Deze stilte is de mooiste

‘Ik ook van jou-hou.
Ik ook van jou’.

Guus Meeuwis schalt door de bescheiden speakers van mijn laptop. Het voelt alsof de blaadjes aan de boom buiten mijn schrijfhuis zich ineens even stilhouden in de zachte zomerbries. De vogels die vaak overvliegen en waar Huub zo doelloos tegen blijft blaffen, op hun tak blijven zitten. En de wind zijn adem inhoudt.

Ik zit niet meer in mijn schrijfhuis. Maar sta vanaf de eerste klanken van het nummer weer in het stadion. Tweeduizendtwaalf zal het geweest zijn, schat ik. De maandenlange combinatie-aanvallen van chemo en bestralingen waren, net als de controle scan, achter de rug. De uitslag zou ze een week later krijgen.

Maar tot die tijd, dansten we. Alsof haar leven ervan afhing.

Zes dagen later zou het aan een zijden draadje blijken te hangen, door de nieuwe witte vlek die zich fier liet zien op de scan.

Met mijn theekop in mijn handen zie ik haar lachende, springende gezicht voor me. De levenslust straalt ervan af en verwarmt mijn hart. Oh wat zou ik graag… Nog één keer, dat moment opnieuw beleven. Nog één keer die onbezorgdheid veinzen. Wat waren we daar goed in. Om ieder moment dat het kon met beide handen vast te grijpen en het focking leven te vieren.

Soms voelt het alsof ik zonder haar mijn grijpkracht verloren ben. Ik me weer makkelijker verlies in overbodig donderwolk gedonder. En daar voel ik me schuldig om. Ik lijk nog een heel leven voor me te hebben. Waar haar dat niet gegund was. En wat doe ik ermee? Geef ik het wel de waarde die het verdient?

Soms mis ik het. Dat haast gevoel. Dat het nú moet. Omdat het anders te laat zal zijn. Er is geen tijd iets niet te zeggen, als er weldra een tijd zal komen waarin je elkaar nooit meer spreekt. Ook ik ben weer verzand in dingen voor me houden, uitstellen tot later. Voor de lieve vrede. Het gemak. Voor weet ik veel wat.

Vaak wordt me gevraagd of ik haar niet extra gemist heb. Op mijn bruiloft. Toen ik moeder werd. Maar het zijn niet de grote dingen, waar ze nooit eerder bij was. Het zijn juist de kleine momentjes, verstopt in de waan van alledag. Die me plots wakker schudden.

‘En deze stilte is de mooiste.
Maar kom eens even zitten bij mij.
Je weet het, ik vergeet het.
Vaak te zeggen, maar de liefste ben jij’.

Guus zingt. Ik zit stil. En voel mijn hart een stukje groeien.

Einde bericht.

 

Denk je nu ‘DIT was mooi, ik wil méér lezen’… klik dan hier.