Maar precies één nummer zal ik wel horen. Als ik tijdens het persen switch van handen en knieën naar de baarkruk vang ik de zakkende tonen van akoestische gitaar, bas en bekken op gevolgd door een fladderende elektrische gitaar van ‘It’s so heavy’ van Tedeshi Trucks. Een nummer van haar uitvaart.
Drie dagen later zal mijn lief me in de paarse rolstoel door het ziekenhuis naar de uitgang rollen. Onze oudste zoon huppelend naast me, onze jongste zoon in mijn armen. Het ontslag was rommelig, we wachtten lang. Als we eindelijk door de lange gang richting uitgang gaan, zie ik een bekende ons tegemoetkomen. Een andere goede vriendin van haar. Door corona en het gebrek aan verjaardagen de laatste jaren weinig gezien. De timing dat we elkaar precies hier treffen is wonderlijk.
Zij, op weg naar een gynaecologische ingreep, ik, met newborn tegen mijn gehavende buik. Terwijl we elkaar opmerken en naderen, gebeurt er iets in de ziekenhuisgang. Alsof er meer is dan we kunnen zien en ik kan beschrijven. We geven elkaar een knuffel. Zij schiet vol. Ik ook. De derde persoon om ons heen is zo voelbaar.
Mijn lieve vriendinnetje. Rondom de geboorte van ons tweede kindje weer even heel dichtbij. Als mijn lief me het ziekenhuis uitrijdt, kijk ik naar de bundel geluk in mijn armen. Ook hem zal ik over haar gaan vertellen.
Einde bericht.
Denk je ‘dit was mooi, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.
Wat mooi zeg, die samenkomst van emoties, herinneringen en gebeurtenissen, zo mooi geschreven!! En gefeliciteerd natuurlijk!
Dank je wel! ?