De lijst

‘Ik weet dat hij niet goed voor me is, maar het lijkt wel drugs, ik blijf die kortstondige high najagen. Hoe kom ik hier in hemelsnaam uit?’ Het is voorjaar 2015, ik zit tegenover Ilse, mijn hoop in bange dagen, mijn mentor, coach, energetisch therapeut; haar website zegt ‘rust voor denkers’ en dat brengt ze mij al meer dan tien jaar.

Na een half jaar verstrikt zitten in het aantrekken-afstoten spel van onbereikbare man was ik het zat. Iets in mij wist dat dit het niet was. Het wachten op reactie. Paraat staan als het hem uitkwam. Het vermannen als ik weer aan de kant werd gezet. Maar na iedere sorry stond ik toch weer voor zijn deur. Ik wilde zo graag geloven dat het deze keer wel zou werken. Ik dit keer genoeg zou zijn. Mijn liefde niet eenzijdig.

Ilse zei, nuchter en praktisch als altijd: ‘laten we samen een lijstje maken van de dingen die jij belangrijk vindt in een relatie. Als jij duidelijk hebt voor jezelf wat je wil, zal het universum er alles aan doen dat jouw kant op te krijgen’.

Dit riekte naar het principe van the secret, het boek wat ik nooit gelezen had uit een welhaast calvinistische weigering van ‘zo gemakkelijk zit het leven heus niet in elkaar, we moeten zwoegen met z’n allen’. Maar waar ik altijd lichter en meer ontspannen bij Ilse vandaan kom doordat ze dingen doet en zegt die ik niet altijd helemaal kan snappen, besloot ik ook dit een kans te geven.

Op het kleine, ruwhouten tafeltje tussen ons in legde ze een A3 blaadje en schreef er drie woorden op: ik, hij, relatie. We begonnen bij ‘ik’. ‘Wat heb jij te bieden in een relatie?’ vroeg ze.

Ik ploeterde eerst langs gedachtes als ‘zo gemakkelijk is het heus niet’ en ‘wat stom om van jezelf te zeggen dat je gezellig bent’ (hoi donderwolk), maar kwam weldra op stoom en begon dingen te roepen als enthousiasme, levendigheid, interesse, slim, gezellig en; je kunt me overal mee naar toe nemen.

Zijn eigenschappen bleken een mengelmoes van rijke ervaringen en onvervulde verlangens uit voorgaande relaties, scharrels en mislukte dates. Ik wilde iemand die in staat zou zijn me te doorzien, iemand met humor, intelligent, een man die me stimuleert keuzes te maken, initiatief neemt, communicatief is en ambitieus, al herdefinieerde ik dat laatste tot het vrij specifieke ‘succesvol, maar ontleent daar niet zijn eigenwaarde of status aan’. Ik wilde een slimme man met humor en een carrière, maar niet zo’n gesjeesde pik die alleen over geld kon praten. ‘Lekker veel noten op je zang’ lispelde mijn donderwolk.

Qua relatie stelde ik me voor hoe ik zou mogen zijn wie ik echt ben. Hoe we ons geborgen voelen. Samen kunnen lachen. Moeite blijven doen. Ons veilig en vrij voelen. Geloven in openheid en bespreekbaarheid. Samen wakker worden op lome zaterdagochtenden met koffie en de krant.

En terwijl ik zittend op de groene kuipstoel met mijn voeten plat op de grond al die eigenschappen van mezelf, de nog onbekende ander en onze hypothetische relatie opsomde aan Ilse, voelde ik me langzaamaan lichter worden. Het was leuk om stil te staan bij wat ík belangrijk vond. Alsof ik het leven in kon kleden en kleuren zoals ik het wil. Wacht eens even, dat kan ik ook. Het is míjn leven.

Het gaf me vertrouwen. Precies wat ik nodig had na zes maanden een speelbal te zijn geweest van een man die zei dat hij nog nooit zo’n bijzonder meisje had ontmoet om vervolgens dagenlang nergens op te reageren.

Op advies van Ilse legde ik de lijst thuis in een la (in plaats van deze bij iedere potentieel leuke man al voor date één als checklist te gebruiken) en probeerde ik vertrouwen te hebben. In het universum, het lot, toeval, ik wist niet precies waarin.

Maar het grappige was; met alleen het vullen van de lijst was er al iets veranderd. In míj. Ik wist nu wat ik wilde. En ik wist ook dat onbereikbare man, de flings uit de kroeg, de uit verveling geswipete tinderdates, kortom iedere man waarmee ik de eenzaamheid iedere keer te slim af wilde zijn, daar niet aan voldeden. Ik wilde een date. Een fatsoenlijke eerste date. Met een drankje in de stad en een gewoon goed gesprek. Ik besloot nog eens goed rond te kijken in mijn omgeving. Wie kende ik al een beetje, was vrijgezel en geen seriemoordenaar?

Zo kwam ik bij hem terecht.

Ik kende hem al een paar maanden uit de kroeg. Lang, intelligent en communicatief wist ik dus al. Die avond in mei zaten we samen aan de lage bar van een hippe nieuwe tent in de stad en zou ik ontdekken dat hij me liet schaterlachen, een mooi carrièrepad had, maar daar heel bescheiden over was en dat hij graag initiatief nam. Toen ik terugkwam van het plassen bleek hij de rekening te hebben betaald en stond ie klaar met mijn jas in zijn handen om me er heel galant in te helpen. ‘Ik dacht het is wel leuk om door te gaan naar de volgende kroeg’ zei hij simpelweg. Daar aangekomen zou hij me halverwege ons eerste drankje al vragen: ‘mag ik je zoenen?’

Zo begon het.

Hij werd mijn verkering, toen mijn man en daarna de vader van ons kindje. Bij het opruimen van onze keukenkastjes deze week kwam ik De Lijst tegen. En verbaasde ik me weer over hoe íeder punt door hem, mij of ons samen afgevinkt is. Die lijst, gefantaseerd op het moment dat ik het geloof in de liefde verloren was, bleek de basis, de blauwdruk voor de liefde van mijn leven. Bedankt hè, universum.

Einde bericht.

 

Denk je ‘Dit was leuk, ik wil méér blogs lezen’… klik dan hier.