Dit is het handboek ‘hoe loos ik de onbereikbare man?’

Het was september 2014, omringd door vrienden en omlijst door up-tempo techno beats stond ik met mijn ogen dicht te genieten. Hello Awakenings in het Klokgebouw. Had ik mijn ogen overigens maar open gehad want dan had ik misschien eerder gezien dat mijn telefoon razendsnel uit mijn tasje was gejat. De Roemeense rotzakken (er bleek later die avond een bende actief).

Well hello there handsome

Gelukkig was daar een bijzonder appetijtelijke man. Lang, donker haar, lichte ogen, baard én tattoo. Hij zag me overstuur stuntelen en bood aan met me mee te lopen naar de security. Zo geschiedde en na een uur speuren werd mijn telefoon teruggevonden op de grond. Hoezee, hoezee! De appetijtelijke man werd mijn held van de avond, dat begrijp je. Nadat ik al mijn charmes in de strijd had gegooid om dit pareltje om mijn vinger te winden kwam einde van de avond het hoge woord eruit, hij had een vriendin. Toen, ter plekke, had ik weg moeten rennen. Waarom schreeuwde niemand “run, Sas, run” tegen mij? Anyway. Lang verhaal kort, zijn verkering ging uit en dus groeide mijn hoop op een lange liefdesaffaire tussen ons. Boy, was I wrong.

Onbereikbaar as hell

Appetijtelijke man veranderde binnen de kortste keren in ‘onbereikbare man’. Maar dan echt intergalactisch onbereikbaar. Hij speelde het klaar dagen niks van zich te laten horen, afspraken op het laatste moment te cancellen omdat ie ziek, zwak of misselijk was of in het holst van de nacht naar huis te gaan omdat ie niet kon slapen naast mij. Believe me, daar wordt je als vrouw niet perse heel zen en zelfverzekerd van. En toch deed ik vrolijk doch verward mee aan dit spelletje van aantrekken en afstoten. En liet ik me als een stom sulletje van het kastje naar de muur sturen, keer op keer. Omdat ik oprecht dacht dat hij de ware was voor mij.

Au au au

Het dieptepunt voor mij was (hoe typisch!) de daaropvolgende Awakenings in januari. Nadat onbereikbare man me ’s middags had gedumpt onder het mom niet verliefd op me te zijn, niet toe te zijn aan een relatie en even rust te willen toog ik na het drogen van mijn tranen dapper naar Awakenings. Alwaar ik hem na ongeveer 10 passen tegenkwam met iemand anders, hand in hand. Een fucking knap meisje, typetje fotomodelknap ook nog eens. Au. Nog een keer au. En repeat. De uitdrukking ‘door de grond willen zakken’ kreeg daar ineens betekenis.

En toch, en ik typ dit met het schaamrood op mijn kaken, hapte ik wéér, toen ie een paar weken later wederom contact zocht. Het was voorbij met het andere meisje. Zij leek te veel op hem. Net zo wispelturig en onbereikbaar. En ik daarentegen, zijn veilige haven, had ie gemist. Ik trapte er met open ogen in en de rumoerige rupsen in mijn buik ontpopten zich spontaan tot fladderende vlinders.

De bijbel bleek mijn redding

Dit ging zo nog een paar keer heen en weer. Mijn vertrouwen nam af, mijn hopeloosheid nam toe. Totdat de redding kwam. Wat dat dan was? De bijbel. Juist ja. De roze bijbel welteverstaan, genaamd “Liefdesbang”. Geschreven door psychotherapeute maar bovenal ervaringsdeskundige in het spel van aantrekken en afstoten, Hannah Cuppen. Liefdesbang is een boek waarin kraakhelder wordt uitgelegd dat er een wisselwerking bestaat tussen bindingsangstige en verlatingsangstige mensen. En dat uiteindelijk de angst om gekwetst en gedumpt te worden altijd ten grondslag ligt aan het gekke gedrag van je vastklampen aan iemand of hard wegrennen als iemand te dichtbij komt.

De spiraal van aantrekken en afstoten

Het behoeft denk ik geen verdere uitleg dat ik me vastklampte als een malle en onbereikbare man hierdoor hard wegholde. En dat hij na iedere snelle spurt zich realiseerde kak, ik ben te hard weggerend en op een degelijk drafje terugkwam. Waardoor ik op mijn beurt doortastend dacht, oeh nu moet ik hem zeker niet meer laten gaan. En zoals een klein kind zich vastklampt hangend aan het been van papa of mama, zo bungelde ik aan onbereikbare man. Waardoor dezelfde man het off course weer benauwd kreeg en zich klaarmaakte voor een nieuwe sprint. Precies ja, hallo spiraal.

De lelijke liefdesdans

Het doorbreken van deze spiraal, door Cuppen haast liefkozend ‘liefdesdans’ genoemd, is lelijk lastig. Omdat hoe pijnlijk de afwijzing iedere keer ook is, daartegenover een overweldigend, overheerlijk gevoel staat als je wél toegelaten wordt. Waardoor het te vergelijken is met een drugsverslaving. Je weet dat het niet goed is, maar als je het doet is het zó lekker. Heel fijn ja. Een soort shot heroïne dus bij ieder appje, afspraakje of afstandelijke vrijpartij. Hmpf.

Hoe loos je de onbereikbare man?

Omdat niet alleen ikzelf, maar ook menig van mijn vriendinnen eenzelfde soort man in hun leven hebben (gehad) probeer ik vaak te vangen wat nu voor mij het verschil heeft gemaakt. Het verschil waardoor ik de onbereikbare man heb kunnen laten voor wat ie was… onwijs onbereikbaar. Het antwoord is even simpel als lastig, ik weet het oprecht niet. Het is geen optelsom van 1,2,3 je bent er. Geen kant en klaar recept van de juiste ingrediënten. Maar meer een combinatie van de volgende factoren:

• Ergens heb je een grens

  Blijkbaar kon mijn hart 7 keer gebroken worden, maar was de 8e keer teveel. De spreekwoordelijke druppel. Het klare klontje. Het Latijnse einde. Vertrouw erop dat dat punt gaat komen. Ga jezelf niets opleggen met je hoofd als je de liefdesbange dans gaat herkennen. Het komt. Echt. Ooit. En dan ga je niet met je hoofd, maar met je hart beslissen dat je dit. niet. meer. wil.

• Jij danst ook mee

  Ergens kreeg ik ook het besef dat we állebei de wisselwerking tussen ons versterkte en voedde. Daarom noem ik ‘onbereikbare man’ ook geen ‘foute man’. Omdat mijn gedrag (altijd voor hem klaarstaan, me vastklampen aan hem, hem adoreren) net zo goed bijdroeg aan die ongezonde constructie tussen ons. En hierdoor zag ik ook steeds meer onder ogen dat het never nooit niet zou gaan werken tussen ons als we niet allebei onze shit aan zouden pakken. Onder het motto ‘een beter milieu begint bij jezelf’ en omdat ik alleen invloed had op mijn eigen gedrag begon ik stilletjes aan steeds meer naar mijn eigen rol te kijken en daarop te reflecteren. In plaats van de focus altijd maar bij hem te leggen.

  

• Eerlijke analyse van een vriend

  Standvastigheid bleek dus niet echt mijn ding. Het komen en gaan van onbereikbare man (en de tranen en tuiten bij mij) bleven ook bij mijn omgeving niet onopgemerkt. Mijn beste vriend zei zelfs op een dag “jezus Sas, waar is de onafhankelijke vrouw gebleven, ik herken je gewoon niet meer”.

• Het groeiende geloof dat ik iets waard ben

  Door die opmerking van mijn BFF groeide mijn geloof en vertrouwen dat ik wél iets waard ben. Hee come on, ik was 27, de wereld lag aan mijn voeten, aan aandacht van andere mannen had ik ook niet te klagen. What the hell was ik aan het doen? Dikke doei, ik probeerde mezelf er meer en meer van te overtuigen dat ik door moest.

• If it’s meant to be…

  Oke oke en omdat ik echt dacht hopeloos verliefd te zijn en de man van mijn dromen te hebben ontmoet (het kleinigheidje dat hij het niet zo zag nam ik even voor lief) prentte ik mezelf als mantra in: “als we echt bij elkaar horen, komen we wel weer bij elkaar uit”.

En met dat allemaal in mijn achterhoofd, lukte het stukje bij beetje, met horten en stoten, en soms ook nog helemaal niet, om afstand te nemen. (En ben ik overigens anderhalf jaar later alweer een heel poosje gelukkig met mijn verkering, for the record, dat is níet bovenstaand omschreven onbereikbare man).

Dus voor alle hopeloos verloren vrouwen met een onbereikbare man: Sta op! Borstjes vooruit, lipjes getuit. Kijk in de spiegel en zeg godverdomme dat je het waard bent. Bestel het boek (kan ik hier misschien nog aandelen in kopen, zo vaak als ik het aangeraden heb reeds!?) en ga met jezelf aan de slag. Want als je blijft wachten tot híj gaat veranderen kun je wachten tot je een ons weegt.

Lees liefdesbang!
Amen.

Einde bericht.